Καθώς μεγαλώνουμε ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται ανάλογα με τις καταστάσεις που ‘χουμε βιώσει, έχοντας σαν υπόβαθρο την ανατροφή απ’ το οικογενειακό μας περιβάλλον. Σιγά-σιγά μαθαίνουμε τους ανθρώπους γύρω μας και με βάση τις εμπειρίες μας μαθαίνουμε πώς να τους χειριζόμαστε.
Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων. Άνθρωποι καλοί, κακοί, ρεαλιστές, εγωιστές, συμφεροντολόγοι, υποκριτές, έξυπνοι, πονηροί και πάει λέγοντας. Απ’ τις πράξεις σου συνειδητοποιείς σε ποια κατηγορία ανήκεις και το ίδιο συνειδητοποιούν κι οι άλλοι για σένα. Με λίγα λόγια, όσο και να τρέχεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτό που πραγματικά είσαι.
Το να ‘χεις προσωπικότητα είναι πολύ μεγάλο προσόν. Να μπορείς να κοιτάς τον άλλον κατάματα. Τολμηρά, διεισδυτικά, ντόμπρα κι αυθεντικά. Να επιλέγεις ποιος θα μπει και ποιος θα βγει απ’ τη ζωή σου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ταιριάζουμε μ’ όλους κι ούτε είμαστε υποχρεωμένοι ν’ ανεχόμαστε τους πάντες. Επιλέγουμε τους φίλους μας, περνώντας τους συνήθως από κόσκινο. Όλοι έχουν ψεγάδια, άλλοι λίγα κι άλλοι πολλά. Μαθαίνεις να τ’ ανακαλύπτεις και να ζεις μ’ αυτά, χωρίς να σ’ επηρεάζουν στην καθημερινότητα σου. Δεν μπορούμε να ‘μαστε συμπαθείς σ’ όλους, αλλά ούτε και να τους συμπαθούμε όλους.
Η προσωπικότητα είναι που κάνει τον καθέναν από μας να ξεχωρίζει απ’ τη μάζα. Να μη φοβάσαι να χτυπήσεις τη γροθιά στο μαχαίρι, για να υπερασπιστείς αυτά που πρεσβεύεις. Να σέβεσαι το χαρακτήρα σου, τη γνώμη σου και τις απόψεις σου. Δεν είναι κακό να δείχνεις αυτά που αισθάνεσαι. Γι’ αυτό, άλλωστε, λέγεται και προσωπικότητα, γιατί είναι το προσωπικό δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται και να μην προσποιείται κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό που είναι.
Όσοι δε σέβονται την προσωπικότητά τους, φαίνονται ξεθωριασμένοι ή τελείως άχρωμοι, σαν ένα αδιάφορο φόντο. Τυλιγμένοι μ’ ένα περιτύλιγμα επιείκειας, προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους πάντες προκειμένου να ‘ναι αρεστοί. Δε βρέθηκε κανείς να τους πει πως αυτό το περιτύλιγμα είναι απλώς ένα φτηνό σελοφάν. Είναι κάπως ύποπτοι εκείνοι που τα πάνε καλά μ’ όλους. Τ’ όλο θέμα κάπου μπάζει. Το να ‘σαι καλός μ’ όλους δεν είναι πάντα προτέρημα. Δεν υφίσταται να μην έχεις άποψη, να μην ξεχωρίζεις ως χαρακτήρας και να ζυγίζεις πάντα τις συνέπειες, πριν εκφέρεις αντίθετη γνώμη.
Δεν μπορείς ν’ αρέσεις σ’ όλους, να λες «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», όταν βαθιά μέσα σου δεν το πιστεύεις και δεν το εννοείς. Δε γίνεται να μη σε νευριάζει κανείς και τίποτα, έστω και λίγο. Η ευγένεια είναι μια αξία που δεν εξαγοράζεται με την αποδοχή των άλλων. Με το να τη χρησιμοποιείς για το συμφέρον σου, δε θα κερδίσεις τίποτα. Γιατί εκείνοι που τα ‘χουν καλά μ’ όλους, κοιτάτε μόνο το συμφέρον τους. Πιστεύουν πως μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται αποδεκτοί στην κοινωνία. Η ελευθερία της έκφρασης πολλές φορές κοστίζει ακριβά, αλλά είναι προτιμότερη απ’ την υποταγή για χάρη των υποκριτικών καλών σχέσεων.
Υπάρχουν, τελικά, δυο κατηγορίες ανθρώπων σ’ αυτήν τη ζωή, αυτοί που τα πάνε καλά μ’ όλους κι αυτοί που ‘χουν προσωπικότητα. Είναι καλύτερο να δείχνεις το πραγματικό σου πρόσωπο, υποδεικνύοντας ποιους συμπαθείς και ποιους όχι, απ’ το να ξεφτιλίζεσαι στα μάτια τους. Δεν είναι φυσιολογικό να ισχυρίζεσαι πως έχεις άψογη σχέση μ’ όλους. Συνήθως οι ανασφαλείς άνθρωποι είν’ αυτοί που ‘χουν τέτοιου είδους επιφανειακές σχέσεις. Καλό είναι να επιλέγεις μια δική σου ταυτότητα και να την υποστηρίζεις παρά τις συνέπειες, ώστε να ‘χεις καθαρή την ψυχή και τη συνείδησή σου.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Μαλλιάσα: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Αγγελική Μαλλιάσα
