Αποστειρωμένα συναισθήματα όσα έρχονται υπό προϋποθέσεις

Ο έρωτας έπαιζε πάντα το πιο περίεργο παιχνίδι στις ζωές μας. Έδινε μια πινελιά φούξια σε έναν καμβά καθημερινό, γεμάτο από γκρίζα χρώματα ρουτίνας, γεμάτο από άγχη και προβληματισμούς. Έδινε φως, λες κι έριχνε κάποιος με προβολέα γηπέδου κι έκανε διαθέσεις και συναισθήματα να φωτίζουν στο λεπτό. Είμαστε φτιαγμένοι από επιθυμία για έρωτα και η έλξη του είναι κάτι αδύνατο να μη συμβεί.

Εκείνα τα έντονα καρδιοχτύπια που σαν δυνατό ηλεκτροσόκ βαράνε δύο άτομα που έλκονται και ίσως να μη θέλουν να το παραδεχτούν. Κι όμως, έστω ο ένας ξέρει ότι κάτι υπάρχει, το διακρίνει μέσα στα και καλά αδιάφορα βλέμματα του άλλου ατόμου τη στιγμή που επιλέγει να κάνει παιχνίδι με κάποιον πιο «στα μέτρα του», αλλά ο ίδιος τελικά δε θα είναι ο εαυτός του;

Είμαστε περίεργοι οι άνθρωποι. Από τη φύση μας νιώθουμε έλξη για άτομα «ιδανικά πλασμένα» στα τετράγωνα του μυαλού μας, με συγκεκριμένες αναλογίες, συμπεριφορές και όψεις. Καθορισμένα πρότυπα αγάπης, αλλά ίσως όχι τα «κατάλληλα». Επιλέγουμε να ερωτευτούμε το σωστό πρόσωπο, διότι επιλογή είναι το τυποποιημένο συναίσθημα, απλώς επειδή πληροί τις προϋποθέσεις. Ο έρωτας όμως δεν επιλέγει ποτέ απόλυτα και σταθερά το πρόσωπο που θα καταρρίψει κάθε καλά στημένη άμυνά σου.

Είναι λογικό να υπάρχουν πρότυπα αγάπης και κάποια στάνταρ για να κάνεις την επιλογή. Κι αυτό γιατί απ’ τον έρωτα ζητάμε πράγματα κι όχι μόνο συναισθήματα· κι ας μην το παραδεχόμαστε γιατί θέλουμε πάση θυσία να αποφύγουμε την ταμπέλα του πραγματιστή. Θέλεις να στέκεται ο άλλος δίπλα σου, να σου προσφέρει ασφάλεια και φροντίδα. Να είναι πρόθυμος να συμβιβαστεί στα όσα εσύ αρνείσαι ακόμη και να συζητήσεις. Δε θέλεις όμως ένα στρατιωτάκι. Ζητάς η οικειότητα που προσφέρεται να είναι γνήσια, η ανακούφιση δίπλα στο άτομο αυτό να σε κάνει να νιώθεις σπίτι.

Τι είναι όμως προτιμότερο να είσαι με έναν άνθρωπο που θα πρέπει να φιλτράρεις κάθε λέξη, για να χωράς κι εσύ με τη σειρά σου στα αντίστοιχα δικά του ιδανικά κουτάκια, να υπεραναλύεις τα πάντα και εν τέλει να μην είσαι ο εαυτός σου μαζί του, ή να ερωτευτείς τις ατέλειες κάποιου επιτρέποντας και στον εαυτό σου να δείξει τις δικές του και ρίχνοντας έτσι μερικές πινελιές τυχαίων χρωμάτων στο, κατά τα άλλα,  μαύρο σου πορτρέτο;

Ξέρω ότι θα σου είναι δύσκολο να ερωτευτείς κάποιον που ίσως να καίγεται για σένα κι αυτό γιατί είναι πιο εύκολο να ερωτευτείς εκείνον που δε θες να σε ερωτευτεί, αφού έτσι δε σε νοιάζει να δει τον πραγματικό εαυτό σου. Αλλά έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο όμορφο είναι να νιώθεις ερωτεύσιμος δίχως να καταβάλλεις προσπάθεια; Έχεις αναρωτηθεί πώς είναι να προκαλείς καψούρα σε κάποιον που νόμιζες πως δε του καίγεται καρφί για τα συναισθήματά σου;

Η προσπάθεια προσαρμογής στα μέτρα του άλλου δεν είναι παρά ένας ενθουσιασμός που αποκαλείς έρωτα. Διότι όταν αυτός είναι ατόφιος δε ζητάει αλλαγές. Δεν αλλάζεις για να αρέσεις, ούτε παρουσιάζεις έναν εαυτό που μέσα σου κι εσύ αμφισβητείς αν είναι αληθινός. Αυτό δε θα σε γεμίσει, ίσα-ίσα που αργά ή γρήγορα θα σου κάνει τη ζημιά του. Το θέμα είναι να μην το καταλάβεις αργά.

Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να νιώσει, μέχρι να φτάσει να πει το « Εδώ είμαστε!». Δε συμβαίνει να ερωτευτείς κάθε μέρα, ούτε και τον οποιονδήποτε. Θέλει και λίγη τύχη να μπλεχτείς στις παγίδες του φτερωτού μωρού με τις ωραίες μπούκλες άθελά σου. Όσο και να προγραμματίσεις να συμβεί, δε θα είναι το αληθινό, εκείνο το ιδανικό που λαχταράς. Ίσως πληροί τα δεδομένα σου, όμως δε θα σου αρκεί.

Μην προσαρμοστείς στα μέτρα κάποιου ώστε να του αρέσεις υπό όρους. Αυτό δε σε καθιστά ερωτευμένο που κάνει κάποια υποχώρηση, αλλά άτομο που εξαπατά τον ίδιο τον εαυτό του. Να μη συμβιβαστείς με το ασυμβίβαστο. Να αφήσεις τον εαυτό σου λιγάκι ελεύθερο, να κινηθεί και να νιώσει χωρίς νοητά gps καψούρας, γιατί εδώ που τα λέμε αυτά δεν υφίστανται.  Άφησε το δρόμο ανοιχτό προς τον έρωτα δίχως όρια, φραγμούς και προκαθορισμένες συμπεριφορές. Άσε χώρο για παλμούς που χτυπάνε με ένταση που ξεκουφαίνει.