Γιατί γουστάρουμε τόσο την κλειδαρότρυπα;

Μας αρέσει να βλέπουμε από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων, να μαθαίνουμε πώς ζούνε, ειδικά όταν αυτή η ζωή μοιάζει λαμπερή, ευτυχισμένη, σχεδόν ιδανική. Θέλουμε κι εμείς μια μικρή δόση από τη δικιά τους ευτυχία. Γι’ αυτό λοιπόν και τα περιοδικά που έχουν αυτή την κλίση και θεματολογία έχουν επιτυχία, γι’ αυτό κι εμείς ψάχνουμε μονίμως να μάθουμε εκείνα τα πολύτιμα μυστικά. Όμως έχεις αναρωτηθεί το γιατί;

Ο λόγος απλός πολύ και βασικός. Σε πρώτο επίπεδο, θα μπορούσε κανείς να πει πως δε σε γεμίζει η δικιά σου ζωή, κάτι της λείπει και είναι πιο εύκολο να ασχολείσαι με τους άλλους πάρα με το δικό σου το κομμάτι και ό,τι συμβαίνει στο στενό σου περιβάλλον. Κρίνεις ευκολότερα τους άλλους, το γείτονα, το φίλο, το συνάδελφο, για όλους αυτούς έχεις απαντήσεις μα για σένα όχι. Γιατί γι’ εσένα πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι, να δράσεις να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας σου και να ζήσεις και κάπου έχεις κουραστεί. Κάπου σου φαίνεται πολύ πιο εύκολο να παρατηρείς, να λες πάρα να κάνεις και να είσαι εσύ αυτός που θα πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες.

Οι συνέπειες είναι εκείνες που οι περισσότεροι φοβούνται στην περίπτωση που πρέπει να αναλάβουν τα ηνία της ευτυχίας ή δυστυχίας τους. Ο φόβος είναι η κύρια δύναμη που υποκινεί τις περισσότερές μας ενέργειες και τελικά καταλήγουμε να μην κάνουμε τίποτα που να μη μοιάζει δοκιμασμένο. Όμως αυτός ο φόβος είναι που τελικά γεμίζει τη ζωή μας με κενά, με απωθημένα -είτε μικρά είτε μεγάλα- κάνοντάς μας να τρέχουμε να βρούμε τρόπους να τα καλύψουμε. Η λύση μοιάζει εύκολη κι απλή και γίνεται κι από το καναπέ σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια ψηφιακή κλειδαρότρυπα.

Έχεις λοιπόν τα κοινωνικά δίκτυα που σε ταΐζουν ευτυχία με το κουτάλι κι εσύ, αν και την κατεβάζεις αμάσητη, αναρωτιέσαι γιατί η μιζέρια μεγαλώνει. Βρίσκεις λύσεις για τα ερωτικά των άλλων, αναλώνεσαι σε ριάλιτι που δείχνει παίχτες να κάθονται σε έναν καναπέ, από τον καναπέ σου. Μαγειρεύεις τηλεοπτικό αφρό και στρείδια με πάνκο και χώμα από σχοινόπρασο, μαθαίνεις τι λέει η Κύπρος για τη γιουροβίζιον κι αν η Φουρέιρα φόρεσε το σωστό το φόρεμα. Και το κενό όλο και μεγαλώνει.

Τα μεγάλα λόγια έρχονται μπροστά στις οθόνες για να επιβεβαιώσουν περίτρανα πως μπορεί, μια μικρή νίκη, να είναι η ζωή σου να φαίνεται -κι ας μην είναι- πιο λαμπερή από αυτού που σε παρακολουθεί. Όλοι αγαπάνε τους νικητές και κανένας ποτέ δε σκέφτηκε το χαμένο, άρα κι απο τις κλειδαρότρυπες θέλεις να βλέπεις τους νικητές λαμπερούς διασήμους, που μπορεί να αντιμετωπίζουν τα χίλια όσα, μα δεν τα ξέρει κανείς. Μέχρι τα πράγματα να πάνε έστω και λίγο στραβά. Και τότε κάνει την εμφάνισή της η ικανοποίηση γιατί τελικά «υπάρχουν και χειρότερα». Στον αντίποδα δηλαδή, η κλειδαρότρυπα λειτουργεί σαν καταπραϋντικό για τα άσχημα της δικής σου ζωής που -κοίτα να δεις- δεν είσαι ο μόνος που τα έχει κάνει μαντάρα.

Σαν εσένα είναι όλοι, μα κάποιοι διάλεξαν να ζήσουν, να τολμήσουν, να δράσουν, να σπάσουν τα μούτρα τους, να αγγίξουν για λίγο την ευτυχία και να σηκωθούν από τον καναπέ που εσύ μοιάζει να έχεις ριζώσει. Το να ασχολείσαι με τους άλλους δε σε κάνει καλύτερο, δε ζεις εσύ περισσότερο, δε σου φέρνει τον έρωτα ούτε σε κάνει μάστερ σεφ. Άλλη είναι η συνταγή. Να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, τα καλά του και τα κακά, να τολμήσεις, να ονειρευτείς για εσένα, να αγγίξεις την ευτυχία κι ας φας τα μούτρα σου και τι έγινε; Θα έχεις παίξει, θα έχεις κερδίσει στιγμές, θα έχεις μάθει να φτιάχνεις κι αφρό από φέτα και τι είναι οι τενούντες. Λίγο είναι αυτό;