Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Μαριλένα.
Κάποια βράδια σε σκέφτομαι αγάπη μου. Ίσως σε σκέφτομαι πιο πολύ από όσο μπορεί να διαχειριστεί ο εαυτός μου. Μπορεί και να σε σκέφτομαι με τρόπο που με κάνει να χαλιέμαι, να πληγώνομαι. Σε σκέφτομαι με αγάπη και πόνο ταυτόχρονα. Πονάω γιατί αν σε είχα γνωρίσει αργότερα στη ζωή μου, θα σε παντρευόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν σε είχα γνωρίσει κάπου στα 30, πολύ πιθανόν να σχεδίαζα τα γεράματά μας σε κάποιο χωριό μακριά από όλους, μόνο εσύ και εγώ.
Ίσως τότε τα πράγματα να ήταν πιο βολικά. Ίσως είχαμε ήδη στρώσει τις ζωές μας. Θα είχαμε σπουδάσει, θα είχαμε βρει τι θέλουμε να κάνουμε, θα είχαμε ζήσει τα έξαλλα νιάτα μας. Θα ήμασταν πιο ώριμοι και θα ξέραμε τι ψάχνουμε, δε θα φοβόμασταν τη δέσμευση, δε θα φοβόμασταν γενικά. Θα ψάχναμε την ηρεμία και αυτή ακριβώς μου προσέφερες εσύ απλόχερα. Θα ήμασταν σε θέση να αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας. Ίσως μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι ένας άνθρωπος είναι ικανός να μας βοηθήσει να κλείσουμε τις πληγές και ονειρευτούμε μαζί του το υπόλοιπο της ζωής μας.
Μα έρωτά μου σε γνώρισα στα 20, τότε που το μυαλό είναι όπου το πάρει ο άνεμος. Τότε που τη δέσμευση την είχα στο μυαλό μου σαν κάτι που στερεί την ελευθερία και δε σε αφήνει να απλώσεις τα φτερά σου, να πετάξεις και να ονειρευτείς. Νιώθεις εγκλωβισμένος με καθετί που σου δημιουργεί υποχρέωση, λες κι είναι υποχρέωση να είσαι με αυτόν που αγαπάς και ποθείς. Σε γνώρισα σε μια περίοδο που δεν ήξερα τι μου γίνεται. Σε μια φάση που δεν αγαπούσα ούτε τον εαυτό μου. Και αν πρώτα εγώ δεν αγαπούσα τον εαυτό μου πώς θα επέτρεπα να το κάνει οποιοσδήποτε άλλος; Εσύ όμως δεν ήσουν οποιοσδήποτε.
Έτσι αποφάσισα με όση δύναμη έκρυβε η ψυχή μου ότι αν πρώτα εγώ δεν τα βρω με τον εαυτό μου, αν δεν επουλώσω τις πληγές μου, δεν αγαπήσω το σώμα μου και δε βάλω το μυαλό μου σε τάξη, δε θα το κάνει κανείς. Όσο κι αν με αγαπάς, όσο κι αν με θες, δε θα έκανα καλό σε σένα γιατί δεν τα είχα καλά με μένα. Συμβιβάστηκα σε μια προσωρινή μοναξιά για να μπορέσω να είμαι για σένα το ιδανικό, αυτό που σου αξίζει. Αν όχι το ιδανικό τουλάχιστον η καλύτερη μορφή του εαυτού μου. Αυτό θέλω και γι’ αυτό παλεύω.
Δεν είναι εγωισμός αγάπη μου, μη μου κρατάς κακία. Εγωισμός θα ήταν να πιαστώ από την αγάπη σου για να διώξω μία-μία τις ανασφάλειές μου. Να στηριχθώ σε σένα για να γίνω καλά. Πονάω ξέρεις κι εγώ που επέλεξα τη φυγή. Μάλλον πονάω πιο πολύ γιατί εκτός από τη φυγή μου έχω να αντιμετωπίσω και την ιδέα ότι σε στεναχώρησα. Έχω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, τις τύψεις μου που πλήγωσα τον άνθρωπό μου. Μη μου θυμώνεις. Με βαριά καρδιά έφυγα.
Αποδέχτηκα τα πάντα, την ιδέα ότι ίσως προχωρήσεις αλλά δεν άντεξα να σε παρασύρω και σένα. Αξίζεις τη δική μου όμορφη βελτιωμένη πτυχή του εαυτού μου για να μπορώ και εγώ να κοιμάμαι τα βράδια ήρεμα, να μη σκέφτομαι ότι σε αντιμετωπίζω σαν σάκο του μποξ για τα προβλήματά μου. Θέλω να είσαι καλά και να αγαπάς τον εαυτό σου, όσο τον αγάπησα εγώ. Και να ξέρεις πως δε θα πάψω λεπτό να τον αγαπάω.
Εις το επανιδείν έρωτά μου.
