Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Ειρήνη Καλαμαρά.
Και σε ποιον δεν αρέσει το καλοκαίρι; Ήλιος, ξεγνοιασιά, κοκτέιλ, μπίρες, παραλίες, φωτιά στην αμμουδιά με κιθάρα και καλή παρέα και φυσικά τι άλλο; Καλοκαιρινοί έρωτες. Ναι, έτσι είναι κάθε καλοκαίρι και μια ιστορία. Οι καλοκαιρινοί έρωτες αφήνουν συνήθως μια γλυκιά ανάμνηση στο νου. Λίγο η θάλασσα λίγο η μαγεία που τα κάνει όλα τόσο όμορφα. Τόσο που όταν γυρνάς από τις διακοπές προσπαθείς να φέρεις στην θύμησή σου σπιθαμή προς σπιθαμή όλες τις αναμνήσεις και μέσα σε αυτές να είναι και εκείνος. Αυτός που σε έκανε να αναθεωρήσεις το αν πρέπει επιτέλους να συμφωνήσεις με την κολλητή σου ότι τα καλύτερα είναι τα τυχαία.
Όλα ξεκίνησαν πέρσι το καλοκαίρι όταν αποφασίσαμε να πάμε διακοπές στη Σκιάθο. Βλέπετε δεν είχαμε πάει πενθήμερη και μαζεύαμε αρκετό καιρό με τα κορίτσια χρήματα για τις συγκεκριμένες διακοπές κι έτσι θέλαμε όλα να είναι τέλεια. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο αδειάσαμε γρήγορα τις βαλίτσες και βάλαμε αμέσως τα μαγιό μας. Οι φίλες μου ήθελαν να κάτσουν λίγο ακόμα στο δωμάτιο αλλά εμένα δε με χωρούσε ο τόπος.
Άρπαξα τη μεγάλη μου ροζ τσάντα θαλάσσης και κατευθύνθηκα προς την πισίνα. Ήταν όλα τόσο όμορφα, ήσυχα. Βρήκα μια αναπαυτική ξαπλώστρα αλείφθηκα με το αντηλιακό μου και ήμουν έτοιμη να αρχίσω την ηλιοθεραπεία μου. Χωρίς να συνειδητοποιήσω το πώς και το γιατί κι ενώ βρισκόμουν στην απόλυτη νιρβάνα ξαφνικά προσγειώνεται κάποιος πάνω μου και πέφτουμε παρέα από την ξαπλώστρα. Τότε σηκώνομαι και βλέπω αυτόν. Ένας ψήλος, μελαχρινός, γεροδεμένος με μελί μάτια να με κοιτάζει με απόγνωση. Βέβαια εγώ υπό άλλες συνθήκες θα φώναζα για όλο αυτό το σκηνικό, αλλά τελικά έμεινα εκεί να τον κοιτάζω αποχαυνωμένη.
Ευτυχώς κάνει αυτός την πρώτη κίνηση και ζητάει συγγνώμη καθώς προσπαθεί να μου εξηγήσει πως ήθελε ν’ αποφύγει τους φίλους του που προσπαθούσαν να τον ρίξουν στην πισίνα για χάρη ενός στοιχήματος και παραπάτησε. Όλη την υπόλοιπη μέρα ερχόταν στο μυαλού ξανά και ξανά το περιστατικό και πάντα στο πρόσωπό μου σχηματιζόταν αυτό το ηλίθιο χαμόγελο.
Το απόγευμα αποφασίσαμε να κατέβουμε κοντά στην παραλία της Σκιάθου για φαγητό με τα κορίτσια. Καθώς λοιπόν καθίσαμε και προσπαθώντας να αποφασίσουμε τι στο καλό θα πάρουμε νιώθω ένα χέρι να με ακουμπάει στον ώμο μου. Ναι, ήταν εκείνος ο γοητευτικός μεσημεριανός νεαρός. «Σου χρωστάω μια συγγνώμη, οπότε τι θα έλεγες αύριο να έρθεις μαζί μου εδώ για να στο ξεπληρώσω;». Χαμογέλασα, είχα χάσει τελείως τη μιλιά μου. Ο Νίκος (έτσι τον λέγανε) αναγνωρίζοντας την αμηχανία μου συνεχίζει θέλοντας να μη με κάνει να φανώ χαζή «Υποθέτω από το χαμόγελό σου πως θες, τα λέμε αύριο στις 8 λοιπόν». Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν. Τα κορίτσια δε, απλά με κοιτούσαν με απορία.
Το ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκα από την υπερένταση. Μετρούσα τα λεπτά μέχρι να έρθει η ώρα που θα τον ξαναδω. Οι μέρες στο νησί περνούσαν γρήγορα, περνούσαν όμως μαζί του και όσο περνούσαν, τόσο τον ερωτευόμουν. Κι ήρθε εκείνη η στιγμή, εκείνη που αν είχα μια ευχή θα ήταν να μην ερχόταν ποτέ ή τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα, το τελευταίο βράδυ.
Καθώς ετοιμαζόμασταν με τα κορίτσια για την τελευταία έξοδο χτυπάει μήνυμα στο κινητό «σε περιμένω στο δωμάτιό μου σε μισή ώρα, Νίκος». Πετάγομαι πάνω ουρλιάζοντας «δείτε, δείτε» και χοροπηδώντας πάνω στα κρεβάτια. Ζήτησα συγγνώμη από τα κορίτσια που δε θα πήγαινα μαζί τους και ετοιμάστηκα να πάω να τον βρω.
Το τελευταίο βράδυ ήταν ονειρικό. Δεν πήγαμε πουθενά. Κλειστήκαμε στο δωμάτιό του και μείναμε αγκαλιασμένοι μέχρι που μας βρήκε το πρωί. Δεν ειπώθηκε τίποτα για το τι θα γίνει μετά. Κανείς δεν ήθελε να χαλάσει τη στιγμή. Τη στιγμή μας. Το άλλο πρωί ξύπνησα κουλουριασμένη στην αγκαλιά του, του έδωσα ένα φιλί σαν να πρόκειται να τον δω πιο μετά και έφυγα δίχως να τον ξυπνήσω. Μαζέψαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε με τις φίλες μου για το λιμάνι. Εκείνος θα έφευγε την επόμενη μέρα.
Στο καράβι η διάθεσή μου δεν ήταν τόσο καλή. Έβαλα τ’ ακουστικά στα αυτιά μου με το αγαπημένο μου τραγούδι κι έφερα στο μυαλό μου κάθε μας στιγμή, κάθε μας λεπτό ξέροντας πως το καλοκαίρι έχει τελειώσει και μαζί του έχει τελειώσει και αυτός. Όμως δε σας κρύβω πως κάθε βράδυ κάνω την ίδια ευχή. Να ξαναζούσα ξανά εκείνο το καλοκαίρι. Εκείνο, το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι.
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Ειρήνης και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
