Κρύβεται μια μαγεία στην ευαισθησία του ανθρώπου εκείνες τις ώρες που κατεβάζει τη μάσκα, αφήνει τις άμυνές του και σου δείχνει την αλήθεια του. Που αφήνεται να δείξει την ευάλωτη πλευρά του που είναι η πιο αληθινή. Δυστυχώς ζούμε σε έναν κόσμο που απαιτεί να είμαστε δυνατοί, να κρύβουμε το τι πραγματικά νιώθουμε, να μη δείχνουμε πώς ακριβώς νιώθουμε διότι δρώντας συναισθηματικά κινδυνεύουμε να εκτεθούμε. Δεν πονάς αν δεν αγαπάς λένε όμως. Δε ζεις αν δεν αισθάνεσαι θα πω εγώ.
Μεγαλώνουμε με υψωμένους τοίχους για να μην εισχωρήσει κανείς μέσα μας και παίξει με την καρδιά μας. Μικροί, αγαπούσαμε απλά κι αθώα αλλά μεγαλώνοντας μάθαμε τι θα πει ραγισμένη καρδιά και πληγωμένα θέλω. Χωρίσαμε, χάσαμε ανθρώπους και στην πορεία χάσαμε και τον εαυτό μας. Το κλάμα το ταυτίσαμε με την αδυναμία και τα δάκρυα με την αποτυχία. Από μικρούς μάς μάθανε να μη δείχνουμε ευαισθησία και να μην κλαίμε, «θα μεγαλώσεις και θα γιάνει» μας έλεγαν «σώπα, μην κλαις». Λες κι αν κλάψουμε θα μάς παρεξηγήσουν ή θα φανούμε τόσο μικροί και λίγοι μπροστά στις περιστάσεις. Σχεδόν ανικανότητα ορίστηκε η ευαισθησία μέσα μας, ο τρόπος να πας πίσω αντί μπρος. Ο τρόπος να σε πιάσει κανείς κορόιδο.
Τα αληθινά χρώματα του ανθρώπου ερωτευόμαστε όμως και τα πρόσωπα με ρυτίδες απ΄τον πόνο και τα γέλια. Τα συναισθήματα υπάρχουν για να τα ζούμε κι οι ευάλωτες στιγμές μας έχουν κάτι από την υπέροχη θνητότητά μας, τη μοναδική μας φθαρτή φύση. Ναι θα γεμίσουμε πολλές ρωγμές αλλά απ’ αυτές περνάει και το φως και σχηματίζεται ένα κολάζ εμπειριών. Τους ανθρώπους που τολμάνε και που πέφτουν με τα μούτρα να τους θαυμάζεις. Εκείνους τους γενναίους κι αθεράπευτα ρομαντικούς, τους ονειροπόλους και τους άτσαλους. Εκείνους που θα στείλουν ένα «Σ’αγαπώ», «μου λείπεις», «σε σκέφτομαι» πρώτοι και δε θα διστάσουν να έρθουν κάτω απ’ το σπίτι σου για να σε δουν έστω και για πέντε λεπτά. Αναρωτιέμαι γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να νιώσουμε βαθιά, τι είναι αυτό που μάς σταματάει απ’ τα πιο δυνατά συναισθήματα και πώς οδηγούμαστε στην επιλογή να συμβιβαστούμε στη ζωή μας.
Οι άνθρωποι συμβιβάζονται σε μια οκ σχέση, σε μια οκ δουλειά, σε οκ φίλους, σε μια οκ ζωή, γιατί το οκ είναι βολικό, είναι ασφαλές. Κι αυτό είναι οκ. Αλλά το οκ δεν έχει ενθουσιασμό, το οκ δε σε κάνει να καίγεσαι για τον άλλον, το οκ δεν έχει περιπέτεια, ούτε πάθος. Όλα στη ζωή είναι επιλογές κι εσύ θα καθορίσεις πώς θα ζήσεις και πόσο πολύ θα αγαπήσεις. Αξίζει η μονάδα μέτρησής σου να είναι το “ok”;
Τους φόβους μας να ξεπερνάμε και να κοιτάμε τη ζωή κατάματα και το μέλλον μας με προσμονή, αυτή ήταν πάντα η ουσία. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν αφεθείς συναισθηματικά πρώτα και κύρια στην αποδοχή των όσων βιώνεις. Η απάθεια και η αδιαφορία δεν είναι ο τρόπος για να προχωρήσεις, αλλά για να μείνεις στάσιμος. Φυσικά και δε λέω να επιλέγεις να πονάς χωρίς μέτρο ή να ερωτεύεσαι κάθε στιγμή με αίσθηση παράλυσης, αλλά να διψάς γι’ αυτό το κάτι και να διαλέγεις το πραγματικό ανάμεσα στο ασφαλές. Τα καλύτερα ποιήματα, τα έπη τραγουδιών, οι πιο καθηλωτικές ταινίες εξιστόρησαν δυνατούς έρωτες, μεγάλες απώλειες και πραγματικά συναισθήματα. Η επιλογή είναι δικιά σου. Πριν την κάνεις σκέψου τι ιστορία θέλεις να έχει η ζωή σου. Καλά και τα ντοκιμαντέρ και χρήσιμα, μα μια καλή δραματική ταινία πάντα θα είναι φαβορί στις καρδιές.
Συντάκτης: Βίκυ Μήλιου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
