Ψάχνοντας μια αφορμή αφήνουμε ερωτήματα αναπάντητα

Μια αφορμή δεν ψάχνουμε όλοι; Μια αφορμή για να δώσουμε τέλος σε καταστάσεις, σχέσεις κι ανθρώπους. Φοβόμαστε να μιλήσουμε για εκείνα που μας ενοχλούν και αρπάζοντας μια μικρή ευκαιρία που εμφανίστηκε και μας αναστάτωσε τη χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία για να λήξουμε κάτι δίχως να φανούμε παράλογοι, άδικοι ή κακοί. Μήπως όμως οι ίδιες οι αφορμές είναι που μας κάνουν να φαινόμαστε έτσι;

Η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει πως η αφορμή είναι η εύκολη λύση. Και δεν έχουν άδικο. Είναι ο πιο βολικός κι άμεσος τρόπος να διώξεις κάποιον από τη ζωή σου τη στιγμή εκείνη που η συμπεριφορά του σου θυμίζει όλους τους λόγους που δεν τον θες πια. Κάπου ξεχύλισε το ποτήρι, κάπου ξέσπασες και είπες «ως εδώ». Σου θυμίζει κάτι; Η όποια αφορμή σού δόθηκε εκείνη τη στιγμή ως από μηχανής θεός για να μιλήσεις. Και ξέρεις πολύ καλά πως κι εσύ έχεις φταίξει.

Γενικότερα είναι κάτι που συμβαίνει και θα συμβαίνει, όσο κι αν μας πονάει. Όλοι θα ψάχνουμε αφορμές να φύγουμε από μια κατάσταση, από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγουμε, είτε γιατί είμαστε πολύ δεμένοι με τον άλλον είτε γιατί δεν είμαστε ψυχολογικά έτοιμοι να αφήσουμε κάποιον πίσω μας. Όσο εύκολο και να ακούγεται, άλλο τόσο δύσκολο είναι για εκείνον που βιώνει μια τέτοια κατάσταση, διότι μονάχα εκείνος γνωρίζει τι είναι αυτό που τον εμποδίζει που τον σταματάει και τον τρομάζει.

Σε αυτή τη ζωή πολλά είναι εκείνα που μας τρομάζουν και τα περισσότερα κρύβονται μέσα μας και αντικατοπτρίζονται στους γύρω μας. Φοβόμαστε μην κάνουμε λάθη, μην παρεξηγηθούμε, μην αφήσουμε ανθρώπους πίσω μας κι αργότερα το μετανιώσουμε πικρά. Όταν μια κατάσταση μάς κάνει να νιώθουμε άβολα ή δε μας επιτρέπει να είμαστε ο εαυτός μας πρόκειται για ζωντανά σημάδια που ενισχύουν την ανάγκη απομάκρυνσής μας. Είτε φωναχτά είτε σιωπηλά. Όλοι κάνουμε τις επιλογές μας κι αν ο δικός μας δρόμος θέλει να χωριστεί από κάποιου άλλου, αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς, όσο κι αν παλεύουμε να μείνουμε στο ίδιο φανάρι.

Ας μην ξεχνάμε πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο επικοινωνιακοί και ετοιμόλογοι. Δεν έχουμε τις ίδιες ικανότητες και αντοχές να αντιμετωπίσουμε ό,τι συμβαίνει στο περιβάλλον μας. Eίναι σημαντικό να αναλογιστούμε –για ακόμη μια φορά– πως κανένας δε σκέφτεται το ίδιο με μας, κανένας δεν αντιδράει και δεν αναλύει με τον ίδιο τρόπο και δεν είναι σε θέση να διορθώσει μια κατάσταση «όπως θα κάναμε εμείς». Ίδια ερεθίσματα επηρεάζουν τον καθένα διαφορετικά και κανένας δε θα έπρεπε να κρίνεται για το πώς νιώθει. Ξεσπάς, λοιπόν, φεύγεις και ποτέ δε μιλάς ξεκάθαρα για όσα σε ενοχλούν. Ίσως νιώθεις πως δεν έχει πια σημασία ή έχουν μαζευτεί με τα χρόνια τόσα πολλά που δεν είναι πια πράξεις αλλά ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων που σαν ηφαίστειο εξερράγη σε ανύποπτο χρόνο· τη στιγμή της αφορμής.

