Πολλές φορές αναρωτιέμαι για ποιο λόγο πρέπει να προσποιούμαστε όλοι ότι είμαστε άτρωτοι και κενοί από αισθήματα. Αυτό βέβαια θα μου πείτε είναι απόρροια μιας σειράς από ατυχή και άσχημα γεγονότα τα οποία μας άφησαν τέτοιο σημάδι-τατουάζ που ακόμη και το πιο ισχυρό laser δεν μπορεί να εξαφανίσει. Anyway.
Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν απλά λέγαμε «Γεια, είμαι η Τζίνα και φοβάμαι να κλάψω μπροστά σε άλλους γιατί το θεωρώ αδυναμία». Κάτι σαν συνάντηση αλκοολικών που μιλάνε για τη πρόοδο τους και βγάζουν τα εσώψυχά τους. Ούτε μέθοδοι στρατηγικής, ούτε τρόποι να κάνεις τον άλλο να κολλήσει ούτε τίποτα. Είμαι αυτό και εκείνο και το άλλο. Και τέλος.
Ναι ρε παιδιά, ανοιχτό βιβλίο. Να το «παίξεις» δηλαδή στον άλλο τι; Τσάμπα μάγκας κι από σίδερο; Δε γίνονται αυτά. Μόνοι μας δυσκολεύουμε τη ζωή μας. Όσο αφορά τις γυναίκες δε, μιλάμε για την ίδια τη παράνοια. Να καταλάβει ο άλλος όσα δεν του λες, να μυρίσει τα νύχια του και να αποκρυπτογραφήσει που σε πονεί και που σε δέρνει. Δε λέω να μην υπάρχει μυστήριο, όλους μας γοητεύει αυτό. Δε λέω να τα δώσεις όλα στο πιάτο, αλλά στη τελική γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε για την κάθε αχίλλειο φτέρνα μας;
Θεωρώ άκρως γοητευτικούς και δυνατούς τους ανθρώπους που έχουν τα κότσια να ξεδιπλώσουν τον εσωτερικό τους κόσμο και να ανοίξουν τη ψυχή τους, μιλώντας για όσα τους βασανίζουν και τους κρατούν ξύπνιους τα βράδια. Εκείνους τους ανθρώπους που σου οπλίζουν το χέρι, σου βάζουν το δάχτυλο στη σκανδάλη και σου λένε «ορίστε, τώρα ξέρεις πού να βαρέσεις».
Αντιθέτως, εσύ αποφάσισες να τα κλειδώσεις όλα, να καταπιείς το κλειδί και να ράψεις και το στόμα σου, ακριβώς επειδή κάποιοι είχαν καλό σημάδι.
Μιλώντας βέβαια για αδυναμίες και πάθη ανακαλύπτεις τη ποικιλομορφία που υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους, αφού αυτό που για εσένα είναι παιχνιδάκι και καθημερινότητα, για το διπλανό σου είναι η ανάβαση στο βουνό Έβερεστ σέρνοντας από πίσω του έλκηθρο γεμάτο κοτρώνες και μάλιστα με σαγιονάρες.
Εγώ για παράδειγμα είμαι υπερευαίσθητη και ας μη μου φαίνεται καθόλου. Και ας με λένε ξινή και ας γίνομαι καυστική 18 ώρες την ημέρα, τη στιγμή που θα δω κακομεταχειρισμένο ζώο ή άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια θα πιάσω τα κλάματα σαν μωρό παιδί και πρόκειται για αντίδραση καθαρά αυθόρμητη. Μόλις όμως ζήσω το δράμα μου, θα γυρίσω αριστερά και δεξιά ψάχνοντας τα μάτια που με είδαν να σπάω. Και θα ντραπώ.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν, καλωσορίζουμε στη παρέα μας το φίλο εγωισμό. Και σιγά μη κάτσω να δείξω τις αδυναμίες μου, γιατί; Για να με πατήσουν; Να με έχει μετά υποχείριο του ο κάθε ψυχάκιας που θα έρθει στη ζωή μου για να τη ρημάξει; Εδώ λοιπόν, είναι που κάνουμε το λάθος. Δείχνοντας τις αδυναμίες σου δεν είσαι αδύναμος. Ίσα-ίσα. Είσαι δυνατός. Και πολύ μάλιστα. Η αυτογνωσία είναι μεγάλη αρετή και ποτέ κανείς δεν έλυσε τα προβλήματά του σπρώχνοντάς τα κάτω από το χαλί. Το να θάψεις βαθιά μέσα σου ένα στοιχείο του εαυτού σου δεν σημαίνει ότι το απαρνείσαι, ούτε ότι δεν περιμένει να βρει τη πρώτη ευκαιρία για να ξεσπάσει.
Σήκω λοιπόν αύριο το πρωί, κοιτάξου στο καθρέπτη και νιώσε καλά με αυτό που είσαι. Πάρε μια βαθιά ανάσα, γεμάτη από ζωή, και δέξου τον εαυτό σου με τα ίσια του, τα ωραία του, τα στραβά και τα άσχημά του. Και μη διστάσεις να πεις αυτά που σε τρομάζουν, αυτά που σε αγχώνουν, αυτά που κάνουν τα πόδια σου να λυγίζουν. Τα ξέρεις πρώτα εσύ ο ίδιος, τα έχεις αποδεχτεί, είναι δικά σου. Μόνο εσύ μπορείς να δώσεις χώρο σε κάποιον να εκμεταλλευτεί την ψυχή σου. Εξάλλου η δύναμή πηγάζει από μέσα μας. Η δύναμη σου είσαι εσύ.
Συντάκτης: Τζίνα Σακελλαρίου
