Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η P.
Νιώθω κάπως παράξενα. Και ενώ ξέρω τι μου φταίει, απλά δε θέλω να το παραδεχτώ. Γιατί έχω ξεκινήσει να την πατάω άσχημα μαζί σου. Μπήκες ξαφνικά στη ζωή μου εκείνο το βράδυ που βρεθήκαμε τυχαία. Πέρασαν τρεις μήνες τώρα. Και κάθε φορά που σε βλέπω μόνο τυχαία δεν ήταν.
Ξεκινήσαμε δειλά-δειλά να μιλάμε. Με άμυνες, με όπλα στις τσέπες κρυμμένα. Μου έδειξες τις αλήθειες σου κι εγώ τις δικές μου. Για κάθε πληγή που μοιραζόμασταν, δίναμε απλόχερα ο ένας στον άλλο την παύση που της άρμοζε χαμογελώντας αμήχανα. Και ξαφνικά τρυπώσαμε ο ένας στη ζωή του άλλου. Κι οι μέρες περνούσαν, μα αφήσαμε τα μάτια να πουν αυτά που τα χείλη μας δεν μπορούν να ξεστομίσουν. Γιατί το παρελθόν που κουβαλάμε σαν σταυρό στην πλάτη, δεν μας αφήνει να κάνουμε αλλιώς.
Ξέρεις, λυπάμαι, αλήθεια. Όχι που ξεκίνησα να την πατάω μαζί σου. Μα που δε θα μπορέσω ποτέ να ζήσω μαζί σου αυτό που έχω μέσα μου. Αυτό που θέλουμε κι δυο. Αυτό που από άλλες συνθήκες σε κάποια άλλη ζωή, πριν σπάσω και πριν σπάσεις απ’ το παρελθόν, θα μας έδινε μια όμορφη αρχή. Γιατί τα «θέλω» σπάνια νικούν τα «πρέπει». Όσα παραμύθια κι αν ακούμε γύρω μας, πάντα θα πληρώνουμε ένα τίμημα στο φόβο μας. Κι εγώ χρωστάω πολλά ακόμη σ’ αυτόν.
Γιατί, να ξέρεις, έμαθα πως ό,τι αγαπάς, θα ‘ρθει η στιγμή να το χάσεις. Έμαθα πως, τελικά, δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος. Γιατί όσες φορές ονειρεύτηκα, στο τέλος ξύπνησα απότομα μέσα σε σκοτάδια και μοναξιές. Κι αγαπήθηκα κι αγάπησα πολύ σ’ αυτή τη ζωή. Μα, αλήθεια, φοβάμαι να νιώσω ξανά τη χαρά του να ανήκεις ολοκληρωτικά σ’ αυτόν που επιλέγει καρδιά σου.
Όχι, δε φταις. Μα δε φταίω ούτε εγώ. Στο είπα εκείνο το βράδυ, που οι δυο μας μεθούσαμε με κρασί, πως δύσκολα μπορώ να νιώσω ξανά. Δύσκολα μπορώ να πιστέψω ξανά. Και δεν είναι ότι είχα μια άσχημη σχέση, μα ένα άσχημο τέλος. Κι είναι επώδυνο να ζεις μια ζωή περασμένη. Κι είσαι τόσο όμορφος, γαμώτο. Τόσο γνώριμος σε μένα κι εσύ και κάθε σου κίνηση. Κάθε κουβέντα που αρχινάς τελειώνει με τη δική μου. Γιατί ξεκίνησες άθελά σου να συμπληρώνεις τις σκέψεις μου.
Δεν ξέρω πού θα μας βγει. Ξέρω πως κάθε μέρα που περνά σε σκέφτομαι περισσότερο. Κάθε φορά που σε βλέπω, χαμογελώ ακόμα πιο πολύ. Κι αυτό το χαμόγελο μου βγαίνει αβίαστα. Και νομίζω πως ξεκίνησα να χάνω τον έλεγχο. Επικίνδυνο αυτό από μόνο του. Κι είναι κι αυτές οι βραδιές που βρισκόμαστε κρυφά από όλους σαν κυνηγημένοι. Που μιλάμε αβίαστα για όλα όσα μας φοβίζουν κι ονειρευόμαστε. Εκείνα τα βράδια που γινόμαστε συνεργοί στη φυγή για λίγες μόνο στιγμές απ’ την άχαρη ζωή μας.
Νιώθω πως ήρθες για να μείνεις. Και δεν είχα χώρο για όνειρα. Δεν είχα χρόνο για έρωτες. Δεν είχα για να δώσω. Μα κάθε μέρα που περνά μου θυμίζεις ξανά πώς είναι να ζεις και να μοιράζεσαι. Κι ας μην είσαι δικός μου κι ας μην είμαι δική σου. Εκείνη η συνάντηση δεν ήταν τυχαία.
