Όλες οι σχέσεις ξεκινούν ονειρικά. Υπάρχει ενθουσιασμός, το χαμόγελό μας αγγίζει τα αυτιά, δε χορταίνουμε να βλέπουμε τον άλλο και να γελάμε χωρίς λόγο. Νιώθουμε τόσο ερωτευμένοι που πιστεύουμε πως όλο το σύμπαν συνωμότησε για να βρεθούμε με αυτόν τον άνθρωπο. Και έρχεται η κακιά στιγμή και ανακαλύπτουμε ότι ήταν άνθρακας ο θησαυρός! Δε φταίει όμως κανείς άλλος παρά μόνο εμείς, γιατί εμείς τους κάναμε ονειρικούς αυτούς τους έρωτες, εμείς τους φανταστήκαμε, εμείς χτίσαμε σκαλί-σκαλί το βάθρο του άλλου και τον αποθεώσαμε. Τόσες προσδοκίες χαμένες και τόση απογοήτευση στο βωμό της απομυθοποίησης.
Ο έρωτας τρέφεται από το θαυμασμό. Ερωτευόμαστε κάποιον για το όμορφο χαμόγελο, τα εντέχνως μελαγχολικά του μάτια, την ευγένεια, το πάθος του, αλλά όλα αυτά δεν αρκούν. Έχουμε ανάγκη να αισθανθούμε ότι ο σύντροφός μας είναι ένας άνθρωπος έξυπνος, με αξίες και ιδανικά, ένας άνθρωπος που παλεύει για το μέλλον μας και θέλει να είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν έχει σημασία με τι ασχολείται, ούτε αν το μυαλό του είναι μαθηματικό και το δικό μας θεωρητικό. Αυτό που μετράει είναι να προσπαθεί να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, που να μπορεί να συμπορευθεί δίπλα μας. Η αξιοσύνη λοιπόν, είναι το πρώτο στοιχείο που αν εκλείψει, ρίχνει τον άνθρωπό μας από το βάθρο.
Πώς μπορείς να είσαι με κάποιον που δεν σε αγαπά; Και κυρίως δε στο δείχνει. Τα ερωτόλογα, τα λουλούδια, οι καρδούλες και όλα αυτά, ίσως είναι παρωχημένα, αλλά η εκδήλωση της αγάπης μπορεί να γίνει με χίλιους δυο τρόπους και να είναι μάλιστα και πρωτότυποι, γιατί ο καθένας μας είναι ξεχωριστός. Και ναι, δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή και έχουμε όλοι τις άσχημες μέρες μας, είναι η δουλειά, τα αστάθμητα οικονομικά μας, το άγχος, τα προβλήματά μας, αλλά ξέρεις είναι και η αγάπη εδώ. Μια αγάπη που θέλει αποδείξεις κι όταν δεν τις παίρνει, φεύγει.
Ο σεβασμός προς τον άνθρωπό μας και η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, αποδεικνύεται από τις πράξεις μας, αλλά και από την ελευθερία και τον προσωπικό χρόνο και χώρο που του δίνουμε. Στην αρχή περνάμε πολύ χρόνο μαζί, αποξενωνόμαστε απ’ όλους, δημιουργούμε το δικό μας μύθο, αλλά κάποια στιγμή αυτό κουράζει. Θέλουμε να δούμε τους φίλους μας μόνοι, να ακούσουμε τα αγαπημένα μας κομμάτια, να βάλουμε τις σκέψεις μας σε τάξη χωρίς παρέα, να περπατήσουμε ένα μισάωρο χωρίς να χτυπήσει το τηλέφωνο. Αγαπάς, αλλά ξέρεις κάτι, αγαπάς και τον εαυτό σου κι από τη στιγμή που δεν έχεις χρόνο για σένα, δεν μπορείς να έχεις για κανένα.
Η λέξη κλειδί σε μια ερωτική σχέση είναι ο συμβιβασμός. Αποφεύγουμε να το αποδεχθούμε, αλλά το κάνουμε. Συμβιβαζόμαστε με το πρόγραμμα, τα θέλω και τις ανάγκες του συντρόφου μας. Και αυτός αντιστοίχως συμβιβάζεται με τις δικές μας. Αυτό είναι το ιδανικό σενάριο, τις περισσότερες φορές όμως τα θέλω μας δεν συμπίπτουν και ο ένας κάνει περισσότερες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς από τον άλλο, με αποτέλεσμα να μην είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο ζωής του. Νιώθει περιορισμό, αδυναμία έκφρασης των δικών του επιθυμιών και φοβάται να εκδηλώσει την αντίθεσή του με όλο αυτό, γιατί φοβάται την αντίδρασή μας. Επομένως, φτάνουμε στα καταπιεσμένα θέλω και σε μια κάλπικη σχεσιακή συμπεριφορά χάριν ευχαρίστησης μόνο του ενός μέρους. Πόσο πιο κάτω να πέσει αυτός ο περιορισμένος έρωτας λοιπόν;
Φυσικά, πέραν από την απομυθοποίηση της συμπεριφοράς υπάρχει και η απομυθοποίηση της εμφάνισης, εξίσου σημαντική με την πρώτη, καθώς ο πόθος αποτελεί την απαρχή της σεξουαλικής έλξης μεταξύ των συντρόφων. Πρέπει να παραδεχτούμε όμως, ότι αλλιώς είμαστε στο σπίτι μας και αλλιώς κυκλοφορούμε έξω!! Δεν μπορούμε να είμαστε εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο κινητά μπιμπελό. Έχουμε και την ανθρώπινη πλευρά μας. Επίσης, όλοι έχουμε περίεργες συνήθειες και κουσούρια που ξενίζουν κάποιους, αλλά τι να κάνουμε βρε παιδιά, αν μας αγαπήσει κάποιος, θα αγαπήσει και τις αδυναμίες μας!
Κάπως έτσι, ο υπέροχος κόσμος, που είχαμε φανταστεί, καταρρέει. Ο τέλειος σύντροφος, η ουτοπική σχέση και ο παράφορος έρωτας πάει περίπατο. Οι περισσότεροι έρωτες, δυστυχώς, δεν μπορούν να ξεπεράσουν το σκαλοπάτι της απομυθοποίησης και καταλήγουν να αποτελούν παρελθόν. Αυτή είναι η ρεαλιστική προσέγγιση της ερωτικής μας πραγματικότητας.
Ωστόσο, δεν είναι δίκαιο να ερωτευόμαστε με τον υποβόσκον φόβο της απομυθοποίησης. Ο έρωτας είναι μαγεία, αυθορμητισμός, τρέλα, εκδηλώσεις πάθους, ασυμβίβαστα θέλω. Είναι ένας μικρός θεός με πολλά ελαττώματα που γουστάρει τις ατέλειες, την υπερβολή, τη ζήλια και τα άκρα. Ας ζήσουμε λοιπόν το μύθο μας, κι ας τον απομυθοποιήσουμε μετά! Άλλη μια εμπειρία στην πλάτη μας θα είναι, αλλά τουλάχιστον θα την έχουμε ζήσει στο έπακρον!
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Νάννου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
