Όλη μας η ζωή ξεκινά από μία μοιραία συνάντηση· εκρηκτικών σωμάτων, αμήχανων βλεμμάτων, προσεκτικών λέξεων, δειλών αγγιγμάτων, ομιχλωδών ομιλιών, ξαφνικών επιφωνημάτων. Εξ’ όλων αυτών προκύπτουν τριών ειδών έρωτες, όπου ο κύριος παρανομαστής είναι ο εαυτός μας: εκείνος με το εγώ μας, ο δεύτερος με τον κόσμο γύρω μας και ο πιο ακαριαίος με έναν άλλον άνθρωπο! Ο τελευταίος μάλιστα είναι ο μόνος που όταν διασταυρωθούμε μαζί του, τον καλωσορίζουμε στη ζωή μας αλλά λησμονούμε πάντα να τον αποχαιρετήσουμε, θεωρώντας πως θα εξαφανιστεί από μέσα μας, πως θα φανεί πως ίσως δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα.
Πάντοτε όμως στην αρχή προηγείται η καθοριστική γνωριμία, η στιγμή εκείνη που αυθόρμητα χαμογελάς ευγενικά και κάπως βεβιασμένα, που απλώνεις διστακτικά το χέρι σου, αυτό έρχεται σε μία φαινομενικά αθώα επαφή με τον άλλον και τότε συμβαίνει· μία απρόσκοπτη έκρηξη, μία παιδική εντροπή, ένας πρωτόγνωρος τρόμος, μια απομονωμένη ευφορία; Κι όσο έντονα πυροδοτείται η έκρηξη στα ουράνια, τόσο απότομα μπορεί να οδηγηθεί και στα έσχατα. Η σχέση αναμφίβολα, αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο δύο στοιχεία συνδέονται μεταξύ τους κι όταν αυτά τα δύο συγκρούονται, δύο είναι τα τινά: να δημιουργήσουν κάτι εντελώς πρωτοφανές ή το ένα να απορροφήσει το άλλο. Κανείς δε συλλογίζεται την εναλλακτική που τα συνδυάζει.
Μπορεί να προκύψει μία καταστροφική σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Στην αποφασιστική ένωση αυτή, η ερωτική σχέση, το ειδύλλιο εμφανίζεται αποκαρδιωτικά πανέμορφο: παραπλανά περίτεχνα, γοητεύει τα μάτια και την καρδιά, μαγεύει το μυαλό, καταρρίπτει τις άμυνες και εξοντώνει τη λογική. Μπροστά στο φως του, όσα βρίσκονται στο σκοτάδι θα μαραζώσουν. Ζεις μέσα σε αυτή την ελκυστική όαση που μονάχα ευδαιμονία σού προσφέρει, απλόχερα μάλιστα κι εσύ της την ανταποδόσεις στο μέγιστο, γιατί αυτό είστε: Δύο άνθρωποι που παλεύουν να δείξουν πόση περισσότερη λατρεία τρέφει ο ένας για τον άλλον!
Όμως, όπως η μοίρα όλων των ψευδαισθήσεων είναι να ξεδιαλύνονται με βίαιη σχολαστικότητα, με τον ίδιο τρόπο και η δική σου θα σε φέρει αντιμέτωπο με όλα εκείνα που αγνοούσες. Ίσως όλα αυτά που τώρα προκύπτουν ενώπιόν σου να αδικούν την εικόνα σου για τον άλλον, να παρουσιάζουν έναν άλλον εαυτό, να νιώθεις γυμνός κι απροστάτευτος στα τόσα που ήταν σε σχέση με τα όσα υπήρξατε μαζί. Ακόμα κι εσύ ο ίδιος μπορεί να ήσουν κάποιος άλλος, να εξιδανίκευσες τον εαυτό σου μόνο και μόνο για να προσκαλέσεις και τον άλλον να κάνει το ίδιο. Στον έρωτα τελικά κανείς δεν αποδεικνύεται αθώος. Το έγκλημα που πρέπει να διαπράξεις δεν είναι άλλο από εκείνο της κλοπής της καρδιάς, μα ξέρεις ότι όσο πιο πολύτιμο είναι το τρόπαιο, τόσο βαρυσήμαντη είναι και η τιμωρία που θα υποστείς.
