«Τον αγαπάω ακόμα αλλά δεν έχει σημασία. Αυτός δε με θέλει, έχει προχωρήσει. Τέλος πάντων». Τέλος πάντων. Δύο μικρές λεξούλες που κρύβουν μέσα τους όλη την ανασφάλεια του κόσμου.
Ανοίγουμε την ψυχή μας σπάνια πλέον. Κι όταν το κάνουμε, κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις. «Τέλος πάντων». Όπως λέμε «Σου εκμυστηρεύτηκα τους χειρότερους φόβους μου όμως δεν έχει σημασία». Όχι, έχει σημασία. Είναι τα συναισθήματά σου, είναι η ψυχή σου, είναι τα δάκρυά σου στο κρεβάτι τα βράδια. Γιατί να τ’ ακούει μόνο το μαξιλάρι όλα αυτά; Κρίμα δεν είναι;
Φοβόμαστε. Νομίζουμε πως θα μας κοροϊδέψουν. Δεν επιτρέπεται να είμαστε αδύναμοι. Δεν επιτρέπεται να είμαστε άνθρωποι. Κλείνουμε τα μάτια, ξεροκαταπίνουμε και παίρνουμε μια βαθιά ανάσα. Μόλις μετανιώσαμε για το άνοιγμα της ψυχής μας. «Τέλος πάντων». Προσπαθούμε να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα. Να δείξουμε πως εντάξει, βρε παιδί μου, σιγά, δεν ήταν και τίποτα. Και σιωπάμε. Και περιμένουμε. Άραγε πώς θ’ αντιδράσει ο άλλος απέναντί μας; Θα γελάσει; Θα μας αγκαλιάσει; Θα πει πως μας καταλαβαίνει; Δεν αντέχουμε την απόρριψη, ειδικά όσον αφορά τα συναισθήματά μας. Τα συναισθήματά μας είμαστε εμείς, όταν κάποιος τα κοροϊδεύει είναι σαν να κοροϊδεύει ολόκληρη την ύπαρξή μας.
«Τέλος πάντων». Με αυτές τις δύο λεξούλες απορρίπτουμε πρώτοι τον εαυτό μας, πριν προλάβει να το κάνει οποιοσδήποτε άλλος. Έτσι, ίσως πονέσει λιγότερο. Λάθος. Πονάει χειρότερα. Όχι, δε θα πω το κλασικό «Αν δεν αποδεχτείς πρώτα εσύ τον εαυτό σου, πώς περιμένεις να σε αποδεχτούν οι άλλοι;». Μην αφήσεις ποτέ κανένα να σε πείσει πως επειδή δυσκολεύεσαι ν’ αγαπήσεις τις αδυναμίες σου, δεν έχεις δικαίωμα στην αγάπη των γύρω σου. Η απόρριψη όμως από εμάς τους ίδιους είναι ύπουλη. Προσπαθεί να μας πείσει πως κι οι άλλοι μας βλέπουν έτσι. «Τόση ώρα μιλάω για μένα, θα έχουν βαρεθεί οι άνθρωποι, τους κούρασα. Τέλος πάντων».
Ποιος μας έχει κάνει έτσι; Τι σόι ενοχές έχουν εμποτιστεί μέσα μας; Εμείς βαριόμαστε ν’ ακούμε τα προβλήματα των φίλων μας; Όταν ο άλλος είναι πραγματικός φίλος, θες να τον βοηθήσεις με όλη σου την καρδιά. Ε ωραία, αυτό γιατί να ισχύει μόνο για σένα κι όχι για τους δικούς σου ανθρώπους; Όλοι μας μοιάζουμε κατά βάθος. Όλοι έχουμε ανάγκη να βοηθηθούμε μα και να βοηθήσουμε. Ο άνθρωπος θέλει να αισθάνεται χρήσιμος. Δεν έχουμε γίνει ακόμη άψυχα ρομπότ, κι ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Έχει μια ανασφάλεια η εποχή μας κι είναι λογικό. Τίποτα δεν είναι σίγουρο πλέον, εκτός απ’ τους ανθρώπους μας. Αυτούς που έχουμε επιλέξει και μας έχουν επιλέξει για να περάσουμε μαζί τις δυσκολίες και τις χαρές. Τους έχουμε βρει και δε θέλουμε να τους χάσουμε. Θα τους χάσουμε αν τους ανοίξουμε την ψυχή μας; Αυτό φοβόμαστε. Ίσα- ίσα θα τους φέρουμε πιο κοντά μας με αυτόν τον τρόπο.
Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα μιλήσεις για τα συναισθήματά σου, να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου που ανοίχτηκες. Άσε τα «τέλος πάντων» στην άκρη και κοίτα τον άνθρωπό σου στα μάτια. Κανένα συναίσθημα δεν είναι ντροπή. Έκανες τόσο μεγάλη πρόοδο, μη βάζεις πάλι τη μάσκα.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Κωνσταντουδάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Κωνσταντουδάκη
