Η οικογένεια αποτελεί ένα θεσμό που εξελίσσεται στο πέρασμα των αιώνων. Δε μένει στάσιμη και παραδοσιακή. Μπορεί παλιότερα να είχε συγκεκριμένη δομή και σύσταση, αλλά τα δεδομένα πλέον άλλαξαν.
Ολοένα και συχνότερα εμφανίζονται μονογονεϊκές οικογένειες. Οικογένειες όπου το ένα μέλος, δηλαδή ο πατέρας ή η μητέρα απουσιάζει. Σήμερα θέλω να εστιάσω στις γυναίκες που πήρεαν στις πλάτες τους την ευθύνη για την ανατροφή του παιδιού της.
Είναι άξιες μάνες αυτές οι γυναίκες. Έχουν γίνει μάνα και πατέρας ταυτόχρονα. Δύσκολο πράγμα. Χρειάζεται δύναμη ανεξάντλητη να παίζεις δύο ρόλους εξίσου καλά. Διπλός ρόλος και διπλή ευθύνη ν’ ανταποκριθεί. Διότι ένας μικρός άνθρωπος εξαρτάται από αυτήν. Να του δώσει σωστά πρότυπα, γερές βάσεις και μια αγκαλιά ζεστή που θα αναπληρώνει το κενό.
Παραμερίζουν κάθε επιθυμία τους κι όνειρο προκειμένου να μεγαλώσουν σωστά το παιδί τους. Οι θυσίες τους καθημερινές και ο δρόμος δύσβατος. Δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Ακόμα πιο άξια γίνεται, καθώς παράλληλα εργάζεται για να προσφέρει στο παιδί της τα πάντα. Δε στηρίχτηκε σε κανενός άντρα τις πλάτες, αλλά αντίθετα πάτησε στα δικά της πόδια και, με όποιο κόστος, τα κατάφερε. Κατάφερε να είναι εκείνη που ρίχνει τα ζάρια στη δική της παρτίδα της ζωής και όχι το πιόνι ενός άντρα, που το κουνά κατά βούληση.
Θέλει σθένος να είσαι ανεξάρτητη. Να έρχεσαι σε κόντρα με παλιές αντιλήψεις και να γίνεσαι δυστυχώς δακτυλοδεικτούμενη, επειδή πολύ απλά ο άντρας που τότε επέλεξες αποδείχτηκε σκάρτος κι εσύ είπες να μη χαραμίσεις τη ζωή σου με σκουπίδια.
Αντί να επαινούμε τέτοια παραδείγματα γυναικών, καταλήγουμε να κουτσομπολεύουμε με τη γειτόνισσα για κάθε πιθανή αιτία που την οδήγησε να πάρει μια τέτοια απόφαση. Δε ζούμε το 1950, καιρός είναι να ξυπνήσουμε λίγο. Πρέπει ν’ αφήσουμε απαρχαιωμένες αντιλήψεις και πρότυπα, που μπορεί πλέον να μη λειτουργούν το ίδιο αποδοτικά με παλιά.
Θα ήταν πιο ωραίο δηλαδή, ένα παιδί να μεγαλώσει μέσα σε ένα ανθυγιεινό περιβάλλον, όπου οι εντάσεις, οι καυγάδες και πιθανώς η χειροδικία να αποτελούσαν καθημερινά φαινόμενα; Τότε θα έπαιρνε καλύτερα δείγματα συμπεριφοράς; Τι άνθρωπος θα έβγαινε από μια τέτοια οικογένεια;
Η μάνα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της είναι άξια θαυμασμού, γιατί πολύ απλά αδιαφόρησε για την κοινωνική κατακραυγή και τα πισώπλατα σχόλια και αφιερώθηκε στο παιδί της. Δεν το κάνουν εύκολα αυτό πολλές. Θέλει τσαγανό και τσαμπουκά να φύγει από μια τελειωμένη κατάσταση και να βουτά στα βαθιά με μόνο σωσίβιο την αγάπη της για το παιδί της.
Όταν κάποιος δημιουργεί τη δική του οικογένεια, σίγουρα τα έχει όλα στο μυαλό του εξιδανικευμένα. Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια, ήρεμη ζωή χωρίς τσακωμούς και πάει λέγοντας. Δυστυχώς, αυτά συμβαίνουν μόνο στις διαφημίσεις βουτύρου. Η πραγματικότητα καμιά φορά μας προσγειώνει ανώμαλα. Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε.
Αυτό που έχει ωστόσο σημασία, είναι όταν το βράδυ κλείνεις την πόρτα του σπιτιού σου, να έχεις μέσα αυτούς που αγαπάς. Αυτή, έλεγε η γιαγιά μου, είναι η πραγματική σου οικογένεια, εκείνοι που σε νοιάζονται και σε αγαπούν.
Και για αυτές τις γυναίκες η οικογένειά τους και ο κόσμος τους είναι το παιδί τους. Κι αυτό λέει τα πάντα.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
