Παίζουν ρόλο οι παιδικοί μας έρωτες στο πώς βλέπουμε την αγάπη

«Μετακόμιση τώρα» μας λέει η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και ποιος θα το φανταζόταν ότι αυτό το τραγούδι θα ήταν εκτός από anthem της μετακόμισης και αφορμή για να θυμηθείς τα παλιά, συγκεκριμένα τα μαθηματικά σου χρόνια και να καταλάβεις πόσο πολύ έχεις καταπιέσει τον εαυτό σου σε επίπεδο συναισθημάτων.

Πρόσφατα έκανα κι εγώ μια εκκαθάριση σε διάφορα πράγματα εν όψει μετακόμισης και κάπου ανάμεσα στα διάφορα αναμνηστικά από το σχολείο βρήκα και μια κασέτα που μου είχε δώσει ο πρώτος μου έρωτας όταν αποφοιτήσαμε από το νηπιαγωγείο. Ίσως ρωτήσουν πολλοί «πώς γίνεται να θυμάσαι» αλλά είναι γνωστό ότι πολλές φορές τα αντικείμενα μπορούν να σου φέρουν εικόνες και γεγονότα που έχεις προσπεράσει, έως και οριακά διαγράψει θα έλεγε κανείς.

Αν κάνουμε μια αναδρομή στους έρωτες, ή και σχεδόν έρωτες, που έχουμε ζήσει είμαι σίγουρη ότι στις περισσότερες περιπτώσεις θα ισχύσει ότι αναπολούμε αυτούς της παιδικής μας ηλικίας με μια τρυφερή νοσταλγία και ένα αίσθημα αγάπης παρ’ ότι μπορεί και να μην είχαν την κατάληξη που θα θέλαμε. Σκεφτόμαστε τον πρώτο μας έρωτα και ταυτόχρονα μας έρχονται στο μυαλό εικόνες από πολύχρωμους μαρκαδόρους και ζωγραφιές που του φτιάχναμε, ή μυρωδιά από μπισκοτάκια που θέλαμε να μοιραστούμε και η γεύση από τα γλειφιτζούρια που αγοράζαμε από το περίπτερο δύο-δύο για να προσφέρουμε το ένα στο άλλο παιδάκι. Αυτό συμβαίνει αφενός γιατί ως παιδί που βιώνει τον έρωτα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα έντονα συναισθήματα της τρυφερότητας, της αφοσίωσης και της αγνότητας και αφετέρου δεν υπάρχει το στοιχείο της σεξουαλικότητας στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στα δύο παιδιά και γι’ αυτό και είναι μια τόσο γλυκιά ανάμνηση για εμάς.

Παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι οι παιδικοί έρωτες είναι βασικό χαρακτηριστικό της διαδικασίας ανάπτυξής μας και ότι τα παιδιά είναι πιθανόν να ερωτευτούν από πολύ νωρίς, ίσως και από τόσο νωρίς όσο την ηλικία των τριών ετών. Οι παιδικοί έρωτες κάνουν την εμφάνισή τους όταν το παιδί πρέπει να λειτουργήσει εκτός της οικογένειας που μέχρι πρότινος ήταν και το αποκλειστικό πλαίσιο κοινωνικοποίησης. Και αυτό μπορεί να σημαίνει είτε την πρώτη φορά που βρέθηκαν πίσω από ένα μικροσκοπικό θρανίο με ένα σωρό άγνωστα παιδάκια γύρω τους, είτε παιδικούς έρωτες που γεννήθηκαν πάνω στις σκάλες της τσουλήθρας κάποιας παιδικής χαράς.

