Είσαι στην εφηβεία. Πρέπει να διαβάζεις στο σχολείο για να είσαι καλός μαθητής και να λάβεις και την ανάλογη εκτίμηση από τους γύρω φίλους, καθηγητές, οικογένεια. Πρέπει να γράψεις καλά στις πανελλήνιες γιατί είναι η πιο σημαντική και καθοριστική στιγμή της ζωής σου. Πρέπει να περάσεις στο πανεπιστήμιο. Και καλύτερα σε ΑΕΙ, γιατί θεωρείται «και καλά» ανώτερο. Πρέπει να βγάλεις τη σχολή σε ένα αποδεκτό χρονικό διάστημα για να έχεις ένα χαρτί στα χέρια σου και τότε θεωρείσαι πετυχημένος.
Έτσι απλά σου ανοίγουν το μυαλό σαν απλό καπάκι και σου χώνουν βρομιές από πρότυπα ανθρώπου μιας κοινωνίας που επιλέγεις να ακολουθήσεις. Έτσι απλά και εσύ τόσο δεκτικός που είσαι δέχεσαι τα στερεότυπα που σου πλασάρουν και τα κάνεις τρόπο ζωής χτίζοντας τους στόχους σου ως άνθρωπος σύμφωνα με αυτά.
Και καλά ανοιχτόμυαλοι γίναμε όμως όλοι ξαφνικά και δεν τα πιστεύουμε αυτά, δεν τα στηρίζουμε, γιατί εμείς είμαστε επαναστάτες. Ούτε καν φίλε μου. Γιατί μπορεί να μη θέλεις να το παραδεχτείς, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς όλοι το ίδιο μοτίβο ακολουθούμε. Το ίδιο μοτίβο ιδεών που είναι φυτρωμένες πλέον μέσα στο κεφάλι και ανθίζουν μέρα με τη μέρα.
Δεν είναι περισσότερο μορφωμένος αυτός που τελείωσε το ΑΕΙ από αυτόν που τελείωσε το ΤΕΙ ή δεν τελείωσε τίποτα. Ναι, έχει εξειδικευμένες γνώσεις πάνω σ’ ένα αντικείμενο όμως ούτε περισσότερη παιδεία σημαίνει ότι έχει, ούτε καλύτερος επαγγελματίας θα γίνει απαραίτητα.
Λίγοι είναι αυτοί που κατανοούν την κρυμμένη κάτω απ’ το χαλί, αντικειμενική πραγματικότητα. Συνήθως είναι αυτοί που έχουν ζήσει την αποτυχία. Αυτοί που από την αρχή της ενήλικης ζωής τους απέτυχαν. Αυτοί που απογοήτευσαν γιαγιάδες, παππούδες, μαμάδες, μπαμπάδες και θείες. Αυτοί που απογοήτευσαν τους εαυτούς τους. Γιατί δεν πέρασαν στη σχολή που ήθελαν ή γιατί δεν πήραν το πτυχίο που ήθελαν. Γιατί δεν τα πήγαν τόσο καλά όσο θα έπρεπε ή γιατί με λίγα λόγια απέτυχαν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γύρω, αλλά και του ίδιου τους του εαυτού.
Μία απογοήτευση πάντα να αιωρείται στον αέρα, μια ανασφάλεια για την αξία τους, πάντα κάτι που πρέπει να κρυφτεί από το βλέμμα τους για να μην φανεί η αποδοχή της αποτυχίας. Αυτό το παράπονο που ποτέ δεν ειπώθηκε με λόγια «Μαμά σε απογοήτευσα. Συγγνώμη.»
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πουθενά αποτυχία και κανένας δεν το βλέπει αυτό. Αυτός που έκανε τις επιλογές του και οδηγήθηκε εκεί που οδηγήθηκε είναι προνομιούχος. Και είναι όπως κανένας άλλος γιατί τα πράγματα που διδάχθηκε από τα λάθη του, άλλοι δε θα τα διδαχθούν ποτέ. Γιατί η ζωή που έκανε μετά από τη σπατάλη μιας μεγάλης ευκαιρίας είναι ανεκτίμητη.
Αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του, μαθαίνει να εκτιμάει και να ζυγίζει καλύτερα επιλογές και ευκαιρίες. Πλήρωσε ένα τίμημα και πλέον είναι άξιος να σταθεί μπροστά σε όποια άλλη πρόκληση βρεθεί στο δρόμο του και να αντεπεξέλθει όπως κανένας άλλος. Έμαθε να είναι περήφανος για τον εαυτό του. Ξέρει να ξεχωρίζει τι σε κάνει πραγματικά ατρόμητο, ποια χαρακτηριστικά σε βγάζουν νικητή.
Είναι αυτό που λένε πως στον πάτο της κόλασης βρίσκεται ο παράδεισος.
Επιμέλεια Κειμένου Έρρικας Τσάρκα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έρρικα Τσάρκα
