Σχέσεις, έρωτες, καψούρες, αγάπες και λουλούδια. Κάπου μάλλον χάσαμε το νόημα κι όλοι νομίζουν ότι για να είναι ευτυχισμένοι πρέπει να είναι με κάποιον. Δύσκολα συναντάς άνθρωπο που θα σου πει ότι είναι καλά και μόνος του, ότι είναι ελεύθερος από επιλογή και θα το εννοεί. Και μέσα σ’ αυτό τo πανδαιμόνιο της μανιώδους αναζήτησης ενός συντρόφου, όχι απλά έχουμε χάσει το νόημα που είπα, τ’ αβγά και τα πασχάλια, έχουμε χάσει και βαφτίζουμε «μεγάλο έρωτα» όποιον να ‘ναι.
Μεγάλος έρωτας δεν ήταν το νταραβέρι ενός μήνα. Μεγάλος έρωτας δεν ήταν εσύ εδώ κι ο άλλος σ’ άλλη ήπειρο. Μεγάλος έρωτας δεν ήταν μια σχέση που ξεφτιλίστηκε αφού χωρίσατε δέκα φορές. Μεγάλος έρωτας δεν ήταν που ήσασταν συνέχεια μαζί μόνο και μόνο επειδή ο ένας δεν εμπιστευόταν τον άλλον. Μεγάλος έρωτας δεν ήταν τα εκατό τηλεφωνήματα την ημέρα για λόγους ελέγχου, ούτε ο άνθρωπος δεκανίκι που έβαλες στη ζωή σου για να ξεχάσεις κάποιον άλλον ή για να μην είσαι μόνος.
Και μου λες ότι ζήσατε μια έντονη σχέση, με πάθος, με τρέλα, με τα όλα της τέλος πάντων. Και σου λέω «δεκτό» και μπράβο σας. Και μετά μου λες ότι στα καλά καθούμενα, με μια χαζή αφορμή, τα διέλυσε όλα. Και πάνε τα όνειρα για μια ευτυχή κατάληξη. Και είσαι στα πρόθυρα της τρέλας αφού λες δε γίνεται τέτοιος έρωτας να χάθηκε. Τότε θα σου πω ότι μεγάλος έρωτας μπορεί να ήταν, αλλά μόνο για εσένα. Το αμοιβαίο ήταν μάλλον στο μυαλό σου. Το ότι ζήσατε μια όμορφη σχέση δε σημαίνει ότι ήταν το άλλο σου μισό. Γιατί αν ήταν όντως θα ήσασταν ακόμα μαζί.
Πολλές φορές, όταν έχουμε κάτι μεγάλη ανάγκη, το μυαλό μπερδεύεται και νομίζει ότι το ζει. Κοινώς, το επινοεί. Το μυαλό έχει τόσο μεγάλη δύναμη κι αυτό είναι που κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά. Δε λένε ότι όλα είναι στο μυαλό; Κυριολεκτικά όλα. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, τόσο το καλύτερo για εσένα. Έτσι, μπορεί να ‘χεις μια χλιαρή σχέση κι εσύ να νομίζεις ότι ζεις τον έρωτα του παραμυθιού. Ξέρεις όμως. Όλα τα παραμύθια έχουν ένα τέλος κι όταν το βιβλίο κλείσει μένεις να κοιτάς το οπισθόφυλλο ενώ απορείς πού στο καλό χάθηκε ο πρωταγωνιστής. Σταμάτα να ερωτεύεσαι τα σενάρια και τα εν δυνάμει και κοίταξε τ’ απτά κ τ’ αληθινά.
Πού θα πάει; Θα έρθει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που έτρωγες τόσο καιρό ήταν μάλλον χυλόπιτα, ξέρνα τις πεταλούδες σου και χώνεψε, ότι μεθούσες μ’ ένα κοκτέιλ σεναρίων για ένα ανυπόστατο παραμυθένιο ζευγάρι και ξεσούρωσε! Ξύπνα από τον ύπνο το βαθύ, όχι απ’ το φιλί του πρίγκιπα, αλλά από το χαστούκι του. Με στομάχι χάλια, μυαλό στα χαμένα, καρδιά κομμάτια και ζαλισμένος από τα χτυπήματα. Καλώς ήρθες πάλι στην πραγματικότητα!
Κάτσε εσύ κι αναρωτήσου που εξαφανίστηκε ο Κωστάκης ή η Αννούλα που έκαναν σαν παλαβοί για να σε δουν έστω για πέντε λεπτά κάθε μέρα. Όσο εσύ αναλύεις, ο Κωστάκης και η Αννούλα περνούν και μόνοι τους καλά ή με άλλους κι εσένα σ’ έχουν, στην καλύτερη, μια όμορφη ανάμνηση.
Ο έρωτας πρέπει να είναι αμοιβαίος. Να καταλαβαίνεστε μ’ ένα βλέμμα. Να υπάρχει εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Να μη νιώθεις ότι εσύ επιδιώκεις περισσότερο το να είσαι με τον άλλον. Να μην υπάρχουν αφορμές να βγάζεις του κόσμου τις ανασφάλειες. Να κλαις μόνο από χαρά. Ειδάλλως, στα κομμάτια να πάει.
Σ’ όλες τις σχέσεις ο ένας νιώθει κάτι περισσότερο. Αλλά όχι εσύ να είσαι διατεθειμένος να πας μέχρι την άκρη του κόσμου αν στο ζητήσει κι ο άλλος να μην πηγαίνει ούτε μέχρι το γωνιακό περίπτερο για ‘σένα.
Δεν ξέρω αν θα έχεις ποτέ την τύχη να συναντήσεις τον μεγάλο έρωτα της ζωής σου, πάντως όσο κάθεσαι και κλαίγεσαι για τους προηγούμενους να ‘σαι βέβαιος ότι δε θα τον βρεις.
Επιμέλεια κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
