Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων -σ’ αυτή ανήκω κι εγώ ξεκάθαρα-, η οποία έχει μεγάλη αδυναμία σε κάθε είδους γλυκό. Μας αποκαλούν «γλυκατζήδες» κι εμείς δεν παραπονιόμαστε, γιατί είναι η γλυκιά πραγματικότητά μας.
Από παιδιά ακόμα είχαμε τη μανία να λιγοστεύουμε αισθητά, μέρα με τη μέρα, τα σοκολατάκια, τα διάφορα μπισκότα, το κέικ κι όλα τα συναφή, με αποτέλεσμα ν’ ακούμε από τους γονείς μας τη φράση «Γιατί τα πείραξες; Είναι για τους καλεσμένους». Την πάτησαν μία, δύο, το πολύ τρεις φορές, μέχρι που κατάλαβαν ότι οφείλουν να τα κρύψουν και να τα εμφανίσουν ξαφνικά όταν έρθουν οι επισκέπτες. Εμείς όμως σαν άλλα λαγωνικά, τα εντοπίζαμε από την πρώτη στιγμή, κάθε φορά που τα έκρυβαν -γιατί εννοείται πως η κρυψώνα άλλαζε συχνά, συχνότερα κι από τους κωδικούς μας στο e-banking. Αναστατώναμε ντουλάπες, συρτάρια, μυστικά δωμάτια, ψευδοπατώματα και το αποτέλεσμα ήταν πάντα ίδιο: τα γλυκά να μη φτάνουν για τους καλεσμένους και να ντροπιάζονται οι γονείς μας. Επίσης αναμέναμε πώς και πώς να μπει ο Απρίλης για να ξεκινήσουμε να τρώμε παγωτά, αφού νωρίτερα, σύμφωνα με τη μαμά και τον μπαμπά, κινδυνεύαμε να «μας πιάσουν τα λαιμά μας».
Μεγαλώνοντας αυτή η γλυκιά για εμάς συνήθεια δεν άλλαξε καθόλου. Μπορεί να πίνουμε σκέτο τον καφέ μας, φαρμάκι, αλλά μέσα στην ημέρα θέλουμε ν’ απολαύσουμε έστω ένα μικρό κομμάτι σοκολάτα. Αν ήταν δυνατόν θα τρεφόμασταν μόνο με γλυκά, αφού αν τεθεί δίλημμα μεταξύ αυτών και οποιουδήποτε φαγητού, η επιλογή είναι πάντα ξεκάθαρη κι η μάχη άνιση για την αλμυρή κατηγορία. Για τον λόγο αυτό, όταν αποφασίσουμε ν’ ακολουθήσουμε μια πιο ισορροπημένη διατροφή -συνήθως μετά τις γιορτές που έχουμε εξασκήσει επιμελώς την αγαπημένη μας συνήθεια- δε μας λείπει οτιδήποτε άλλο στερούμαστε παρά μόνο αυτά.
Σίγουρα κάπου στο δωμάτιό μας υπάρχει κρυμμένη μια σοκολάτα. Κρυμμένη όχι για να μη βρεθεί από τους υπόλοιπους στο σπίτι, αφού γνωρίζουν καλά ότι δεν επιτρέπεται να την πειράξουν -αυτό είναι κάτι σαν άγραφος νόμος- αλλά για να μην τη βρούμε εμείς, αφού την έχουμε κρύψει για ώρα ανάγκης, αν τη χρειαστούμε παραδείγματος χάριν ξυπνώντας από τον μεσημεριανό ύπνο ή στη μέση της νύχτας. Ασφαλώς μόλις τελειώσει φροντίζουμε πάντα να την αναπληρώσουμε, τρέχοντας στο πλησιέστερο σούπερ-μάρκετ. Και μιας και τ’ ανέφερα εννοείται ότι πηγαίνοντας για ψώνια στο σούπερ-μάρκετ πρώτη μας κίνηση είναι να επισκεφθούμε τον διάδρομο με τις σοκολάτες, τα μπισκότα και κάθε είδους γλυκά και να διαλέξουμε τ’ αγαπημένα μας, αφού πρώτα έχουμε σαστίσει κοιτάζοντάς τα, όπως κοιτάζει το βελανίδι το σκιουράκι απ’ την ταινία «Εποχή των Παγετώνων».
Είμαστε εμείς που σε κάθε ερωτική απογοήτευση ή χωρισμό καταναλώνουμε το οικογενειακό παγωτό με το κουτάλι παρέα με τους κολλητούς μας. Είμαστε εμείς που όταν βγούμε με την παρέα για φαγητό, θα πετάξουμε την πρόταση να συνεχίσουμε σ’ ένα ζαχαροπλαστείο ή παγωτατζίδικο και δε θα φέρει κανείς αντίρρηση, γιατί ένα γλυκό είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Επίσης κάθε φορά που μας καλεί κάποιος φίλος σπίτι του, με μεγάλο ενθουσιασμό καταφτάνουμε μ’ ένα κουτί γλυκά, αλλά δεν ξέρει ούτε κι ο ίδιος τι τον περιμένει σε περίπτωση που ξεχαστεί και δε μας προσφέρει ούτε ένα. Αν έχουμε οικειότητα μαζί του, δε θα διστάσουμε να το ζητήσουμε, αλλά αν όχι θα φύγουμε σχεδόν στεναχωρημένοι. Τέλος στη σπάνια περίπτωση που κάποιος από τον κύκλο μας δηλώσει ότι δεν είναι λάτρης των γλυκών, μένουμε να τον κοιτάμε περίεργα, σχεδόν αποσβολωμένοι, νομίζοντας ότι απλώς αστειεύεται.
Μη μας ζητάτε ν’ αλλάξουμε, γιατί αυτό δε θα γίνει ποτέ. Για εμάς τα γλυκά είναι συνήθεια που έγινε λατρεία.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
