Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου, λέει το τραγούδι κι εγώ θα έρθω να συμφωνήσω απόλυτα. Μίζερες μέρες, μίζεροι άνθρωποι, μίζερη ζωή. Αυτό έχεις γίνει εσύ κι εγώ κι όλοι μας. Μίζεροι λεπτοδείκτες που κινούμαστε στους χτύπους μιας θλιβερής κι απόλυτα αυτοκαταστροφικής ζωής. Τι, είμαι υπερβολική; Αν ναι, για σκέψου και πες μου πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες και το εννοούσες.
Πες μου πότε έκανες πέρα απ’ τους κανόνες κι άφησες τις υποχρεώσεις για να προτάξεις για πρώτη φορά τις επιθυμίες σου. Πες μου πότε έκανες αυτό που ήθελες εσύ αντί να το πνίξεις στα άδυτα του απωθημένου σου γιατί δε συμβάδιζε με τα πρέπει των γύρω σου. Πες μου στην τελική αν εκτιμάς τη ζωή σου ή αν τη μεταχειρίζεσαι σαν κάτι δεδομένο και φορτικό.
Δυστυχώς, συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι σε μηχανική υποστήριξη. Θεωρητικά ζεις, πρακτικά όμως είσαι νεκρός. Περνάς τις μέρες σου, τις ώρες σου και τα λεπτά κάνοντας πράγματα που δε σε ευχαριστούν μόνο και μόνο γιατί αυτό είναι το κοινωνικά αποδεκτό. Τεχνητή αναπνοή σε νεκρό σώμα, αυτό είναι η ζωή σου. Λες ότι ζεις και βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι κάτι θα γίνει και θα δώσει ανάσα στη ζωή σου. Ξέρεις όμως, τα θαύματα στις μέρες μας σπανίζουν και δυστυχώς αν δεν κάνεις εσύ κάτι τότε μάλλον θα μείνεις για πάντα να φυτοζωείς δίπλα σε αλλότριες επιθυμίες.
Το συστατικό λοιπόν που λείπει απ’ την άνοστη συνταγή της ζωής σου είναι η τρέλα. Αυτή η μαγική «κυρία» που σε κάνει λίγο πιο ξέγνοιαστο, πιο χαρούμενο, πιο ζωντανό. Αν η ζωή σου ήταν ελεύθερη πτώση, η τρέλα θα ήταν σίγουρα το αλεξίπτωτο που θα σε γλίτωνε από το βέβαιο θάνατο. Αυτή θα άνοιγε την κατάλληλη στιγμή κι αντί για τη συντριβή θα σου χάριζε μια θαυμάσια πτήση πάνω από επιθυμίες που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί και κομμάτια του εαυτού σου που ούτε καν ήξερες ότι υπάρχουν.
Αν πάρεις τη ζωή στα σοβαρά τότε αυτή κινδυνεύει να σε πνίξει. Αν πάλι στις μέρες σου προσθέσεις μια πρέζα τρέλας τότε ξαφνικά όλα μπορούν να γίνουν πιο ανώδυνα κι υποφερτά. Οι υποχρεώσεις τότε μπορεί να μη φαίνονται βουνό κι η ευτυχία σου να μη θεωρείται πλέον άβατο. Γιατί; Μα γιατί πλέον θυμήθηκες ότι είσαι ζωντανός κι ότι τα «θέλω σου» έχουν όση δύναμη δε θα αποκτήσουν ποτέ τα «πρέπει».
Κάνε λοιπόν μια παύση και προσπάθησε να στριμώξεις λίγα από τα «θέλω σου» μέσα στη συνωστισμένη από «πρέπει» ζωή σου. Σπάσε τα στεγανά του επιφανειακού καθωσπρεπισμού της εποχής μας και τσαλάκωσε την αψεγάδιαστη βιτρίνα με την οποία προσπαθείς να εκθειάσεις τη ζωή σου σε τρίτους.
Θυμήσου τις στιγμές που ένιωσες πραγματικά πλήρης και ζωντανός, τα πρόσωπα που σε γεμίζουν και σε αγαπάνε, τα μέρη και τις εικόνες που σε κάνουν να ταξιδεύεις και να ηρεμείς και τρέξε καταπάνω τους. Βρες τα κενά στη μέρα σου και γέμισέ τα με αυτά που σε συμπληρώνουν, αυτά που θες. Δώρισε λίγα δευτερόλεπτα μέσα στη μέρα σου σε πράγματα κι ανθρώπους που μπορούν να σε λυτρώσουν.
Το κυνήγι της ευτυχίας σου θα είναι ατέρμονο αν δεν πάρεις για συνοδηγό την τρέλα. Όπως είχε άλλωστε τονίσει κι ο Καζαντζάκης, έχεις τα πάντα εκτός από λίγη τρέλα, κι όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται λίγη τρέλα, αλλιώς δε θα μπορέσεις να σπάσεις το σκοινί και να λευτερωθείς.
Συντάκτης: Μυρτώ Τσιτσιδάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
