Η κριτική σε αυτή την κοινωνία αν ήταν ολυμπιακό άθλημα, θα μας είχε σίγουρα παγκόσμιους πρωταθλητές. Γουστάρουμε να κρίνουμε αβίαστα, να καταλήγουμε σε αυθαίρετα συμπεράσματα που φυσικά εννιά στις δέκα φορές φέρουν αρνητικό πρόσημο για το αντικείμενο της «αμερόληπτης» κριτικής μας.
Αγαπάμε τη διαφορετικότητα και τη σεβόμαστε, διατυμπανίζουμε δεξιά κι αριστερά περήφανοι για τον υποτιθέμενο φιλελευθερισμό μας μα στην ουσία τρέμουμε και μόνο στην ιδέα οποιασδήποτε εικόνας παρεκκλίνει από τα δικά μας όρια του φυσιολογικού.
Το σκίτσο μας για την οικογένεια όπως έχει σχεδιαστεί πριν από αρκετές εκατοντάδες χρόνια, αποτελείται απαραίτητα από μία μαμά, ένα μπαμπά κι ύστερα προσθέτουμε κατά το δοκούν τα παιδιά. Ίσως μάλιστα ο πατριαρχισμός της κοινωνίας να επιβάλλει πρώτα την εικόνα του πατέρα ως ηθικοπλάστη κι υπεύθυνου για την ομαλότητα της οικογένειας κι αφήνει την εικόνα της μητέρας να φιγουράρει δεύτερη, κι ας μην υπάρχει καν η πιθανότητα για ζωή χωρίς αυτήν.
Υπάρχουν όμως πολλά διαφορετικά μοντέλα οικογένειας κι όλα είναι εξίσου όμορφα, αρκεί να υπάρχει ένα μονάχα πράγμα, αγάπη! Υπάρχουν μοντέλα μονογονεϊκών οικογενειών που πήραν αυτή τη μορφή στην πορεία τους – ύστερα από κάποια απώλεια ή μια κακοποίηση. Όπου υπάρχει δράμα και πόνος, ο κόσμος κατανοεί, ψοφάει για οίκτο, βλέπεις.
Υπάρχουν όμως κι άλλα, αυτά που ξεκίνησαν ως διαφορετικά, ως εξαιρέσεις μιας κοινωνίας που έμαθε και συνήθισε να κατακρίνει ό,τι δε συναντά σε αφθονία, ό,τι δε χωρά στα πλαίσια του «φυσιολογικού» και στερεοτυπικού χαρακτήρα της.
Γυναίκες που έφεραν ζωή σε αυτόν τον κόσμο χωρίς τη βοήθεια κανενός και κυρίως χωρίς την αντρική-πατρική φιγούρα που τόσο αγαπά να σκιαγραφείται κάπου δίπλα σε μία αδύναμη γυναικεία μορφή κι ένα ανυπεράσπιστο μωρό.
Γυναίκες που έμειναν έγκυες σε μικρή –όχι απαραίτητα– ηλικία κι επέλεξαν να κρατήσουν αυτό το κομμάτι του εαυτού τους να του δώσουν μορφή και ζωή, να το φέρουν σε αυτήν την κοινωνία που θα τις δικάζει κάθε μέρα για την επιλογή τους να αντισταθούν στο στερεότυπό της, να του δείξουν χρώματα κι αρώματα μα πάνω από όλα να το μάθουν να αγαπά και να πιστεύει στον εαυτό του.
Παραγκωνισμένες συχνά ως κι από την οικογένειά τους με έναν υποψήφιο πατέρα που δε δέχθηκε ποτέ το ρόλο του ή έθεσε τελεσίγραφο την απομάκρυνση αυτού του «εμποδίου». Γυναίκες που τιμούν την ύπαρξή τους, πραγματικά δυναμικές κι ανεξάρτητες που αποποιούνται και την παραμικρή πτυχή της καρικατούρας γυναικούλας που προωθεί το κοινωνικό καθεστώς.
Ενσάρκωσαν έναν ακόμη ρόλο και τα κατάφεραν και με το παραπάνω. Γυναίκες, σύντροφοι, φίλες, κόρες, αδελφές, θείες μα πάνω από όλα μητέρες μόνες! Μα απ’ τη στιγμή που έφεραν στον κόσμο το παιδί τους έπαψαν να είναι μόνες, γίνανε ομάδα, δυνατή που δεν πέφτει στα εμπόδια και τις τρικλοποδιές που θέτει περήφανα το σύστημα, μα κι αν ακόμα πέσει, βρίσκει πάντα τη δύναμη και σηκώνεται.
Πριν τεντώσεις το δάχτυλο και δείξεις μια τέτοια γυναίκα γιατί ίσως να χαλάει την αισθητική εικόνα που συνήθισε το μάτι σου, βάλε στη θέση της τον εαυτό σου, τη μητέρα σου, την κόρη σου ή την αδελφή σου.
Γυναίκες που δε στάθηκαν τόσο τυχερές όσο άλλες ώστε να συναντήσουν στη ζωή τους το συνοδοιπόρο τους που θα τους ξελαφρύνει λίγο από τα βάρη και που αν ακόμα νόμιζαν πως τον συνάντησαν, αποδείχθηκε λίγος και δειλός κι εκείνες πιο δυνατές από όσο φανταζόντουσαν, αφού στην πραγματικότητα δεν είχαν κι άλλη επιλογή. Είχαν όμως αποθέματα αγάπης και θέληση για ζωή, ζωή να δημιουργήσουν, να φέρουν και να μοιραστούν!
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
