Μυστικά. Όλοι έχουμε μερικά δικά μας. Άλλοι μεγάλα μυστικά που θα μπορούσαν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα, άλλοι πιο μικρά, φαινομενικά χαζά κι ασήμαντα. Άλλοι κρατούν μυστικά για τα οποία ντρέπονται και προσεύχονται καθημερινά να μη φανερωθούν ποτέ, γιατί τότε θα πρέπει ν’ αλλάξουν ταυτότητα κι ήπειρο. Κι υπάρχουν και κάποιοι που κρατούν μυστικά γιατί φοβούνται για την ίδια τους τη ζωή.
Εν πάση περιπτώσει, όλα τα μυστικά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: είναι επικίνδυνα. Είναι σαν ωρολογιακές βόμβες που έτσι κι εκραγούν, είναι ικανές να σου γκρεμίσουν ολόκληρο τον κόσμο σου. Οι παράπλευρες απώλειες είναι εγγυημένες. Κι άντε μετά να συμμαζέψεις τ’ ασυμμάζευτα.
Είναι μεν επικίνδυνα αλλά κατά τη γνώμη μου, είναι κι αναπόφευκτα. Σ’ όλους μας έχει συμβεί κάτι που για τους χι-ψι λόγους δε θα μας συνέφερε να βγει παραέξω. Άσε που δεν είναι κακό να θέλεις να κρατάς κάποια πράγματα για τον εαυτό σου.
Εδώ, όμως, εμφανίζεται το εξής πρόβλημα: τι συμβαίνει όταν το βάρος του μυστικού που κουβαλάς μόνος σου είναι τόσο μεγάλο που για να το αντέξεις νιώθεις την ανάγκη να το μοιραστείς με κάποιον;
Υπάρχουν καταστάσεις αφόρητες που αν δεν κάτσεις να μιλήσεις γι’ αυτές σε κάποιον νιώθεις πως θα εκραγείς. Είναι και κάποια πράγματα που σε κάνουν τόσο χαρούμενο, που δεν μπορείς να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό σου, θέλεις να τον εξωτερικεύσεις. Κι έπειτα είναι και κάτι άλλες περιπτώσεις, πιο απλά κουτσομπολιά, που αν δεν τα πεις σε κάποιον, ε θα σκάσεις!
Τώρα θα μου πεις «ωραία, και γιατί αυτό είναι πρόβλημα;». Λέγεται πως δύο άνθρωποι μπορούν να κρατήσουν ένα μυστικό, μόνον εάν ο ένας από τους δύο είναι νεκρός. Αρκετά μακάβριο, θα έλεγε κανείς και σκέψου ότι αναφέρεται σε μυστικά που τα ξέρουν μόνο δύο άτομα. Φαντάσου, δηλαδή, τι γίνεται όταν έχουμε τρεις και πάνω. Υπερβολικό ίσως, αλλά όλοι ξέρουμε ότι οι λαϊκές ρήσεις έχουν μια μεγάλη δόση αλήθειας.
Κι αν δεχτούμε ότι το παραπάνω ρητό ισχύει, πώς μπορείς εσύ να είσαι σίγουρος ότι ο άλλος θα πάρει το μυστικό σου στον τάφο του; Πως ό,τι πείτε θα μείνει μεταξύ σας εις τους αιώνας των αιώνων; Γιατί, κακά τα ψέματα, πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε δώσει μια τέτοια υπόσχεση και δεν αντέξαμε να την κρατήσουμε.
Σε πόσους από μας δεν έχουν πει κάτι εμπιστευτικά και παρ’ όλα αυτά στο τέλος καταπατήσαμε τον όρκο αιώνιας σιωπής μας; Πόσοι από μας δεν έχουμε θυσιάσει την αξιοπιστία μας στο βωμό ενός καλού κουτσομπολιού; Κι αντίστοιχα σε πόσους από μας δεν έχει τύχει να μας βγάλουν τ’ άπλυτα στη φόρα δήθεν άτομα της εμπιστοσύνης μας;
Όταν ένα μυστικό ειπωθεί μία φορά σε κάποιον τρίτο, καθόλου δύσκολο δεν είναι από ‘κει και πέρα ν’ αρχίσει να διαδίδεται από στόμα σε στόμα και μετά από λίγο να μη βρίσκεις τρύπα να κρυφτείς. Είμαι γενικά της άποψης, ότι όλα τα μυστικά αργά ή γρήγορα μαθεύονται με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, επομένως μην προκαλείς κι εσύ την τύχη σου.
Αν πάλι δεν αντέχεις με τίποτα, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι ν’ αρχίσεις να προετοιμάζεις τον εαυτό σου, ώστε ν’ αντιμετωπίσει τις συνέπειες, όταν έρθει η κρίσιμη εκείνη ώρα. Έχε και μια επίσημη απολογία έτοιμη, ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σου χρειαστεί.
Αν πάλι δεν έχεις τα κότσια ούτε τη διάθεση ν’ ασχοληθείς μ’ ένα τέτοιο κομφούζιο, τότε καλύτερα κράτα τα μυστικά σου για τον εαυτό σου και μην τα πεις ούτε του παπά. Μην τα γράψεις σε ημερολόγιο ούτε να αναφέρεσαι σ’ αυτά όταν παραμιλάς μόνος σου στο σπίτι. Γιατί, να ξέρεις πως αυτό που λένε ισχύει: κι οι τοίχοι έχουν αυτιά!
Επιμέλεια Κειμένου Δάφνης Μαυρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δάφνη Μαυρίδου