Σαν παιδιά ξεκινάμε να νιώθουμε αγάπη για κάποιο άλλο παιδί για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε και να χτίσουμε ένα σύστημα στήριξης με τα ίδια συστατικά που έχουμε μάθει από την οικογένειά μας. Τη μεγαλύτερη ανησυχία σε αυτήν την περίπτωση τη βιώνουν οι γονείς που δεν είναι πάντα έτοιμοι να δεχτούν και να διαχειριστούν το κομμάτι του παιδικού έρωτα, πολλές φορές γιατί δε γνωρίζουν πώς να αντιληφθούν την αγάπη του παιδιού τους για κάποιο άλλο. Πώς θα πρέπει να αντιδράσουν οι γονείς λοιπόν σ’ ένα τέτοιο νέο;

Πρώτο και κύριο, είναι να φροντίσουν να δείξουν ενδιαφέρον να μάθουν περισσότερα και να δείξουν κατανόηση σε αυτό που θα τους εκμυστηρευτεί το παιδί, χωρίς να δώσουν μια πιο «πονηρεμένη» χροιά στο συναίσθημα της αγάπης. Επίσης, καλό θα ήταν να μη γελάσει ο γονέας ή να κοροϊδέψει με οποιοδήποτε τρόπο την έκφραση των συναισθημάτων του παιδιού και βέβαια καλό θα ήταν να μην προδώσει το μυστικό σε κάποιον οικογενειακό φίλο ή συγγενή, γιατί έτσι θα προδώσει και την εμπιστοσύνη του παιδιού του. Η αντίδραση στο άκουσμα του νέου είναι σημαντική και έχει μεγάλη σημασία να μην αισθανθεί το παιδί την παραμικρή ενοχή για το συναίσθημά του.

Μια ωραία κίνηση θα ήταν να μοιραστεί κι ο γονέας μια αντίστοιχη ιστορία από τα παιδικά του χρόνια ώστε να μπορέσει να συνδεθεί με την εμπειρία του παιδιού κι αντίστοιχα αυτό να αισθανθεί ότι κάνει κάτι φυσιολογικό. Να κανονικοποιηθεί δηλαδή η συμπεριφορά του και τα συναισθήματά του. Η αντιμετώπιση των πρώτων παιδικών ερώτων είναι πολύ σημαντική και για τη μετέπειτα ζωή μας. Η διαχείρισή τους από τους γονείς μας αλλά και από εμάς τους ίδιους είναι εξαιρετικά κρίσιμη και μπορεί να ενοχοποιήσει ή να απελευθερώσει την εκδήλωση αγάπης μας για τους άλλους.

Όσο περίεργο κι αν μας φαίνεται, αποτελεί ένα κοινό μυστικό ότι τείνουμε να αποζητούμε και να ανταποδίδουμε τα συναισθήματα που μας έχουν χαρίσει στιγμές «ζεστασιάς» και ανεμελιάς και τείνουμε ταυτόχρονα να αποφεύγουμε αυτά για τα οποία έχουμε ταλαιπωρηθεί ή μας έχουν κοροϊδέψει. Παράδειγμα του τελευταίου είναι και οι έρωτες στο γυμνάσιο ή στο λύκειο για τους οποίους μπορεί συγγενείς και φίλοι να μας έχουν «πειράξει». Πολλοί έχουμε υπάρξει στη θέση που «χωρίσαμε» για να χτίσουμε το προφίλ μας ως αυτό μιας πιο σκληρής και πολλά βαριάς περσόνας, με ένα κάποιο μυστήριο. Πολλοί έχουμε υπάρξει στη θέση που έχουμε εκδηλώσει λιγότερο την αγάπη μας ή και την τρυφερότητά μας για να αποφύγουμε την κοροϊδία.

Έρωτας, αγάπη, τρυφερότητα. Ποιος θα το φανταζόταν ότι ο τρόπος με τον οποίο «γνωριστήκαμε» με αυτά τα συναισθήματα θα καθοδηγήσει και τον τρόπο που θα τα εκφράσουμε αργότερα; Κι αν μέχρι τώρα δεν τα έχουμε εκφράσει όπως θα θέλαμε, μήπως ήρθε η ώρα να ξαναγίνουμε παιδιά;