Τα πρώιμα στάδια του έρωτα χαρακτηρίζονται από αγνότητα και τρυφερότητα. Τα ποιηματάκια και τα ραβασάκια δίνουν και παίρνουν, τα ντροπαλά βλέμματα και τα μαγκωμένα χαμόγελα επικρατούν και φυσικά το «θέλεις να τα φτιάξουμε;» μεταφράζεται ελεύθερα ως «να κάτσουμε δίπλα-δίπλα στο θρανίο, να κρατηθούμε χέρι με χέρι και να δώσουμε φιλάκια στα ροδαλά μας μαγουλάκια». Στην ουσία δεν υφίσταται ακόμα η έννοια του έρωτα. Υπάρχει μόνο αγάπη και αυτή στην πιο αθώα της μορφή.
Στο στάδιο της εφηβείας τα πράγματα αλλάζουν. Στο προσκήνιο μπαίνουν πλέον η έλξη και η ανάγκη για ουσιαστική επαφή. Ο έρωτας παίρνει μεν σάρκα και οστά, είναι όμως καταδικασμένος να ακολουθεί το φορτωμένο σχολικό και εξωσχολικό πρόγραμμα. Όσο γλυκιά κι αν είναι η γεύση του λοιπόν, άλλη τόση πίκρα ανικανοποίητου αφήνει στα χείλη, αφού τα πάντα είναι στο λίγο και φυσικά υπό περιορισμούς. Σχολείο, γονείς και εξετάσεις είναι τουτέστιν το θανατηφόρο κοκτέιλ του μαθητικού έρωτα γι’ αυτό και τα ψέματα εκσφενδονίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις και όποιον πάρει ο χάρος για λίγες παραπάνω στιγμές.
Το μεγαλύτερο μέρος των περιορισμών αυτών βέβαια, εξαλείφεται τη στιγμή που από μαθητικός, ο έρωτας προάγεται σε φοιτητικός. Υπάρχει πλέον χρόνος, χώρος και τρόπος να ανθίσει και να εξελιχθεί στην πιο ώριμη εκδοχή του, αφού μετά το ορόσημο των δεκαοχτώ τα πάντα φωνάζουν «ελευθερία». Ο φοιτητικός έρωτας λοιπόν είναι τόσο προνομιακός όσο και τα πακέτα κινητής τηλεφωνίας.
Αρχικά, οι γονείς γίνονται πιο ελαστικοί. Από τη μία έχουν την εσφαλμένη εντύπωση ότι το στάτους του φοιτητή είναι ταυτόσημο με την υπευθυνότητα, από την άλλη ο ρόλος τους έχει πλέον εκπληρωθεί. Αφού λοιπόν οι κόποι, η στήριξη και η υπομονή τους έχουν ανταμειφθεί, μπορεί η στενή επιτήρηση να ελαχιστοποιηθεί. Το δε πανεπιστήμιο λαμβάνει επίσης ως δεδομένο την υπευθυνότητα του φοιτητή. Δεν τον υποχρεώνει λοιπόν να παρακολουθεί, αλλά αντιθέτως, εναποθέτει στο χέρι του την επιλογή αυτή.
Υπάρχει λοιπόν μία νέα τάξη πραγμάτων. Πιο προσιτή, πιο γοητευτική και πιο ευχάριστη. Εκτός όμως από αυτή, ποια είναι η σημαντικότερη αλλαγή; Ποια είναι η τελευταία πινελιά που ολοκληρώνει τον καμβά; «Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρά μας».
Τέλος λοιπόν στους αναγκαστικούς μεταμεσονύκτιους αποχωρισμούς, τέλος και στις εξ αποστάσεως καλημέρες. Τα φιλιά έχουν λόγο ύπαρξης για τις νύχτες που ξημερώνουν και βρίσκουν τον έρωτα αγκαλιά. Κι έτσι, τόσο απλά και τόσο ανεμπόδιστα, επέρχεται η ολοκλήρωσή του. Και μετά;
Είναι πραγματικά πολύ απλό. Μετά θα έρθουν τα δάκρυα. Διότι όσο επίπονο κι αν ακουστεί, ο έρωτας δεν ωριμάζει αν η καρδιά δεν κατακερματιστεί. Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων αλλά ευτυχώς στα φοιτητικά χρόνια υπάρχουν άπλετα περιθώρια για λάθη.
Θα πέσεις λοιπόν, θα τσακιστείς. Θα μείνεις να κοιτάς το πάτωμα ή θα κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να σηκωθείς; Διότι η ουσία δεν είναι κατά πόσο ωριμάζει ο έρωτας αλλά κατά πόσο ωριμάζει ο άνθρωπος. Και ο ώριμος άνθρωπος όταν πέφτει, βρίσκει πάντα τρόπο να επανέλθει.
Γιατί γνωρίζει πως η ζωή δεν πρόκειται να κάνει στάση μέχρι να συνέλθει. Γιατί γνωρίζει πως στον έξω κόσμο ο χρόνος δε σταματά για καμία πληγωμένη καρδιά. Τι θα κάνεις λοιπόν; Θα παραιτηθείς ή θα ανασκουμπωθείς;
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Αρβανίτη
