Είναι και κάποια αντίο που θα θέλαμε να είναι «εις το επανιδείν»

Υπάρχουν κάποια αντίο -όχι απαραίτητα σε ανθρώπους, μα και σε στιγμές- που θα ήθελες πολύ να ήταν «εις το επανιδείν». Να ήξερες ότι αυτές τις εμπειρίες θα τις ξαναζήσεις και σύντομα μάλιστα. Ακόμα και αν ήξερες ότι σε ένα, σε δύο, ή σε πέντε χρόνια θα είναι η επιστροφή σου, ο πόνος δε θα ήταν τόσο μεγάλος όσο αυτός της αβεβαιότητας ή της αναμονής για το αν και το πότε. Τα αντίο που πληγώνουν είναι αυτά που προϋποθέτουν ότι θα αλλάξεις συνήθειες. Η καθημερινότητά σου δεν μπορεί να είναι η ίδια. Πώς μπορείς να αποχωριστείς έναν άνθρωπο, μια πόλη, ή μια ενασχόληση έτσι αβίαστα χωρίς θλίψη και συναισθήματα νοσταλγίας; Πολλοί είναι αυτοί που αποφεύγουν τον αποχαιρετισμό. Επιμένουν στο συγκυριακό κι όχι στο επίσημο ή το προγραμματισμένο, αφού αυτό θα φέρει δάκρυα, μνήμες και θα κάνει τη στιγμή ακόμη πιο δύσκολη. Δε θέλουν το μυαλό να γεμίσει σκέψεις και υποψίες μετάνοιας μιας απόφασης που με κόπο -και πολλές φορές θάρρος- πάρθηκε.

Παίρνοντας την απόφαση μιας καινούριας αρχής, που σηματοδοτεί ταυτόχρονα ένα τέλος, δε σημαίνει ότι θες και τις παράπλευρες απώλειες. Φεύγοντας από τη φοιτητική σου πόλη για να κάνεις τη δουλειά των ονείρων, δε σημαίνει ότι θες να φύγεις από την πόλη αυτή ή ότι θες να αποχωριστείς τους φίλους σου. Φίλους που ξημεροβραδιαζόσασταν στο σπίτι σου λέγοντας τον πόνο σας και που μοιραστήκατε άπειρα γέλια. Φίλους που έτσι ξαφνικά συνειδητοποιείς πως σε λίγα χρόνια μπορεί να δεις στον δρόμο και να μη νιώσεις την ανάγκη τους χαιρετήσεις.  Μια διαδικασία που ακόμα και καιρό πριν τη σκέφτεσαι και νιώθεις να σε γρατζουνάει μέσα σου. Τα θετικά μιας αλλαγής φυσικά και μετράνε, δεν έρχονται όμως να επουλώσουν τη θλίψη, όπως ακριβώς και τα θετικά ενός χειρουργείου δεν έρχονται να σβήσουν την ουλή που μένει. Άσε που είμαστε οι άνθρωποι κι εκ φύσεως λίγο μίζεροι. Και με αυτή για σύμβουλο, πώς μπορείς να αγνοήσεις τον αποχαιρετισμό και τα επακόλουθα του;

