Οι δεσμεύσεις, συχνά, είναι δύσκολο μονοπάτι για τον άνθρωπο. Μας κάνουν να αισθανόμαστε φόβο και άγχος και αυτό γιατί υπάρχει μια αόρατη κλωστή μέσα στο μυαλό μας που ενώνει τη δέσμευση με τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας. Οι ρυθμοί των σχέσεων στην κοινωνία είναι προκαθορισμένοι και τα βήματα σε μια σειρά τακτοποιημένα. Και έτσι, μας έχει γεννηθεί η ανάγκη πάντα να πηγαίνουμε «ένα βήμα παρακάτω» όπως λέμε.
Οι σχέσεις, λοιπόν, έχουν μια μεθοδική πορεία. Πρώτα έρχεται η γνωριμία, μετά το φλερτ, η σχέση, η συγκατοίκηση, η γνωριμία των οικογενειών, ο γάμος, το παιδί, το δεύτερο παιδί και ούτω καθεξής. Υπάρχει συνεχώς η ασταμάτητη αναζήτηση για κάτι περισσότερο, για το προκαθορισμένο «επόμενο». Τελικά όμως η κοινωνία μας ορίζει αυτήν την πορεία ή ο φόβος της παραδοχής της συναισθηματικής έλλειψης που νιώθουμε; Ίσως λίγο και από τα δύο.
Ιδιαίτερα στις μακροχρόνιες σχέσεις όταν δεν υπάρχει «το κάτι παραπάνω» γεννιέται ο προβληματισμός πως αν δεν προχωρήσει το πράγμα μάλλον σηματοδοτεί ότι «δεν αγαπιούνται αρκετά». Λες και η αγάπη είναι κάποιου είδους project στο οποίο υπάρχει αυστηρό χρονοδιάγραμμα και άπαξ και βγεις από αυτό όλα μπορεί να χαλάσουν. Γιατί να πρέπει όμως να αποδείξουμε κάπου την αγάπη μας; Και γιατί να μη νιώθουμε ασφαλείς και πλήρεις σε μια στάσιμη αλλά σταθερή και όμορφη σχέση; Μάθαμε να μην απολαμβάνουμε την καθημερινότητα αλλά αντ’ αυτού να έχουμε κι άλλες προσδοκίες και μετά λίγες ακόμη, που ακολουθούνται από τις επόμενες, που δεν είναι ποτέ αρκετές.
Βάζουμε, μάλιστα, στόχους. Λέμε πως «όταν βρω τον κατάλληλο σύντροφο θα ακουμπήσω την ευτυχία». Και μετά έρχεται το «ένα παιδί θα έφερνε τόση ευτυχία στην οικογένειά μας». Και αργότερα ούτε κι αυτό είναι αρκετό. Σαν ένα παιχνίδι στο κινητό στο οποίο στόχος μας είναι να περάσουμε το σκορ μας, όταν όμως το πετυχαίνουμε η ικανοποίηση κρατάει μόνο μερικά δευτερόλεπτα, ίσα-ίσα μέχρι να πατήσουμε το «παίξε ξανά» και ξαφνικά η προηγούμενη επιτυχία μας είναι απλώς ο στόχος που τώρα πρέπει να βρούμε τρόπο να ξεπεράσουμε. Βουλιάζουμε μέσα στις σκληρές και άδικες προσδοκίες που κουβαλάμε στις πλάτες μας και δεν αφήνουμε τα πράγματα να κυλήσουν απλά και αβίαστα. Αντί να απολαμβάνουμε τη σχέση μας την καταδικάζουμε σε μικρές ταμπέλες και βιαστικά βήματα που μπορεί να αποβούν και καταστροφικά. Γιατί, ως εκ τούτου, όποιος βιάζεται σκοντάφτει που λέει κι ο λαός.
Η στασιμότητα, από την άλλη, ξεκινάει από το συναισθηματικό κομμάτι και όχι από το πρακτικό. Πολλές φορές οι άνθρωποι θέλουν να καλύπτουν τα κενά τους προσωρινά, στοκάροντάς τα επιφανειακά, όμως ξεχνάνε ότι από μέσα παραμένουν κούφια. Έτσι και με τις σχέσεις. Υπάρχει αυτή η συνήθεια όπου όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν τόσο καλά προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να τα καλύψουμε, να τα βάλουμε μέσα σε μια ντουλάπα και να πετάξουμε από πάνω τους μια στοίβα από ρούχα που θα τα κρύψουν καλά-καλά, αλλά κάποια στιγμή η ντουλάπα ανοίγει γιατί χρειαζόμαστε από μέσα κάτι άσχετο και η στοίβα πέφτει μπροστά στα πόδια μας αποκαλύπτοντας όλα τα «τόσο προσεκτικά» καλυμμένα. Και οι άγραφοι νόμοι των «καλοφτιαγμένων» σχέσεων συνεισφέρουν σε αυτήν τη διαδικασία. Η αλήθεια όμως είναι πως κανένας νόμος δε χρειάζεται να μας επιδεικνύει πώς θα είμαστε εμείς ευτυχισμένοι και με ποιον τρόπο μπορούμε να νιώσουμε εμείς καλά με τον άνθρωπό μας. Καλύτερα δε θα ήταν λοιπόν να παραδεχόμασταν όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά, παρά να το καλύπτουμε με το «ένα βήμα παρακάτω»;
Το πιο σημαντικό είναι το πώς αισθανόμαστε εμείς και το πώς αισθάνονται οι άνθρωποι ο ένας για τον άλλο γενικότερα. Οι ταμπέλες και οι επισημοποιήσεις είναι για να καλύπτουν τις ανασφάλειες και οι ανασφάλειες είναι λίγο σαν εκείνη τη στοίβα με τα ρούχα που χώνουμε στη ντουλάπα. Μπορεί να τις κρύβουμε, αλλά πάντα θα βρίσκουν τρόπο να σκάνε τελικά στα πόδια μας. Και δεν τις χρειαζόμαστε. Όχι με τους ανθρώπους μας και όχι με την ευτυχία μας. Όταν αληθινά νιώσουμε μέσα μας πως θέλουμε να κάνουμε κάποιο βήμα, τότε θα είναι μαγικό. Όχι όμως για τους λάθος λόγους και όχι γιατί έτσι «πρέπει». Τα «πρέπει» είναι πια so last year.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Χριστοδούλου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
