Δύσκολο να ξεφορτωθείς όσα σε βαραίνουν όχι όμως ακατόρθωτο

Μια λέξη, γνωστή σε όλους μας, με τρία μόνο γράμματα αλλά τόσες διαφορετικές μορφές που χάνουμε το μέτρημα. Κάποιοι τη ζουν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, άλλοι στον επαγγελματικό τους χώρο και κάποιοι τρίτοι μέσα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Έχουμε μάθει πολλές φορές να τη συνδέουμε με το ξύλο, με τη φραστική χυδαιολογία, με την επιθετικότητα κάθε είδους και με τα σημάδια σε ψυχή και σώμα, που ακολουθούν όποιον τη ζει. Κατάλαβες ποια λέω; Κατάλαβες, αφού δε χρειάζεται καν να την αναφέρουμε για να αναγνωρίσουμε τις συνέπειές της. Σήμερα όμως δε θα μιλήσουμε για καμία από αυτές της τις μορφές, τις τόσο εύκολες στην αναγνώριση. Θα μιλήσουμε για την εκδοχή της εκείνη την καλά κρυμμένη στη ζωή σου, στη ζωή μου και στη ζωή αυτού που νομίζεις πως γνωρίζεις καλά. Εκείνη που μοιάζει με ένα κομμάτι από ένα τεράστιο παζλ, που συνθέτει την καθημερινότητά μας και που με κάποιον τρόπο καταφέρνει να γίνεται ένα με εμάς.

Θα αναφερθούμε στη μορφή της αυτή που έχει κατσικωθεί στο κεφάλι σου και στην ψυχή σου και δε σε αφήνει να το σηκώσεις, να ανασάνεις, να χαρείς ίσως τα τρία ευρώ που μόλις σκέφτηκες να «πετάξεις» για να πιείς την μπύρα ή τον καφέ που τόσο έχεις ανάγκη για να χαλαρώσεις. Γιατί είναι μια μορφή της όταν ξυπνάς το πρωί κουρασμένος ήδη από την προηγούμενη μέρα για να πας στη δουλειά σου, να μιλήσεις, να εξυπηρετήσεις, να εργαστείς ρε παιδί μου. Από μια ημέρα που σε άφησε αποδεκατισμένο, γιατί την έτρεχες όλη για να προλάβεις να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Από μια προηγούμενη και από κάθε επόμενη που πρέπει να πας με το χαμόγελο κολλημένο στα μούτρα, το γνωστό και ως χαμόγελο του Joker, να το παίξεις -και να νιώσεις- Καραγκιόζης μόνο και μόνο για να δεις στις αρχές του μήνα ένα ποσό να σου πιστώνεται και να μην ξέρεις πού να το μοιράσεις.

Είναι μορφή της, άνθρωπε, να ψάχνεις δεύτερο μεροκάματο για να καλύψεις τα βασικά σου, για να περάσεις λίγο πιο άνετα το μήνα σου και να καταλήγεις τελικά στο κρεβάτι άρρωστος, να σε πονάνε όλα σου τα κόκαλα από το ασταμάτητο bodystorming. Είναι αντίστοιχο όταν δεν έχεις βοήθεια από πουθενά και ακόμα και αν υπάρξει μία μικρή ανάσα, να μην ξέρεις πώς να την επιστρέψεις. Και είναι ακόμα πιο μεγάλη, όταν δεν παλεύεις μόνο για εσένα αλλά και για ένα, δυο, ή τρία στόματα παραπάνω. Όταν κλείνεσαι στον εαυτό σου, όταν δεν έχεις πού να τα πεις, όταν δε θες να μιλήσεις πουθενά, γιατί και να το κάνεις, τι θα αλλάξει; Τίποτα.

Αλλά και όταν κάνεις το βήμα να μιλήσεις, να τα βγάλεις από μέσα σου βρε αδερφέ, σκέφτεσαι «Άραγε έκανα σωστά; Μήπως φάνηκα λιγάκι αδύναμος; Μήπως φάνηκα σαν να κλάφτηκα ενώ, φυσικά, υπάρχουν και χειρότερα;». Και καταλήγεις σε ένα φαύλο κύκλο με αποτέλεσμα να σε βαραίνει ακόμη και αυτό.

Είναι δύσκολο να φοβάσαι μη σου κόψουν το ρεύμα, να αγχώνεσαι κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο γιατί δεν ξέρεις ποιος θα είναι και τι θα σου πει, να σκέφτεσαι «ας μην ανοίξω το κλιματιστικό σήμερα» ενώ έξω ο κόσμος κυκλοφορεί με μπουφάν και γάντια. Είναι δύσκολο να μετράς τα μονόλεπτα και τα δίλεπτα για να αγοράσεις ένα πακέτο μακαρόνια, να μην μπορείς να χαρείς το ρεπό σου απλώς και μόνο επειδή το μυαλό σου αποφάσισε να βαρέσει υπερωρίες, έτσι αυθαίρετα.

Το ίδιο είναι και το να περπατάς στο δρόμο και να προσπαθείς να απομακρύνεις το βλέμμα σου από τον άστεγο, που για χίλιους δύο λόγους κατέληξε εκεί, όχι επειδή σε ενοχλεί το θέαμα αλλά επειδή ξέρεις πως δεν μπορείς να φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο γι’ αυτόν. Γιατί δεν μπορείς να φτιάξεις ούτε και για εσένα. Κι αν δεν είσαι εσύ καλά πώς θα βοηθήσεις τους γύρω σου;

Δεν περνάνε όλα από τα χέρια σου και αυτό είναι γεγονός. Όλα μοιάζουν με μια αλυσίδα, που έχει σπάσει σε πολλά σημεία και προσπαθείς με νύχια και με δόντια να την ενώσεις πάλι. Όχι δεν είναι κακομοιριά να μιλάς και να ανοίγεσαι για όσα σε βαραίνουν. Ξέρεις, πολλές φορές το να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου, είτε με έναν άνθρωπο που εμπιστεύεσαι είτε με κάποιον ειδικό, βοηθάει να ανακαλύψεις κομμάτια του εαυτού σου που ίσως δε γνώριζες και να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις από μία άλλη οπτική γωνία.

Το να είσαι ψυχικά ανθεκτικός δεν είναι εύκολο, είπε κανείς όμως πως είναι ακατόρθωτο; Άλλωστε αυτό το παζλ που λέγεται ζωή θέλει ένα διαρκή αγώνα για να βρίσκουμε τα κομμάτια που πρέπει να μένουν και τα άλλα που είναι καλύτερα να πετάμε μακριά μας. Έναν αγώνα για επιβίωση κατά τον οποίο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Κάθε είδους.