Τι συμβαίνει όμως, σε εκείνον που μένει δίχως απαντήσεις; Δεν έχει το δικαίωμα να μάθει τι έγινε; Λογικά απαντώντας, θα λέγαμε πως ναι, πρέπει να ξέρει τους λόγους για τους οποίους απομακρύνθηκες, ώστε να μπορεί να αναθεωρήσει τη συμπεριφορά του και να δει τα όποια λάθη του. Η κατάσταση δεν είναι όμως πάντοτε τόσο απλή. Καθένας ξεχωριστά γνωρίζει επακριβώς τον λόγο για τον οποίο δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Είτε γιατί δε μίλησες εξαρχής για εκείνα που σε ενοχλούσαν και μαζεύτηκαν στοίβες είτε γιατί έδινες ευκαιρίες δίχως να ακούς ένα «ευχαριστώ» ή μια «συγγνώμη». Κάπου λες πως φτάνει! Σίγουρα ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί τι ήταν εκείνο που έδιωξε ένα άτομο από τη ζωή του. Γιατί ξαφνικά εξαφανίστηκε; Μήπως απλώς δεν ταιριάζαμε και φτάσαμε τη σχέση σε ένα σημείο που δεν τραβούσε άλλο; Κάποιες φορές πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε την απόφαση του άλλου όσο κι αν κοστίζει. Φυσικά ποτέ κανείς δε θα σου απαγορεύσει να ψάξεις να τον βρεις ή με τον τρόπο σου να ζητήσεις απαντήσεις. Να ξέρεις, όμως, πως μπορεί και να μην τις πάρεις.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, όσο και να κάνουμε τις επιλογές μας και να προχωράμε στη ζωή μας, η πραγματική εξιλέωση θα έρθει μονάχα όταν ο άλλος άνθρωπος δείξει την κατανόηση την οποία προσδοκούμε. Όταν τον άλλον τον έχεις αγαπήσει κι έχεις περάσει μεγάλο μέρος της ζωής σου μαζί του είναι πολύ δύσκολο έως κι ακατόρθωτο να πεις πως δε σε νοιάζει πια. Πάντοτε θα σε νοιάζει, μέχρι ο άλλος να παραδεχτεί πως κι εκείνος έκανε λάθη. Η επιμονή στο «δεν ξέρω τι έχω κάνει» είναι το μεγαλύτερο ψέμα ανάμεσα σε δυο άτομα που φταίνε στη σχέση. Λίγο καλύτερα να κοιτάξουμε θα δούμε πως κάποια στιγμή η συμπεριφορά μας ήταν τέτοια που τον άλλον τον πλήγωσε, ακόμη κι εν αγνοία μας.

Άρα είμαστε παράλογοι, άδικοι και κακοί; Εγώ θα πω «όπως το βλέπει ο καθένας». Δεν μπορείς να κρίνεις τον άλλον για τα συναισθήματά του, για όσα κουβαλάει μέσα του και για το πόσο ευαίσθητος ή δυνατός είναι. Ούτε για το πώς σκέφτεται ή το πώς φέρεται. Το πιο δύσκολο είναι να αποδεχτείς πως δεν υπάρχουν ή δεν υπήρχαν ποτέ γερά θεμέλια εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας, να μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη και να μη δέχεσαι κάτι λιγότερο από αυτό που θεωρείς πως σου αξίζει. Κι αν αναρωτηθείς τι σου αξίζει αυτό είναι ό,τι σε κάνει λίγο πιο αληθινό και τολμηρό.

Όταν ένας άνθρωπός σού λέει πως κάτι που έκανες τον πείραξε, καλό είναι να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου. Επίσης, όταν το ένστικτό σου σού «φωνάζει» πως κάτι δεν πάει καλά, μην το αγνοείς. Υπάρχουμε σε σχέσεις για να επικοινωνούμε και να γινόμαστε καλύτεροι. Δεν μπορούμε, να αγνοήσουμε ωστόσο, πως λάθη θα γίνονται και αφορμές θα εμφανίζονται. Σίγουρα κανείς δε θα ήθελε να φτάνει σε αυτό το σημείο αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη και οι άνθρωποι ακόμη περισσότερο. Δεν πρέπει να στενοχωριέσαι που σε εκείνο το φανάρι εσύ έστριψες δεξιά αντί να πας ευθεία. Και στην τελική αν ένας άνθρωπός σου θέλει να φύγει, ασ’ τον να τραβήξει τον δικό του δρόμο αν τον αγαπάς αληθινά.