Κάθε οικογένεια μεγαλώνει τα παιδιά της με διαφορετικό τρόπο. Με διαφορετικές αξίες για τη ζωή, ίσως πιο φιλελεύθερα ή πιο καταπιεστικά, με διαφορετικά «πρέπει» και διαφορετικά «θέλω». Κανείς δεν μπορεί να πει πως υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρότυπο οικογενειακής ανατροφής. Απλά λίγο πολύ, οι αξίες και τα ιδανικά συμπίπτουν. Μεταξύ λοιπόν, αυτών των διαφορετικών προτύπων, υπάρχουμε κι εμείς που βγαίνουμε τελείως εκτός των προσδοκιών της οικογένειάς μας. Υπάρχουμε και εμείς που αποτελούμε τα μαύρα πρόβατα και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.
Συνήθως, αρχίζουμε να δείχνουμε τις προθέσεις μας από παιδιά. Δεν είναι ότι είμαστε απλά αντιδραστικά παιδιά, αλλά πάντα έχουμε μια διαφορετική άποψη πάνω σε κάποιο θέμα. Δεν ακολουθούμε τις οδηγίες εύκολα, εκτός και αν μας πείσουν, αλλά κι αυτό δύσκολα γίνεται. Είμαστε τα παιδιά της γειτονιάς που οι άλλοι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους να μην κάνουν παρέα. Κι αυτό, όχι επειδή είμαστε κακά παιδιά. Δεν υπάρχουν κακά και καλά παιδιά. Απλά έχουμε ένα τρόπο να παρασύρουμε τους φίλους μας. Έχουμε τον τρόπο να μπλέκουμε τους γύρω μας σε μπελάδες με τις περίεργες απόψεις και συμπεριφορές μας.
Ως έφηβοι, είμαστε πολύ δύσκολοι άνθρωποι. Ειδικά όταν αρχίσουμε να αποκτούμε κριτική ικανότητα και να κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας. Αρχίζουμε να αμφισβητούμε, συνειδητά πλέον, όλα όσα πήραμε έτοιμα από τους δικούς μας. Αρχίζουμε να ψάχνουμε μια διαφορετική εξήγηση για τη ζωή μας, αλλιώτικη από εκείνη που ήθελα οι γονείς μας να έχουμε.
Παρατηρούμε με τον καιρό, πως όλα αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι τώρα, πλέον δε μας γεμίζουν. Δε μας προσφέρουν όλα όσα θα θέλαμε να έχουμε και τα απορρίπτουμε. Οι τσακωμοί, οι φωνές, τα κλάματα είναι σημείο της καθημερινότητάς μας. Κάποιοι πιο τολμηροί, αναζητούν μια διέξοδο από το οικογενειακό τους «κλουβί» φεύγοντας από το σπίτι. Ο σκοπός είναι ένας, οποία μέθοδο και αν ακολουθήσει κανείς. Επιθυμούμε να προκαλούμε την αντίδραση. Επιθυμούμε να θυμίζουμε σε όλους εκείνους που πίστευαν πως θα φτιάξουν ένα μέλλον για εμάς κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, πως το μέλλον μας το ορίζουμε εμείς. Και κάπως έτσι, γινόμαστε ενήλικες και το συνώνυμο του ονόματός μας είναι η λέξη «παραστράτημα».
Οι φίλοι μας από την άλλη, είναι πάντα τόσο διαφορετικοί από εμάς. Συνήθως στις παρέες οι άνθρωποι έχουν κοινό τρόπο σκέψης. Ο δικός μας, δεν ταιριάζει με κανέναν τους. Ο δικός μας τρόπος σκέψης ξεφεύγει από το «κανονικό». Γίνεται συχνά περίεργος και μερικές φορές τρομάζει. Ναι, κάποιες φορές τρομάζουμε και τους ανθρώπους που επιλέξαμε μόνοι μας να βάλουμε στη ζωή μας. Κάποιες φορές η αντίδρασή μας γίνεται τόσο έντονη, που κάποιοι αποχωρούν.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε μας ενδιέφερε ιδιαίτερα αυτό. Ποτέ δε λυπηθήκαμε που η ζωή μας εξελίχθηκε διαφορετικά, καταστρέφοντας τα σχέδια κάποιων. Ποτέ δε θελήσαμε να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο από τις επιθυμίες μας. Κι αυτό μας κράτησε γνήσιους ανθρώπους. Μας κράτησε αληθινούς. Κι αν μεγαλώσαμε κι αρνηθήκαμε να σπουδάσουμε, ή αρνηθήκαμε να έρθουμε σπίτι με τον αρραβωνιαστικό ή την αρραβωνιαστικιά και επιλέξαμε μια καριέρα που ζητά τη ζωή του εργένη, ή οι θρησκευτικές και πολιτικές μας πεποιθήσεις δε συμπίπτουν με αυτές της οικογένειάς μας, είμαστε εντάξει με αυτό. Και αν απογοητεύσαμε κάποιους συγγενείς ή φίλους που περίμεναν διαφορετική εξέλιξη, δεν απολογηθήκαμε ποτέ. Γιατί ποτέ δε νιώσαμε την ανάγκη να το κάνουμε. Γιατί ποτέ δε μετανιώσαμε καμία απόφασή μας.
Οι γονείς, καλώς ή κακώς, πάντα βλέπουν στα μάτια των παιδιών τους, τους εαυτούς τους. Πάντα προσπαθούν να φτιάξουν μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Μια εκδοχή με λιγότερα λάθη και περισσότερες επιτυχίες. Δυστυχώς όμως, οι άνθρωποι διαφέρουμε. Το τι είναι καλό για εμένα, μπορεί να αποβεί κακό για κάποιον άλλον. Όλοι μας επιλέγουμε τη ζωή που μας ταιριάζει περισσότερο. Και αν αυτή η επιλογή ξεφεύγει από τα ιδανικά που διδαχθήκαμε, δείχνει το πόσο θαρραλέοι είμαστε που την υπερασπιστήκαμε εξ ολοκλήρου. Μπορεί για κάποιους να είμαστε για πάντα τα «μαύρα πρόβατα», μπορεί κάποιοι να είναι εφ’ όρου ζωής απογοητευμένοι μαζί μας, μπορεί το «παραστράτημά» μας να είναι τόσο κακό για εκείνους, που να μην υπάρχουμε πλέον στις ζωές τους. Δεν πειράζει, το μόνο που μετράει στην τελική είναι να είμαστε ευτυχισμένοι με τον εαυτό μας. Αν έχουμε αυτό, μπορούμε να φτιάξουμε τα πάντα.
Επιμέλεια Κειμένου Πένης Σίμου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Πένη Σίμου