Φτάνει εκείνη η στιγμή, που ουσιαστικά σηματοδοτεί κάτι όμορφο κι εσύ νιώθεις κενό. Σαν να κάνεις λάθος που αφήνεις πράγματα πίσω. Σαν να μπορούσες να χωρέσεις στις βαλίτσες σου ανθρώπους και μέρη κι όμως εσύ να επέλεξες να βάλεις μέσα μερικά μπλουζάκια ακόμη. Εκεί είναι που πρέπει να σκεφτείς όσα σε έκαναν να πάρεις αυτήν την απόφαση. Γιατί, ναι, για να την πήρες πάει να πει πως κάποια στιγμή τα θετικά υπερίσχυαν μέσα σου. Αυτό πρέπει να θυμάσαι για να μη μετατραπεί η λύπη σε μεταμέλεια. Είναι παράξενα τα συναισθήματα που αφήνει το τέλος μιας εποχής, μα σκέψου, όταν η προηγούμενη εποχή σου έκλεινε, πριν περάσεις σε αυτήν από την οποία φεύγεις τώρα, κάτι αντίστοιχο δεν ένιωθες; Πας κάπου αλλού, με άλλους ανθρώπους που θα είναι διαφορετικοί. Μα και εσύ αλλιώς και άλλος θα είσαι. Δε βγαίνεις ποτέ αλώβητος κι ανέγγιχτος από μια περίοδο της ζωής σου. Οι βαλίτσες σου και το μυαλό σου θα είναι γεμάτα με εμπειρίες που θα κουβαλάς εδώ κι εκεί όπου κι αν πας, όπως κουβαλάει το παιδάκι τον Μπούμπι, το αγαπημένο του αρκουδάκι και δεν το αφήνει όσα καινούρια παιχνίδια κι αν του τάξουν. Αυτό είναι το δικό σου εφόδιο για το επόμενο κυνήγι γνώσεων και εμπειριών. Πόσο καιρό θα πάρει να σε ενοχλεί λιγότερο; Ίσως λίγο, ίσως και πολύ. Η μνήμη πάντα θα φέρνει λίγη νοσταλγία, άλλες φορές με καθαρά θετική επίγευση κι άλλες με αρνητική. Ο χρόνος σου και οι εμπειρίες σου στη νέα εποχή σου είναι που θα το υποδείξουν αυτό.

Ένα τρένο η καθημερινότητα και εσύ απλά σε ένα βαγόνι. Θα κινηθείς θες δε θες και μη σκεφτείς ούτε για μία στιγμή πως θα έχεις πάντα μαζί τους ίδιους συνεπιβάτες. Και σαν το τρένο θα φεύγει θα σου δοθεί η ευκαιρία να σκεφτείς. Καταραμένη στιγμή θα σου φανεί, καταραμένο και το μυαλό που θα σκέφτεται ότι «όλα πλέον έχουν τελειώσει και δε θα είναι πια τα ίδια». Να πούμε όμως κάτι που κανείς δε σκέφτεται εκείνη τη στιγμή; Όσο ο καιρός θα περνά, οι αναμνήσεις θα μοιάζουν μακρινές. Θα φτάσει στιγμή, ίσως αρκετούς σταθμούς μετά αλλά θα φτάσει, που σχεδόν δε θα τις θυμάσαι. Θα έρθει το σημείο που απλώς θα αναπολείς πόσο ωραία -ή και άσχημα- ήταν. Μη μετανιώσεις λοιπόν αν δεν κατέβηκες στο «σωστό» σταθμό γιατί πολύ απλά τα τοπία που ακολουθούν μπορεί και να σε αποζημιώσουν. Κράτα τις στιγμές σαν πολύτιμο λίθο, αλλά μην εξαρτάσαι από αυτές. Είπαμε, είναι το εφόδιό σου για όλα όσα ακολουθούν. Αν είσαι λοιπόν κι εσύ σε εκείνους τους κάποιους που αναφέραμε στην αρχή, που αποφεύγουν το αντίο λες κι από αυτό εξαρτάται το αν θα αλλάξουν ή όχι τα πράγματα, ίσως πρέπει να αναθεωρήσεις. Όσο και αν νιώθεις να πονάει, δώσε του την κατάλληλη τιμή που του πρέπει. Μην το αποφεύγεις. Ίσως εκείνες οι συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές να είναι οι κατάλληλες για να ειπωθούν πράγματα που ντρεπόσουν να εκφράσεις. Είναι ίσως η τελευταία σας στιγμή, μην τη χάσεις, είναι κι αυτή μοναδική. Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει άλλη σαν αυτή. Ζήσε την.