Η αποχώρησή του από τη ζωή σου απαιτεί τόση δύναμη όσο και η αποκαθήλωσή του. Η απόφαση για το ολοκληρωτικό «αντίο» θα επαναφέρει τις σκέψεις σου σε εκείνον τον άνθρωπο, θα αναβιώσεις το παρελθόν σας, η μνήμη σου άρρηκτη με τη δική του θα σε τριγυρνάει ενοχλητικά, το σώμα σου θα αδυνατεί να αποδεσμευτεί από το (έστω και νοητό) απαιτητικό του κράτημα, θα σκέφτεσαι καρτερικά την επιστροφή του. Αυτό που πονά περισσότερο είναι η ελπίδα μιας επικοινωνίας- κατασκεύασμα του μυαλού που σταδιακά καταρρίπτεται και η μόνη ανάμνηση θα είναι μία τελευταία λέξη. Το καθημερινό κενό θα επιβεβαιώνεται συνεχώς και τότε ίσως αντιληφθείς ότι η απουσία -κάποιες φορές- είναι πιο έντονη από την τότε παρουσία.
«Σκέψου η ζωή να τραβάει τον δρόμο της και εσύ να λείπεις» (Γ.Ρίτσος) ρωτάει ρητορικά ο ερωτευμένος τον εαυτό του στον καθρέπτη αναφερόμενος στον αγαπημένο του και μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα οφείλει να παρθεί η απόφασή του. Ο έρωτας αποτελεί και μία επιβεβαίωση των όσων ζούμε. Εκείνος ο άνθρωπος είναι μάρτυρας της πιο έντονής μας υπόστασης, εκείνος που συνωμοτικά συμφωνούσε σε όλα και τώρα πώς θα φύγει μακριά; Η έκβαση αυτή είναι σχεδόν αβάσταχτη.
Η απάντηση ωστόσο, κρύβεται στην αρχή. Η συνάντηση αυτή οφείλει να τελειώσει με ένα ηχηρό «Αντίο». Ο αποχαιρετισμός είναι σαν τελετουργικό. Προκαθορισμένος, σηματοδοτεί μία ολοκλήρωση, μία τελεσίδικη απόφαση δίχως αμφιβολίες. Θα τοποθετηθεί μία τελεία γιατί αρμόζει μία ιερότητα στον αποχωρισμό, όσο σκληρά κι αν πραγματοποιήθηκε. Το «φεύγω» ή ακόμα και το «σε αφήνω» συντελούν μία άλλη πραγματικότητα, ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι προτάσεις αυτές συνεχίζονται με το σκεπτικό ότι θα υπάρχει περαιτέρω σκέψη, αναίρεση όλων των αποφάσεων κι επαναδιαπραγμάτευση. Όσοι δεν είπαν ξεκάθαρα στον εαυτό τους και στον άλλον αυτά τα πέντε γράμματα καταδικάζονται σε μία αιώνια αναζήτηση στον κόσμο του παρελθόντος. Η καρδιά τους θα επιστρέφει σε εκείνο, οι συλλογισμοί θα γίνονται για εκείνο αλλά και το σώμα θα κινείται προς αυτό.
Κι αν ρωτούσαν όσους είπαν αυτό το αντίο εάν σκοτώνει χωρισμός, ο Καββαδίας θα τους απαντούσε πως «ματώνει, δε σκοτώνει» γι’ αυτό και είναι τόσο ήρεμοι όσοι το αποφασίζουν· πάντα θα έχουν λίγο από τον άλλον άνθρωπο πάνω τους και μέσα τους.
Στάσου μπροστά σε εκείνα τα μάτια που ερωτεύτηκες, παρατήρησε για μία τελευταία φορά τις ακαθόριστες γραμμές του προσώπου, γιατί ο χρόνος θα τις αλλοιώνει στο μυαλό σου. Άφησε το βλέμμα να περιπλανηθεί στο σώμα κι άπλωσε το χέρι σου σταθερά. Ένα «ευχαριστώ» κι ένα «αντίο» χρωστάς σε εκείνον τον άνθρωπο και στον εαυτό σου, μία τελευταία χειραψία, μία συμφιλίωση του πρωταρχικού ηλεκτρισμού ανάμεσά σας. Ακόμα και στον πόλεμο του έρωτα επιτρέπεται η ανακωχή.
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
