Βαρέθηκα να βλέπω νεκροζώντανα ζευγάρια να παρελαύνουν με τις μάσκες τους. Ο ένας δίπλα στον άλλο, ο ένας χιλιόμετρα μακριά απ’ τον άλλο. Λίγη αλήθεια μωρέ. Λίγο αίσθημα. Λίγο πάθος. Μπα, ούτε καν σε λίγο δεν τα διαθέτουν. Συνήθεια κι ανασφάλειες, τα μόνα που τους δένουν. Είναι μαζί για να είναι με κάποιον. Πόσο θλιβερό!
Ξέρετε ποια ζευγάρια λέω, αυτά τα μουντά, γκρι, άνοστα κι άοσμα ντουέτα που περιφέρονται σε καφέ, εστιατόρια, μπαρ και σινεμά προβάλλοντας την ξεχασμένη ευτυχία τους σε προχειροσέλφι της κακιάς ώρας με θλιβερά hashtag του στιλ: #ναεδωμετομωρομουπερναμετελεια.
Έλα τώρα, μάτια μου, αν περνούσατε τέλεια θα είχες ξεχάσει κινητά, ακίνητα, 3g και ίνστα.
Πριν μερικές μέρες, εκεί που σκεφτόμουν το επόμενο τραγούδι, έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει ένα ζευγάρι που όμοιό του είχα να δω χρόνια. Ξέρετε εμείς που δουλεύουμε τα βράδια σε χώρους διασκέδασης και ψυχαγωγίας, παρατηρούμε πολλά. Τα περισσότερα είναι προς αποφυγήν.
Ένας κύριος γύρω στα πενήντα, γκριζομάλλης και μια κυρία γύρω στα σαράντα με ανέμελο ντύσιμο κι έξτρα τσαχπινιά. Φαινόντουσαν τόσο ευτυχισμένοι που τους θαύμασα και τους ζήλεψα.
Ήταν οι δυο τους, κυριολεκτικά. Οι δυο τους σε ένα μαγαζί γεμάτο.
Αυτοί, το ουζάκι τους κι ο έρωτάς τους. Τα μάτια τους λαμπερά και καρφωμένα του ενός στου άλλου. Όσα γκομενάκια κι αν πέρασαν μπροστά απ’ το τραπέζι τους, ο κύριος δεν άλλαξε βλέμμα, δε γύρισε το κεφάλι του όπως θα έκανε κάθε τυπικό λιγούρι που σέβεται τον εαυτό του. Η κυρία του χάριζε φιλιά και χάδια με μια ξεχασμένη απ’ όλους μας αισθητική.
Εννοείται πως όση ώρα ήταν στο μαγαζί δεν ακούμπησαν τα κινητά τους. Ήταν παραπεταμένα στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Τα δάχτυλά τους ήταν κυρίως μπλεγμένα και δε χάιδευαν πάνω-κάτω μια ψυχρή οθόνη.
Ήξεραν γιατί ήταν μαζί, γιατί ήταν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή εκεί και το απολάμβαναν. Χωρίς παρεμβολές, χωρίς παράσιτα, χωρίς τρίτους.
Τους ζήλεψα. Πολύ. Όχι κακοπροαίρετα σαφώς. Τους ζήλεψα γιατί το θέαμα ήταν σπάνιο, δυσεύρετο, αλλά και τόσο ελπιδοφόρο μέσα σε ένα αισθηματικά νεκρό τοπίο.
Συζητάω συχνά με φίλους για τα κλασικά και viral θέματα του έρωτα και των σχέσεων και πάντα καταλήγουμε όλοι απογοητευμένοι. Ο ένας γελάει όποτε ξεστομίζω τη λέξη «έρωτας», ο άλλος ισοπεδώνει κάθε μου ελπίδα για το αθάνατο αίσθημα και η άλλη απλά μας κοιτάει λες και μιλάμε κινέζικα.
Δε μασάμε όμως. Αυτό το ζευγάρι είναι η τρανή απόδειξη πως οι άνθρωποι δεν κάνουν και δε μένουν σε σχέσεις μόνο από απελπισία. Μόνο για να έχουν παρέα στις διακοπές και το παγωμένο τους κρεβάτι. Οι άνθρωποι εκεί έξω ερωτεύονται, τολμούν, ρισκάρουν, αγαπούν και δένονται. Κι αν δεν πετύχει το γλυκό, δεν πειράζει. Τουλάχιστον έχουν μια καρδιά ζωντανή.
Έχω την εικόνα αυτού του ιδανικού ζευγαριού στο μυαλό μου τώρα που γράφω αυτές τις αράδες και με πιάνω να χαμογελώ. Έτσι θα είναι ο επόμενος έρωτάς μου. Έτσι να είναι και ο δικός σου.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
