Όλα ξεκινούν από τα συναισθήματα. Είναι αδιαμφισβήτητα πρωταγωνιστές σε ό,τι κληθούμε να κάνουμε. Κι όταν με το καλό έρθει η ώρα να τα εκδηλώσουμε, ζήτω που καήκαμε, αν είναι γεμάτα απρόσμενες εκπλήξεις. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, σε μεγάλο μέρος τους, έχουν κακή φήμη. Ή έστω όχι αυτή που θα έπρεπε για να τα παίρνουμε στα σοβαρά. Κάτι αντίστοιχο και στον έρωτα που από μόνος του είναι μεγάλη παγίδα, αν το θελήσει. Μας βάζει στο τριπάκι να αναστοχαστούμε και να σκεφτούμε, τι είναι τελικά πραγματικό- χειροπιαστό και τι παραισθήσεις.
Αν τώρα, απλώσουμε το βλέμμα μας στην αρχή μιας ερωτικής ιστορίας, δεν είναι τυχαίο που συναντάμε ταυτόχρονα και τον ενθουσιασμό. Σαν να συνδέονται μεταξύ τους και να δημιουργούν τις διάσημες περιπτύξεις. Τα περίφημα ερωτικά στόρι, που είτε τα φανταζόμαστε είτε τα ζούμε και δεν τα πιστεύουμε! Η περιέργεια, ο θαυμασμός, ή και το νέο συναίσθημα που μας εξιτάρει γεννά στη διαδρομή του ερωτισμού ένα ουσιώδες παράγωγο, τη μέθη. Όπως αντιλαμβάνεστε, πολύ εύκολα πλάθουμε τα δικά μας σενάρια, πιανόμαστε από αυτά και ξεχνάμε τη ρεαλιστική εικόνα των όσων ζούμε. Αυτή ακριβώς, ενδεχομένως είναι και η πρόθεση του έρωτα, να μας κάνει να μεθύσουμε από τα κανακέματά του.
Πού όμως βρίσκεται το σκαλοπάτι που σκοντάφτουμε μερικές φορές; Μήπως στον υπερενθουσιασμό; Το ότι επικεντρωνόμαστε με λίγα λόγια στα όσα μας ξυπνά ο έρωτας, σε όσα μας δελεάζει τυφλά να εκπέσουμε από τη λογική; Πρέπει να υποκύπτουμε σε έναν ακόμη «εκφοβισμό» του έρωτα, όμως; Λίγες θα είναι οι στιγμές που θα μας επαναφέρουν από τη ζάλη της ορμής που έχουμε όταν υπάρχει ερωτική επιθυμία, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ίσως και να μην πρέπει να τις αγνοούμε. Να μην τις παίρνουμε αψήφιστα, είναι κι αυτές μέρος της ζωής μας. Δεν πειράζει αν για λίγο νιώσουμε πίκρα κι άγχος για όσα δεν καταφέραμε να φτιάξουμε όπως επιθυμούσαμε. Ο μηχανισμός του ερωτισμού είναι σαν τα γρανάζια του ρολογιού, θα χτυπούν ρυθμικά αλλά ταυτόχρονα εκνευριστικά μέσα στην τόση ησυχία του μυαλού. Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει κάτι να παροτρύνει τη μεταβίβαση από τα σύννεφα στην πραγματικότητα.
Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να ζούμε μέσα στην ευχαρίστηση, όμως υπάρχουν κι άλλες στιγμές, που θέλουμε να μην υπάρχουν δεύτερες σκέψεις κι επιλογές. Αποκτούμε τότε μια αποστροφή προς την αλήθεια, απομακρυνόμαστε από όσα είναι απαραίτητο για να μην κόψουμε δεσμούς. Ξεχνάμε φίλους, γνωστούς, ζούμε το παραμυθάκι μας. Γίνεται εμμονή η συναισθηματική επαφή με το ταίρι μας, ομφάλιος λώρος που αν κοπεί- κόβεται και η «ηλεκτροδότηση».
Στην περίπτωση των σχέσεων, μάθαμε να υπεραναλύουμε και να υπερενθουσιαζόμαστε με το παραμικρό. Οι προσδοκίες στη σχέση μεγαλώνουν κι όλα τα άλλα μένουν πίσω. Μέχρι που γίνεται το μεγάλο «μπαμ»! Χάνεται το love story! Εκεί που πετούσαμε από κλαδί σε κλαδί τιτιβίζοντας, τώρα βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που πήγαμε κι αφεθήκαμε στις ψευδαισθήσεις. Είτε ανακαλύπτεις πως όλα ήταν της στιγμής, είτε ότι βιάστηκες να βγάλεις συμπεράσματα.
Οι ερωτικές σχέσεις συνηθίζεται να ξεκινούν με κεραυνοβόλο έρωτα κι άμα δεν τις τιθασεύσεις, ίσως είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Κι αυτό γιατί η απογοήτευση που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς πως η τελειότητα που ερωτεύτηκες έχει στην πραγματικότητα ελαττώματα, έρχεται να σε βρει απροετοίμαστο ως προς το να την αντιμετωπίσεις.
Μοιραία έλξη κι ιδανικό happy end δύσκολα θα υπάρξει. Τυχαίνει όταν τυφλωνόμαστε από έρωτα, να μας κερδίζει η αντίθετη από μας προσωπικότητα. Στην αρχή, ερωτευόμαστε σε έναν άνθρωπο αυτό ακριβώς που αργότερα, ίσως μας κάνει να τον απωθήσουμε. Μπορεί να σαγηνευτούμε από το χιούμορ ενός ανθρώπου, αλλά στην πορεία να φαντάζει εκνευριστικό. Ή μπορεί να ερωτευτούμε κάποιον για την εμφάνισή του και τελικά να χωρίσουμε γιατί ήταν το μόνο που μας κέρδισε. Ένας περιπετειώδης χαρακτήρας που μας εξιτάρει μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνος κι αντίστοιχα ένα προστατευτικό ταίρι να αποδειχτεί υπερβολικά κτητικό.
Η ιστορία έχει δείξει πως άτομα που ερωτεύονται παθιασμένα και χωρίς διαμόρφωση μιας πρώτης σφαιρικής γνώμης, καταλήγουν σε χωρισμό. Επειδή στην πορεία αντιλήφθηκαν τον εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα τους. Μια βουτιά στα απότομα νερά της πραγματικότητας, σε μια στιγμή που όλα φαντάζουν μαγικά, δίνουν και το τέλος του love story.
Όσοι έχουν υπάρξει ερωτευμένοι ξέρουν ότι η έντονη έξαψη δε διαρκεί για πάντα. Τα συναισθήματα, αν δεν τα εκλογικεύσεις, σταματούν κάποια στιγμή και την έλξη. Για να μη μιλάμε στο μέλλον για απαξίωση της ερωτικής εμπειρίας που θα επιφέρει «εμπόλεμες» ζώνες, καλό θα ήταν να πατάμε γερά τα πόδια μας στη γη και να κρατάμε μικρό καλάθι. Έτσι, καλού κακού, που λένε.
Συντάκτης: Νίνα Λυβιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
