Διάβασα κάπου ότι όλα στη ζωή μας έχουν να κάνουν με το αλατόνερο: Θάλασσα, ιδρώτας, δάκρυα. Πρώτα τα κάνεις ή τα κάνουν οι άλλοι θάλασσα. Έπειτα ιδρώνεις πασχίζοντας να τα διορθώσεις. Μετά απελπίζεσαι που τίποτα δε φτιάχνεται και το ρίχνεις στα δάκρυα που λέγαμε. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη εκδοχή, ότι όλα διορθώνονται με το αλατόνερο.
Όντως, βρείτε κάτι που δε διορθώνεται με μία βόλτα στη θάλασσα. Είναι μία προσπάθεια να ξαναφτιάξεις ό,τι χάλασε. Και στο τέλος, όταν τίποτα πια δεν πιάνει, καταλήγεις σ’ ένα λυτρωτικό κλάμα που θα σε κάνει να αφήσεις όσα πρέπει πίσω σου και να προχωρήσεις παρακάτω με καθαρά μάτια και μυαλό.
Καλό και το delete και το restart, αλλά εδώ που τα λέμε αν το πράγμα έχει κολλήσει, σαν το format δεν έχει. Γιατί στο κάτω-κάτω, το μυαλό είναι ο μεγαλύτερος σε χωρητικότητα σκληρός δίσκος που υπήρξε ποτέ και όταν έρθει η ώρα να αδειάσει τρέξτε να κρυφτείτε.
Μαζεύεις, μαζεύεις, κάνεις υπομονή, λες ότι δεν πειράζει. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πειράζει κιόλας. Γιατί έτσι, χωρίς κάποιον πιο συγκεκριμένο λόγο. Γιατί το χρωστάς στον εαυτό σου κάποια στιγμή να νοιαστείς παραπάνω για αυτόν, απ’ ό,τι για τους άλλους. Το έκανες κι αυτό και δεν ξέρω ποιοι και πόσο σου το αναγνώρισαν. Οπότε όταν όλοι οι άλλοι είναι απόντες -καθένας για τους δικούς του λόγους- φρόντισε εσύ να είσαι εκεί για εσένα.
Χάρισε στον εαυτό σου μερικές στιγμές μόνο για εσένα. Μπες στο αυτοκίνητο, το λεωφορείο, στην τελική πάρε τα πόδια σου ή ό,τι έχεις πρόχειρο και πήγαινε δίπλα στη θάλασσα. Και μόνο αυτό θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, θα αδειάσεις πριν το καταλάβεις. Με ή χωρίς τσιγάρο, εσύ ξέρεις. Αλλά πάρε μαζί σου μουσική. Βάλε τα ακουστικά στο on και άσε τον κόσμο για λίγο στο off. Άσε στην άκρη σκέψεις, παράπονα, κρατούμενα και απωθημένα, δεν έχει νόημα να αναλύεις. Καλύτερα να διαολοστέλνεις χωρίς δεύτερη σκέψη ό,τι παιδεύει άδικα και ύπουλα το μυαλό σου. Ναι, κάποιοι άνθρωποι και ορισμένα πράγματα είναι μόνο για εκεί. Ό,τι δε λύνεται με συζήτηση, φόνο, σεξ ή σοκολάτα το στέλνεις πακέτο εκεί χωρίς επιστροφή.
Πάρε τον καφέ σου ή τη μπιρίτσα σου, κάτσε δίπλα στο κύμα και βάλε τους στίχους που θέλεις να ακούσεις στο repeat. Είναι παλιά και δοκιμασμένη συνταγή, ας το πούμε εναλλακτική ιατρική. Συνιστάται για την ομαλή λειτουργία του νευρικού συστήματος και της διάθεσής σου. Κοινώς δωρεάν ψυχοθεραπεία. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από σένα τι και ποιον έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Αρκεί να θέλεις να κάνεις μια φορά και τα δικά σου τα χατίρια, χωρίς να σε νοιάζει τι θα σκεφτούν ή τι θα πουν οι άλλοι. Και μην το μπερδέψεις με τον εγωισμό, όχι. Συναισθηματική επιβίωση λέγεται.
Και για να επιβιώνουν οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει απαραίτητα και οι δύο να νιώθουμε ότι ο άλλος επιβιώνει συναισθηματικά στα δύσκολα, στη ρουτίνα και τα σκαμπανεβάσματα, χάρη σε εμάς και για χάρη μας, όχι σε βάρος μας. Όταν είμαστε κοντά στη θάλασσα είναι γιατί έχουμε την ανάγκη να αποφορτιστούμε. Αν θέλαμε παραπάνω νεύρα και φόρτιση, θα μπαίναμε στην πρίζα, δε θα κάναμε σχέσεις και φίλους.
Αν λοιπόν το τραγούδι λέει «βάλε φωτιά σε ό,τι καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή», εγώ θα σου προτείνω να το πνίξεις. Και κατά προτίμηση όχι στο ποτό. Βγάλ’ το από μέσα σου και πέτα το στη θάλασσα, εγγυημένα αποτελέσματα. Να είσαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να το ξαναβρείς μπροστά σου ποτέ.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Παπαναστασίου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
