«Μα δεν τελειώσαμε, δε γίνεται σου λέω δεν τελειώσαμε» που λέει και το λαϊκό άσμα, σιγοτραγουδάς ή βροντοφωνάζεις συχνά-πυκνά, τώρα που το πρόσωπο πήρε την απόφαση να βάλει τέλος σε αυτό που είχατε μέχρι πρότινος. Αρνείσαι να δεχτείς το τέλος και είσαι πεπεισμένος πως ο τροχός θα γυρίσει, πως οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν κι άλλα τέτοια συναφή που πιπιλίζουν τα μυαλά μας μετά από ένα άδοξο κι απρόσμενο αντίο.
Μιλάς για κάρμα, μιλάς για διαισθήσεις κι οράματα κι άλλες τόσες μπούρδες μόνο και μόνο λόγω αδυναμίας να δεις κατάματα το τέλος. Τα σενάρια της επιστροφής βασισμένα στην παράλογη έμπνευσή σου μπερδεμένη με έναν πληγωμένο εγωισμό, δίνουν και παίρνουν και οι ψευδαισθήσεις για την ημέρα που θα χτυπήσει το τηλέφωνο ή θα έρθει το πρόσωπο, μετανιωμένο και τρελό για τον έρωτα σας, το ίδιο. Guess what, το πιθανότερο είναι πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί ποτέ. Αν ήταν να επιστρέψει, δε θα φτάνατε ποτέ σε αυτό το σημείο. Για να μην αναφέρουμε πως αν υπήρχε όντως επιστροφή κάθε φορά που ακουγόταν η συγκεκριμένη φράση, τότε δε θα υπήρχαν πρώην γενικότερα. Θα ζούσαμε όλοι τον απόλυτο και ιδανικό έρωτα και θα υπήρχαν μόνο happy endings. Για να πάρει την απόφαση όμως κάποιος να φύγει σημαίνει πως κάτι μεταξύ σας δε λειτουργεί πια ή δε λειτούργησε ποτέ.
Μην μπερδεύεις την υποτιθέμενη διαίσθηση περί επιστροφής με την αδυναμία να αποδεσμευτείς και να συνεχίσεις λόγω της συναισθηματικής φόρτισης που ανεβάζει όλους τους αισθητήρες στα ύψη βαφτίζοντάς τους ένστικτα. Βαυκαλίζεσαι με την ελπίδα πως τίποτα δεν τελείωσε δημιουργώντας ψευδαισθήσεις, ενώ στην ουσία ο άνθρωπος απέναντί σου αδιαφορεί και έχει ήδη διανύσει χιλιόμετρα προς την αντίθετη μεριά. Όχι δε θα στείλει μήνυμα, δε θα πάρει τηλέφωνο, δε θα μιλήσει σε γνωστούς και φίλους για την καψούρα που τελείωσε, δε θέλει το χρόνο του κι ούτε ντρέπεται. Ας σταματήσουμε να δραματοποιούμε τις καταστάσεις και να κάνουμε εικόνα το πρόσωπο που έχουμε κατά νου, ντυμένο με πριγκιπικά ρούχα να καλπάζει καβάλα στο άσπρο το άτι προς την κατεύθυνσή μας ενώ τίποτα τριγύρω δεν προμηνύει μια τέτοια επιστροφή. Οι μυθοπλασίες είναι για να κοιμούνται τα παιδιά, όχι για να ονειρεύονται οι ενήλικες.
Κι αν οι φίλοι, γνέφουν συγκαταβατικά και διαβεβαιώνουν εξίσου πως θα γυρίσει ή πως «δε θα βρει πουθενά καλύτερα», τότε κάνε τους για λίγο πέρα και συνειδητοποίησε πως μάλλον κάποιος σου χαϊδεύει τα αυτιά, αντί να σε πιάσει από το χέρι και να σε κάνει να δεις ρεαλιστικά και κατάματα την αλήθεια. Έχεις ανάγκη να ζήσεις το ιδανικό κι απόλυτο, ναι, μα τα σημάδια λένε πως μάλλον δεν ήρθε ακόμη, αφού ο έρωτας που μόλις τελείωσε αποτελεί μια ακόμη συνηθισμένη σχέση που έφτασε στο τέρμα της. Γιατί διαφορετικά, αν μιλούσαμε πράγματι για το απόλυτο δε θα φτάναμε τώρα να μιλάμε για «βέβαιες επιστροφές». Δεν είναι κτελ το απόλυτο να έχει δρομολόγια εμπρός και πίσω.
Από την άλλη, ας σκεφτούμε και το ενδεχόμενο της ανατροπής. Κάθε σενάριο βγαίνει αληθινό και κάθε καλός φίλος επιβεβαιώνεται στις προβλέψεις του. Πιστεύεις πως πραγματικά θα αλλάξει κάτι; Οι πιθανότητες λένε, φίλε μου, πως πάλι στο ίδιο σημείο θα καταλήξετε. Φαντάσου το λίγο σαν μια μετακόμιση. Κάθε άνθρωπος που αποφασίζει να κλείσει μια πόρτα, σημαίνει πως έχει σκεφτεί και ζυγίσει την κατάσταση. Ακόμη κι αν επιστρέψει, θα είναι για επίσκεψη. Για ένα νοσταλγικό περίπατο σε παλιά λημέρια, όχι για μόνιμη εκ νέου εγκατάσταση. Αναλογίσου λίγο και το άλλο. Θες πραγματικά να επιστρέψει ή μήπως η συνήθεια, η ανασφάλεια κι ο εγωισμός σου είναι αυτά που δεν επιτρέπουν να αποδεχτείς πως ήρθε η ώρα να προχωρήσετε και οι δυο σε αντίθετους δρόμους;
Όταν αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα είναι γιατί τα συναισθήματα δε μας αφήνουν να δούμε τις επιλογές μας. Μόλις η απογοήτευση και η στεναχώρια καταλαγιάζουν συνήθως συνειδητοποιούμε τη ματαιότητα της αναμονής επιστροφών και το ότι η ζωή απλά συνεχίζεται με άλλους. Οι σχέσεις τελειώνουν, γιατί παύουν να καλύπτουν κάποιες ανάγκες μας και καλό είναι να λήγουν πριν αρχίσουμε να καταπιεζόμαστε στο πέρασμα του χρόνου ή εμείς κι ο άλλος δε νιώθουμε ή δε θέλουμε τα ίδια πράγματα. Μάλλον ήρθε η ώρα λοιπόν να βγούμε έξω και να αναζητήσουμε καινούρια καρδιοχτύπια.
Συντάκτης: Γεωργία Ιορδανοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
