Δεν είναι εύκολες οι σχέσεις, όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό. Η σχέση μοιάζει μ’ ένα μικρό παιδί που ζητάει συνέχεια πράγματα. Θέλει συντήρηση και φροντίδα. Είναι απαιτητική κι είναι για λίγους. Δεν μπορείς να παραμελείς και ν’ αγνοείς τις ανάγκες της, γιατί έτσι φθείρεται και πολλές φορές φθείρεσαι κι εσύ μαζί της.
Τότε, λοιπόν, είναι που την εγκαταλείπεις κι αποφασίζεις να φύγεις, είτε γιατί το ταίρι σου δε σ’ αντιμετωπίζει πλέον όπως πρέπει, είτε γιατί πιέζεσαι. Κάποιες φορές σου λείπει η ελευθερία σου ή έχεις χάσει τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτή τη σχέση. Κάποιες άλλες απλώς σου τελειώνει, σου φεύγει, ρε παιδί μου, και κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει γι’ αυτό.
Υπάρχουν όμως και κάποιες σχέσεις που μέσα τους συνεχώς πλήττεις. Βαριέσαι, πώς να το κάνουμε. Θέλεις να ρίξεις την ευθύνη στη ρουτίνα, στη συνήθεια ή στο λάθος άνθρωπο; Όπως σε βολεύει, δεκτό θα ‘ναι. Άνθρωποι είμαστε κι είναι λογικό να σταματήσει να μας γεμίζει κάτι όπως παλιά. Άσε που δεν μπορούμε να ζούμε μ’ όλους το μεγάλο έρωτα. Στην τελική, αυτό συμβαίνει σπάνια κι η σύγχυση αυτή είναι η βασική αιτία που οι περισσότερες σχέσεις δε λειτουργούν.
Σεβαστά όλα αυτά. Σεβαστό τ’ ότι μιζέριασες ή μπούχτισες. Αυτό, όμως, που δε γίνεται δεκτό είναι η επιστροφή σου σε μια σχέση πληκτική, που ξέρεις ότι δε σε καλύπτει. Αν χωρίσεις μία φορά γιατί βαρέθηκες, δεν έχει καν νόημα η επανασύνδεση. Προφανώς και θα ξαναβαρεθείς.
Όχι φίλε μου, αυτός που αποκαλούσες κάποτε άνθρωπό σου δεν άλλαξε, όπως δεν άλλαξες κι εσύ. Δεν ξύπνησε ένα πρωί κι αποφάσισε να γίνει όλα αυτά που εσύ ήθελες. Είναι ο ίδιος άνθρωπος, μ’ όλες εκείνες τις παραξενιές που κάποτε σ’ εκνεύριζαν.
Βλέπει ακόμα τις ίδιες ταινίες, μαγειρεύει ακόμα με τον ίδιο τρόπο κι έχει όλες εκείνες τις συνήθειες που μια φορά κι έναν καιρό δεν άντεχες. Έτσι είναι και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, γιατί όλα εκείνα που εσένα σε ξενέρωναν αποτελούν τα κομμάτια του, που τον κάνουν αυτό που ήταν και θα ‘ναι. Αυτό για τ’ οποίο θα ‘πρεπε να τον θέλεις σαν τρελός.
Η επιστροφή σε μια τέτοια σχέση γίνεται κυρίως από ανασφάλεια. Ίσως έτυχε να ξεμείνεις, φοβήθηκες κι επέστρεψες. Κι αυτό είναι άδικο, τόσο για σένα που επιστρέφεις, όσο και για τον άλλον που σε δέχεται πίσω.
Δεν είναι κούκλες οι άνθρωποι, να παίζεις μαζί τους μέχρι να τους βαρεθείς και μετά να τους ξαναβάζεις στο κουτί τους. Οι άνθρωποι είναι ψυχές και με τις ψυχές δεν κάνει να παίζουμε. Κανείς μας δεν έχει γεννηθεί για να ‘ναι η δεύτερη επιλογή ή η καβάτζα κάποιου άλλου. Θέλουμε να ‘μαστε προτεραιότητες και να μας απολαμβάνουν, όχι απλώς να μας ανέχονται επειδή δεν τους προκύπτει κάτι καλύτερο. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ας μην τυρρανάει τουλάχιστον τους άλλους.
Όσον αφορά αυτόν που επιστρέφει σε μια σχέση που δεν ανταποκρίνεται στα θέλω του, κινδυνεύει να φανεί γελοίος. Γιατί στερεί απ’ τον εαυτό του την ευκαιρία να βρει και να ζήσει όλα αυτά που επιθυμεί. Αποκτά το μικρόβιο του συμβιβασμού, που χειρότερό του δεν υπάρχει. Η ζωή προχωράει και προχωράει μπροστά. Ποιος ο λόγος εσύ να πηγαίνεις πίσω σε καταστάσεις ήδη δοκιμασμένες, μ’ αποτέλεσμα αναπόφευκτο; Τους τολμηρούς και τους γενναίους ανταμείβει η ζωή, όχι τους λιγόψυχους και τους δειλούς.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Ελευθερία Ηλιοπούλου
