Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Αγάπη είναι να θες ο άλλος να είναι ευτυχισμένος, χωρίς να ορίζεις εσύ την ευτυχία του. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου ακόμα κι όταν δεν είσαι μέρος της. Διαβάζοντας ξανά αυτές τις λέξεις καταλαβαίνω ότι τελικά δε με αγάπησες και ποτέ. Όχι, δεν έγινε και κάτι, απλά με είχες κάνει να νομίζω ότι μπορούσες να με αγαπήσεις.
Ήσουν χαρούμενος όμως μόνο όταν ήμουν κοντά σου, μόνο όταν τα σχέδια μου είχαν κι εσένα μέσα. Κάθε φορά που έκανα ένα βήμα μακριά από ‘μας, χωρίς να θέλω να σου φύγω, ταραζόσουν τόσο που όσα ένιωθες σταματούσαν μαγικά ή έτσι παρίστανες, πολύ πειστικά αν θες τη γνώμη μου και πολύ επικίνδυνα για τη σχέση μας. Γινόσουν ψυχρός και απρόσιτος. Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να συνυπάρχουν αυτά τα δύο πρόσωπα στα μάτια που λάτρεψα. Δεν ήξερα τι να πιστέψω, ποιος είναι ο πραγματικός σου εαυτός.
Μετά έμαθα να μην απομακρύνομαι και πολύ, μου άρεσε όπως ήσουν όταν ήμουν κοντά σου. Σε χαιρόμουν, απολάμβανα τα γέλια σου, το βλέμμα που μου έριχνες, το χέρι που μου άπλωνες, τις απαντήσεις που είχες για όλα που βασάνιζαν το μυαλό μου, τους δρόμους που έβρισκες στα πιο δύσκολα αδιέξοδά μου. Έμαθα με έναν διαφορετικό τρόπο την αγάπη, απλώς δεν είμαι σίγουρη ότι έμαθα την αλήθεια. Εγώ ήθελα να ‘μαι ελεύθερη, να νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, να μείνω κοντά σου για όσο το θέλω πραγματικά, αλλά και να μπορώ να φεύγω, χωρίς να γκρεμίζω όσα φτιάξαμε. Έτσι όπως έκανα κι εγώ μαζί σου, ποτέ δε σε κράτησα παραπάνω, ποτέ δε σου ζήτησα να μείνεις. Ποτέ δεν ήθελα να κάνεις κάτι που επιθυμούσα εγώ, αλλά όταν επιθυμούσαμε τα ίδια ήταν μαγικό.
Μήπως έμαθα να θέλω ό,τι θες κι εσύ, μήπως έμαθα να συμβαδίζω μαζί σου, να πηγαίνουμε πλάι-πλάι για να μη χάνω στιγμή τα μάτια σου; Μήπως με είχες πείσει ότι μόνο εσύ ξέρεις το δρόμο κι εγώ αυτό που ξέρω καλά είναι να σε εμπιστεύομαι; Ήθελα στ’ αλήθεια να τα κάνω, να τα ζήσω όλα αυτά, ή τα έκανα για χατίρι σου; Δεν ξέρω και δε με νοιάζει να μάθω κιόλας. Ό,τι έκανα, το έκανα επειδή το γούσταρα πολύ, τουλάχιστον τη στιγμή που το έκανα όλη μου η ψυχή συμφωνούσε.
Τώρα έχω φύγει και πια είμαι σίγουρη πως εγώ τουλάχιστον έμαθα να αγαπάω στ’ αλήθεια, έμαθα να είμαι χαρούμενη και μακριά σου, έμαθα να μην πονώ με την ευτυχία σου, έμαθα να μη με πληγώνει η απουσία σου. Ειδικά όσα μου πέταξες όταν σου είπα ότι φεύγω για να ζήσω όπως θέλω κι όχι γιατί είχα κάπου αλλού να πάω. Το εννοούσα κι ας μη με πίστεψες ποτέ. Έμαθα να σε βλέπω ευτυχισμένο σε άλλη αγκαλιά και αυτό να μη σκληραίνει το μέσα μου, αλλά να γαληνεύει, μου αρκεί ότι είσαι καλά κι ας μην είμαι εγώ ο λόγος.
Σου στοίχισε που έφυγα, το ξέρω, που δε στο είχα πει νωρίτερα, που δε σε προετοίμασα γι’ αυτό. Σκέφτηκα όμως πως δε μας αξίζει καθόλου να ζήσουμε αυτήν την άχαρη μεταβατική περίοδο με συζητήσεις και διαπραγματεύσεις με ερωτήσεις και αναλύσεις. Ήξερες καλά γιατί έφυγα, δε χρειαζόταν να σου εξηγήσω, όσο κι αν παρίστανες ότι έπεσες από τα σύννεφα. Μέσα σου ήξερες ότι θα έρθει αυτή η μέρα και θα μοιάζει κάπως έτσι.
Μάλλον όμως χρειαζόταν να με προετοιμάσεις εσύ για όσα θα ακολουθούσαν, δεν ήξερα ότι μπορείς να αντέξεις να μου μιλήσεις έτσι. Σαν μία ξένη που σου προξένησε μεγάλο κακό, σα να με σιχαίνεσαι. Δεν ήθελες να με δεις ποτέ ξανά, δεν ήθελες να μου μιλήσεις ποτέ ξανά, να κάνουμε σαν να μην υπάρχει ο ένας για τον άλλον, μα αυτό αγάπη μου δε μοιάζει καθόλου με αγάπη!
