Το να δηλώνεις ανοιχτόμυαλος απέχει από το να είσαι

Κατά μια έννοια (αν όχι παραπάνω) μας αρέσει η προβολή. Το να προβάλουμε τον εαυτό μας ως καλύτερο, πιο σοφό, πιο ανοιχτόμυαλο ή όποια άλλη αρετή πιστεύουμε πως μπορεί να τραβήξει την αποδοχή γύρω μας. Είμαστε με αυτό τον τρόπο πλασμένοι από τη φύση μας, γιατί με αυτό τον τρόπο καταφέρνουμε να επιβιώνουμε ανά τους αιώνες. Έτσι επιβιώνουν οι κοινωνίες. Ενωμένες με τα ίδια χαρακτηριστικά. Άλλωστε, στο πέρασμα της ζωής μας, όλοι ζητούμε κάτι που να μας μοιάζει, γιατί θεωρούμε πως μόνο έτσι θα μας καταλάβουν. Από μια οπτική γωνία, υπάρχει ένα δίκιο σε αυτή την άποψη. Από την άλλη όμως, μπορεί να είναι και μια οφθαλμαπάτη που εμείς έχουμε χτίσει με τέτοιο τρόπο, για να νιώθουμε ασφαλείς.

Οι αλλαγές και οι εξελίξεις σε όλους τους τομείς της ζωής μας, αλλάζουν με ταχείς ρυθμούς, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να μην τα προλαβαίνουμε όλα. Χάνουμε γεγονότα που όταν τα πληροφορούμαστε, καλώς ή κακώς αισθανόμαστε περίεργα. Άλλες φορές τα θεωρούμε όλα απάτη. Ίσως γιατί έτσι παραμένουμε στο αίσθημα της ασφάλειας; Ίσως γιατί κατά βάθος, δε θέλουμε να αλλάξουμε; Πολλοί οι λόγοι, αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Έχει να κάνει με την εικόνα που προβάλλουμε ερχόμενοι αντιμέτωποι με γεγονότα που απέχουν από τη ζώνη ασφαλείας μας και κατά πόσο έχουμε τα κατάλληλα αντανακλαστικά για να τα διαχειριστούμε.

Είναι εκείνες οι περιπτώσεις που όταν παρουσιάζεται κάτι καινούριο σε εμάς, δείχνουμε ενδιαφέρον χωρίς απαραίτητα να υφίσταται. Θέλουμε να μάθουμε γι’ αυτό, να το ψάξουμε από όλες τις πλευρές, επιφανειακά, έτσι ώστε να διαμορφώσουμε μια άποψη του αφρού. Στο τέλος, στις περισσότερες των περιπτώσεων, καταλήγουμε να το δυσφημούμε. Να μη βλέπουμε τα θετικά του και να τονίζουμε μόνο τα αρνητικά του.

Τείνουμε να έχουμε φόβο προς το ξένο. Αλλά ό,τι δεν ξέρουμε είναι επειδή δεν μπήκαμε στον κόπο να μάθουμε. Και κάπως έτσι, μπαίνουμε στο τριπάκι του να βλέπουμε απειλή χωρίς να υπάρχει κι αντιστεκόμαστε στην αλλαγή. Νιώθουμε πως στερούμαστε της δυνατότητας του να μείνουμε στη βολή μας. Μας παίρνουν όσα είχαμε δεδομένα εκείνη τη στιγμή, για να τα αλλάξουν και δώσουν κάτι τροποποιημένο. Δεν έχει σημασία αν θα μας κάνει καλό, στο μυαλό μας υπάρχει ο φόβος. Με κάθε αλλαγή, είναι σαν να χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Φοβόμαστε πως θα ξεχάσουμε τα ιδανικά μας, πως θα χαλάσει η μαγιά μας. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να χάνεις πλήρως την ακεραιότητά σου. Ασχέτως που λανθασμένα θεωρούμε πως θα γίνει με αυτόν τον τρόπο.

Εκεί εμφανίζεται το ποιοι πραγματικά είμαστε. Γινόμαστε κλειστόμυαλοι από ανασφάλεια. Δε θέλουμε να βγούμε από τη δική μας ζώνη άνεσης κι ας είναι βλαβερή. Νιώθουμε ασφάλεια όταν βρισκόμαστε σε γνώριμα μέρη κι ενοχή που δε δοκιμάζουμε το καινούριο, οπότε βρισκόμαστε με το μετέωροι. Το κακό ωστόσο είναι πως, πράγματα που θέλουμε να δοκιμάσουμε για να κερδίσουμε εμπειρίες,  τις αποποιούμαστε γιατί δε δεχόμαστε τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνουν. Έτσι πνιγόμαστε στα απωθημένα. Φτάνουμε σε κάποια ηλικία και λέμε «τι έζησα;». Κι η απάντηση δε μας αρέσει.

Είναι λίγο ανούσιο να λέμε πως δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε όσα θέλουμε, ενώ μας δίνουν οι καταστάσεις την ευκαιρία να το κάνουμε. Αυτές οι ευκαιρίες είναι μέσω των εξελίξεων, μέσω των νέων δοκιμών και την αναβάθμιση των ιδεών μας. Αντί, λοιπόν, να προβάλουμε σθεναρά αντίσταση για κάτι, ας γίνουμε όντως ανοιχτόμυαλοι κι ας δεχτούμε πως η ζωή αλλάζει κι όχι με τον τρόπο που θα περιμέναμε πάντα. Μα αυτό ίσως να είναι για καλό. Για πολύ καλό.