Ο Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω πάντα έλεγε μεγάλες κουβέντες, με νόημα και τροφή για σκέψη, μια απ’ τις πιο χαρακτηριστικές ήταν η φράση του «Υπάρχουν δύο τραγωδίες στη ζωή: Η μία είναι η αποτυχία στην εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Η άλλη είναι η εκπλήρωση όλων των επιθυμιών μας». Και κάπως έτσι προκάλεσε πολλά ανθρώπινα μυαλά να ανεβάσουν στροφές, να στοχοποιήσουν τις πραγματικές τους επιθυμίες και να καταλήξουν αν τελικά αξίζουν τον κόπο να μην μείνουν απλές επιθυμίες αλλά να γίνουν πραγματικότητα.
Όποιον άνθρωπο πάνω στον πλανήτη Γη κι αν ρωτήσεις τι θα ήθελε πιο πολύ απ’ τη ζωή του, τρία πράγματα είναι δεδομένο πως θα σου πει, ευτυχία, λεφτά κι αγάπη. Δεν έχει σημασία αν είναι κάτοικος Ελλάδος, Αυστραλίας ή Γκάνας, αν είναι άνδρας ή γυναίκα, αν είναι στην ηλικία των 20 ή των 50, αν ανήκει στη μεσοαστική τάξη ή σε κάποια ανώτερη κοινωνική θέση, οι τρεις προαναφερθείσες επιθυμίες θα εκφραστούν απ’ όλους.
Δυστυχώς ή ευτυχώς το αίσθημα της επιθυμίας ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία με τα πρώτα μας παιχνίδια. Το ευτύχημα είναι ότι στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε ετών, οι γονείς μας είναι εκεί για να πραγματοποιήσουν σχεδόν κάθε επιθυμία μας. Το δυστύχημα απ’ την άλλη είναι ότι μεγαλώνοντας διαπιστώνουμε πως δε θα είναι πάντα κάποιος εκεί για να πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία μας, εφικτή ή όχι.
Πάρε παράδειγμα τον πρώτο σου έρωτα. Πόσες σοκολάτες μοιράστηκες; Πόσα παιχνίδια χάρισες; Πόσες καρδούλες ζωγράφισες; Κι όλα αυτά για να κατακτήσεις το αντικείμενο του πόθου, κι όταν τελικά τα κατάφερες συνειδητοποίησες πως ίσως και να μην ήταν αναγκαία όλη αυτή η προεργασία, αλλά ξέρεις κάτι; Ίσως τελικά να μην έχει και τόση σημασία ο προορισμός αλλά η διαδρομή. Ίσως μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή να έμαθες πόσο δοτικός άνθρωπος είσαι.
Μεγαλώνοντας φτάνει η οδυνηρή στιγμή των εισαγωγικών εξετάσεων σε κάποιο πανεπιστήμιο. Πόσες ώρες πέρασες πάνω από ένα βιβλίο ιστορίας ή χημείας; Πόσα στιλό τελείωσαν στα χέρια σου γράφοντας εργασίες; Πόσα βράδια έμεινες άυπνος απ’ το άγχος; Κι όλα αυτά για να περάσεις στην Ιατρική Αθηνών, που λίγο πριν παραδόσεις το μηχανογραφικό σου συνειδητοποίησες ότι ανατριχιάζεις στην ιδέα και μόνο του αίματος. Το πάθος κι η θέληση όμως δε στέρεψαν λεπτό κι έβαλες πλώρη για κάποια άλλη σχολή που θα σου ταίριαζε περισσότερο. Κι έμαθες κάτι ακόμα, ότι είσαι άνθρωπος με πάθη.
Κι όταν έμαθες ότι η θέση μεγάλου στελέχους της εταιρίας για την οποία εργάζεσαι είναι ανοικτή πάλι παθιάστηκες και πάλεψες για να την κατακτήσεις. Κι αν τελικά δεν τα κατάφερες δεν έγινε και κάτι, μη σου πω καλύτερα. Αν τελικά την είχες πάρει εκείνη τη θέση σίγουρα θα είχες μεγαλύτερες οικονομικές απολαβές, ένα παραπάνω κύρος και θα είχες ανέβει ένα ακόμα σκαλάκι της επιτυχούς καριέρας σου, θα είχες όμως περισσότερες ευθύνες και λιγότερο χρόνο για ‘σένα και για τους ανθρώπους σου.
Και ξέρεις κάτι; Αναλογίσου ποιες είναι οι πραγματικές σου επιθυμίες, αυτές που θα σου δημιουργήσουν ένα μόνιμο χαμόγελο κι όχι μερικές μικρές δόσεις ευτυχίας. Αυτές που θέλεις να κατακτήσεις όχι από ζήλο ή εγωισμό, αλλά από πραγματικό πάθος.
Είναι μερικές φορές που παθαίνεις μια εμμονή με κάτι, ζορίζεις τον εαυτό σου για να το αποκτήσεις και τελικά συνειδητοποιείς πως αυτό το κάτι, είτε είναι άνθρωπος, είτε είναι αντικείμενο, είτε είναι επαγγελματική κατάρτιση ίσως να μην το έχεις και τόσο ανάγκη, ίσως να είναι απλά ένα υποκατάστατο αυτού που πραγματικά αναζητάς, ή απλά ένα απωθημένο που μόλις το κατακτήσεις ο πόθος να «ξεφουσκώσει».
Βρες λοιπόν αυτό που πραγματικά θέλεις και σου λείπει και πάλεψε μέχρι τέλους για να το κάνεις ολοκληρωτικά δικό σου.
Επιμέλεια Κειμένου Ναντίν Ξυθάλη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
