Από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου αναπτύσσεις, αρχικά υποσυνείδητα, την απορία αν οι φίλοι είναι μύθος ή πραγματικότητα. Τα κριτήριά σου όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζουν. Αλλά η ανάγκη σου να βρεις τον μυθικά πραγματικό φίλο ποτέ.
Στην αρχή το έχεις μέσα στο μυαλουδάκι σου τόσο ιδανικά που γοητεύεσαι από πολλές προσωπικότητες και θεωρείς τους πάντες φίλους σου. Όσο περνούν όμως τα χρόνια οι προσωπικότητες αρχίζουν να επαναλαμβάνονται και σου χτυπάει την πόρτα η μοναξιά. Τις στιγμές της μοναξιάς σου το τηλέφωνό σου θα χτυπήσει ελάχιστες φορές, από συγκεκριμένα άτομα, που θα σου διδάξουν ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι λίγοι και καλοί.
Είναι εκείνοι που βλέπουν τον εαυτό σου πιο αντικειμενικά από σένα, που σ’ αγαπούν για τα καλά σου και τα κακά σου. Έτσι, γιατί είσαι ‘συ. Σε κείνους θα εμπιστευτείς το μυστικό της ψυχής σου. Γιατί ακόμα κι αν δεν το πεις ποτέ, σε ξέρουν τόσο καλά, που το βλέμμα σου και μόνο θα τους το ψιθυρίσει.
Δεν θα προσπαθήσουν να σ’ αλλάξουν, ούτε θα εξιδανικεύσουν την εικόνα σου στο μυαλό τους μόνο και μόνο για να καλύψουν δικά τους κενά. Θα βιώσεις μαζί τους τις πιο αστείες και συνάμα ντροπιαστικές ιστορίες. Πολύ απλά γιατί μαζί τους θα είσαι ο εαυτός σου. Χωρίς άμυνες, χωρίς μάσκες, χωρίς καθωσπρεπισμό. Όταν θα βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια τους θα συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει η πιο αληθινή μορφή καθρέφτη που υπάρχει.
Στις πιο σκοτεινές στιγμές σου, λοιπόν, κρύβεται το μυστικό. Όχι το μυστικό το δικό σου. Eκείνο που σε κάνει επιτέλους να ξεχωρίζεις τους αληθινούς φίλους από τους περαστικούς. Αναφέρομαι στις φορές που σιωπάς, γιατί οι λέξεις και τα λόγια γίνονται πολύ μικρά μπροστά σ’ αυτό που νιώθεις. Κι εκεί παρατηρείς. Παρατηρείς ποιος είναι εκείνος που ακούει τη σιωπή σου. Γιατί πολλοί θ’ ακούσουν τη φωνή σου, αλλά ελάχιστοι τη σιωπή σου. Παραδέξου το. Είναι μια από τις ελάχιστες στιγμές που απολαμβάνεις το πόσο ευάλωτος μπορείς να γίνεις μπροστά σε κάποιον.
Καμία ανθρώπινη σχέση δεν είναι ιδανική. Ειδικά εκείνες που δίνουν τόσο μεγάλη συναισθηματική αξία στον αριθμό δύο. Εννοείται πως το φιλαράκι σου το αγαπημένο θα σε «κράξει» περισσότερο απ’ όλους όταν πας να κάνεις μαλακία γιατί νοιάζεται πραγματικά για σένα. Ακόμη κι όταν εσύ ο ίδιος δεν νοιάζεσαι και τόσο. Το βρισίδι, όμως, που θ’ακούσεις απ’ το φίλο τον καρδιακό έχει την πιο γλυκιά ηχώ του κόσμου όλου. Γιατί μέσα του κρύβεται ο φόβος. Φόβος μην πληγωθείς, μη χάσεις τον εαυτό σου. Γιατί εκείνος ξέρει πως ένας από τους πιο βάναυσους πόνους που μπορεί κάποιος να νιώσει είναι το να βλέπει κάποιον που αγαπά να πονάει και να μην μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό.
Δε θα στο δείξουν όμως ποτέ. Παίρνουν εκείνο το κουλ και θαρραλέο ύφος και σου λένε «έλα ρε συ, εγώ δεν αμφέβαλλα ποτέ ότι θα έκανες το καλύτερο για τον εαυτό σου» ενώ στην ουσία έτρεμε το φυλλοκάρδι τους για το πόσο μπορεί να σε πονούσαν οι επιλογές σου. Μα έτσι πρέπει. Εάν δείξει κι ο βράχος σου φόβο και αμφιβολία την ώρα εκείνη που τρέμεις να μη χάσεις τη γη κάτω απ’τα πόδια σου χάθηκες!
Κάτι τέτοιοι άνθρωποι, διατηρούν την τρομερά αθώα και γλυκιά παιδικότητα του «B.F.F.E» ζωντανή. Εκείνων των αρχικών που χαράζαμε στα θρανία και στα παγκάκια. Οι μυθικά πραγματικοί φίλοι είναι σαν την τραμπάλα. Είναι ικανοί να «φάνε χώμα» για να σου δείξουν πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις.
Επιμέλεια κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
