Να μπορείς να λες πως δεν έζησες για το τίποτα

Σε έναν κόσμο ιδανικό κάθε φωνή θα είχε νόημα κι αξία. Κάθε φωνή που θα ακουγόταν θα μετρούσε γιατί ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη θα έφτιαχνε τις προτάσεις που σαν αποτέλεσμα θα ‘βγαίναν από αυτήν τη φωνή. Θα ήταν οι φωνές καθαρές και συνειδήσεις ενεργές, θα τρέχανε τα θέλω κατοστάρι.

Σε έναν κόσμο ιδανικό δε θα χρειαζόταν να μιλάμε για αδύναμους, για γυναίκες ή παιδιά, αλλά μόνο για ανθρώπους. Δε θα χρειαζόταν να εξηγήσουμε αυτονόητες συμπεριφορές και τρόπους. Δε θα χρειαζόταν να προστατέψουμε κανέναν γιατί σε έναν κόσμο φτιαγμένο με αρχές και αξίες, κανένας δε θα κινδύνευε από κάποιον άλλον. Δε θα χρειαζόταν να ορίζουμε γραμμές και κόκκινα όρια, θα ήταν η τιμωρία απλώς μια λέξη στο λεξικό. Μόνο το ίσο θα είχε αξία κι ύπαρξη κι όλα τα υπόλοιπα θα χάνονταν σαν μύθος των παλιών.

Σε μια κοινωνία ιδανική ο άνθρωπος θα είχε την αξία που του αναλογεί, ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητου ηλικίας, μόρφωσης, παιδείας, θρησκείας, χρώματος ή πολιτικής πεποιθήσεως. Ο καθένας θα μιλούσε ελεύθερα γιατί αυτά που θα έλεγε θα ήταν διαμορφωμένα μέσα στα καλούπια του ήθους και της αγάπης, του σεβασμού και της αλληλεγγύης. Θα είχε αξία ο λόγος κι η έκφραση αντίκτυπο. Θα ακούγαμε τα παιδιά γιατί όντως εκείνα ξέρουν.

Σε μια οικογένεια ιδανική, οι γονείς θα έβλεπαν ξεκάθαρα και χωρίς παρωπίδες τα ταλέντα, τα προβλήματα και ό,τι αντιμετωπίζει μια παιδική ψυχή, χωρίς να ντρέπεται και να κουκουλώνει γεγονότα και συμπεριφορές. Τα παιδιά θα μεγάλωναν με αγάπη μόνο, χωρίς φόβο και μυστικά. Θα μεγάλωναν με τα κατάλληλα εφόδια που πρέπει να έχει ένα παιδί και όχι με μίση, με έχθρες και πολωμένες απόψεις και συμπεριφορές. Όχι με απωθημένα και σαράκια. Και θα γίνονταν άνθρωποι ελεύθερα, να μεγαλώνουν ελεύθερα ανθρώπους.

Θα ήταν το άτομο μαθητής αιώνιος να προβληματίζεται, να διχάζεται, να αναρωτιέται και να πηγαίνει μπροστά απλώνοντας το χέρι. Θα ήταν αυτός που αγαπάει πιο πολύ από όσο ελπίζει να αγαπηθεί γιατί ξέρει ότι το να δίνεις αξίζει πολύ περισσότερο από το παίρνεις. Αυτός που στην αδικία δεν απαντάει με αδικία αλλά πάντα προσπαθεί να βρει τον κατάλληλο τρόπο να τη διορθώσει, χωρίς να κλείνει τα μάτια του από συμφέρον ή από ντροπή. Θα χρησιμοποιούσε τη γνώση και τη μόρφωση όχι για εγωιστικούς προσωπικούς σκοπούς και ανάγκες, αλλά για το γενικό καλό και για να μπορέσει να προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί στον κόσμο.

Θα ήθελε ο συνάνθρωπος του να έχει όσα έχει και αυτός γιατί γνωρίζει τι θα πει δυστυχία, φτώχεια και ανέχεια. Γνωρίζει ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσης που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος και παλεύει για να μπορεί να τις έχει ο καθένας.

Ελεύθερος και ιδανικός. Έτσι θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος. Και ο κάθε άνθρωπος. Για να μπορεί να υπάρχει. Για να μπορεί να ελπίζει. Για να μπορεί να λέει ότι δεν έζησε για το τίποτα και σίγουρα δεν πέθανε για το τίποτα. Γιατί ήρθε σε αυτόν τον κόσμο και τον έκανε καλύτερο, άφησε τη στίγμα του και βοήθησε έστω και έναν μόνο άνθρωπο ακόμα. Εμένα ο κόσμος μου έτσι θέλω να είναι φτιαγμένος. Εσύ ο δικός σου;