Είναι μερικές σχέσεις που είναι ακριβώς σαν το γάλα στο ψυγείο σου. Έχουν ημερομηνία λήξης. Και ξέρεις τι συμβαίνει όταν λήξει το γάλα, ξινίζει και βρωμάει και πρέπει να το πετάξεις γιατί μόνο χώρο σου πιάνει.
Όταν γνωριστήκατε όλα ήταν υπέροχα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες μέχρι να στο ξεφουρνίσει το μικρό μυστικό. Ποιο μυστικό; Είναι πολλά αυτά τα μυστικά που μπορεί να αποκαλυφθούν και να σημάνουν την ημερομηνία λήξης μιας σχέσης. Ένας γάμος, μια άλλη σχέση, μια μετακόμιση, το φανταρικό και δεν ξέρω κι εγώ πόσα άλλα. Το θέμα είναι «εσύ τι θα κάνεις;».
Ας πάρουμε το πρώτο ενδεχόμενο, το απλό, της άμεσης λήξης. Μετά την «ανακοίνωση-αποκάλυψη» φιλοσοφείς το θέμα κι αφού βρίσκεσαι στην αρχή της σχέσης αποφασίζεις, λοιπόν, πως πρέπει να τελειώσει όπως θα αφαιρούσες ένα τσιρότο, με μια απότομη κίνηση. Όσο πιο σύντομα, τόσα λιγότερα δράματα. Θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα στεναχωρηθείς, αλλά το τελικό συμπέρασμα θα είναι «τι είχαμε, τι χάσαμε».
Αν όμως ανήκεις στην κατηγορία «drama queen», η απόφασή σου φυσικά δε θα μπορεί να είναι κάποια άλλη από αυτή της παραμονής. Να με συγχωρέσεις μαντάμ, αλλά δεν είσαι drama queen, μαζόχα είσαι. Γιατί, καμάρι μου, γιατί; Κι εσύ παλικάρι μου, μη σφυράς ανέμελα επειδή αναφέρθηκα μόνο στη «μαντάμ» και σ’ εσένα μιλάω, μη νομίζεις πως τα δράματα είναι αποκλειστικά «γυναικείο προνόμιο». Δηλαδή, για να καταλάβω, ξέρεις ότι σύντομα θα λάβει τέλος το παραμυθάκι σου, αλλά εσύ θες να το ζήσεις. Μάλιστα, ασχολίαστο.
Προσπαθείς λοιπόν, να πείσεις τον εαυτό σου ότι δε θα επιτρέψεις σε μια τέτοια σχέση να σε πληγώσει και μονολογείς απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ «δε θα δεθώ, δε θα δεθώ, δε θα δεθώ». Θες δηλαδή να μου πεις ότι θα κάνεις κουμάντο στα συναισθήματά σου; Ναι ε; Κάνε μου μια χάρη, βγες στο μπαλκόνι και ρίξε μια ματιά, το πεζοδρόμιο από κάτω έχει ξεκαρδιστεί, έτσι; Τα πλακάκια στο μπάνιο σου; Έχουν δακρύσει απ’ το γέλιο; Άκου, επειδή μάλλον κάτι δε σου έμαθαν καλά. Μάθημα πρώτο: Τα όρια υπάρχουν στα μαθηματικά, όχι στα συναισθήματα. Μάθημα δεύτερο: Η καρδιά κάνει κουμάντο στο μυαλό κι όχι το αντίθετο.
Τα συναισθήματα, μωρό μου, δεν ελέγχονται, δεν υπάρχει λίγο και πολύ στον έρωτα. Στον έρωτα καίγεσαι ολοκληρωτικά. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως όχι απλά έχεις δεθεί, αλλά έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα τόσο δυνατά που έχεις αφήσει αποτύπωμα των δοντιών σου. Μα καλά, εσύ δεν ήσουν που έκανες αυθυποβολή προσπαθώντας να πιστέψεις ότι είναι κάτι επιφανειακό χωρίς κανένα συναισθηματικό δέσιμο; Τι έγινε τώρα;
Και κάπως έτσι έπεσες σαν ποντίκι στη φάκα. Μεταξύ μας, καλά να πάθεις. Τα ‘θελες, δεν τα ‘θελες; Τώρα, λούσου τα. Άσε με να μαντέψω…. Ακόμα ελπίζεις! Τζακποτ! Τι κερδίζω; Ελπίζεις πως θα κρατήσει λίγο παραπάνω, πως την τελευταία στιγμή κάτι θα αλλάξει, θα κερδίσεις έδαφος και θα ζήσεις το παραμυθάκι σου για λίγο ακόμα.
Μπορώ να σου πω από τώρα τον επίλογο. Θα καείς, από τα μαλλιά μέχρι το τελευταίο κρόσσι απ’ το ξεφτισμένο τζιν σου. Θα γίνεις κομμάτια. Και ξέρεις γιατί; Γιατί έστω και για μια στιγμή ξέχασες ένα βασικό παράγοντα. Μη μου πεις ότι αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο παράγοντας. Μα φυσικά, η ημερομηνία λήξης. Εκείνο το deadline που λέγαμε… Μήπως θυμάσαι κάτι; Εκείνο το ορατό τέλος ντε.
Και ξαφνικά, το τέλος πλησιάζει επικίνδυνα, μέχρι που γράφεται με μεγάλα γράμματα. ΤΕΛΟΣ! Και λυπάσαι, και πληγώνεσαι κι εν ολίγοις κλαις με μαύρο δάκρυ. Μη λυπάσαι που τελείωσε, το ήξερες απ’ την αρχή. Μην καταριέσαι τον εαυτό σου που μπήκες από μόνος σου κι ηθελημένα σε μια τέτοια «αρρωστημένη κατάσταση». Ξέρεις γιατί; Γιατί το ήθελες.
Κι η δύναμη της θέλησης ήταν τόσο μεγάλη που σε έφτασε στο σημείο να τα δίνεις όλα για να κρατήσει έστω ακόμα μια μέρα αυτό το όνειρο. Γι’ αυτό συμβουλεύεις φίλους και γνωστούς να αποφύγουν τέτοια λάθη ενώ από μέσα σου ψιθυρίζεις «δεν ήταν λάθος». Κάηκες ολοσχερώς, αλλά το ήθελες με όλη σου την καρδιά. Γιατί ζούσες κάθε στιγμή αυτής της σχέσης σαν να ήταν η τελευταία. Και μπράβο σου, γιατί θέλει μαγκιά να δοθείς σε κάτι που δεν οδηγεί πουθενά.
Ένα πράγμα να θυμάσαι· οι σχέσεις με ημερομηνία λήξης σου μαθαίνουν κάτι βασικό, να αγαπάς απόλυτα τον άλλον και την κάθε στιγμή μαζί του, χωρίς να υπολογίζεις το μετά.
Κι όπως είπε κάποτε κι ο μεγάλος τροβαδούρος της καψούρας «άσε με να σ’ αγαπάω κι όπου φτάσουμε».
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
