Πράγματα διασκορπισμένα στο πάτωμα, κούτες στη θέση όλων όσων μέχρι σήμερα αποτελούσαν το «σπίτι» σου. Φεύγεις από όλα όσα μέχρι σήμερα ήταν κομμάτι σου. Κάθε μετακόμιση ισοδυναμεί με μία αλλαγή. Και κάθε αλλαγή με μία απώλεια.
Μπορεί να σε περιμένουν νέοι ορίζοντες, νέα σπίτια, νέοι άνθρωποι, αλλά πάντα αφήνεις πίσω σου κάτι. Αυτό το κάτι που ήσουν μέχρι χθες. Κι αυτό πονάει, αυτό ζορίζει και μουδιάζει.
Είμαι σίγουρη πως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς που αποχαιρέτησαν το σπίτι τους, είτε για να μεταφερθούν σε κάποιο άλλο, είτε για να αλλάξουν τόπο γενικώς. Ένιωσες πώς είναι να βλέπεις όλο αυτό το αχούρι και να θέλεις ψυχαναγκαστικά να το χωρέσεις όλο σε κουτάκια του μυαλού σου ώστε να το πάρεις μαζί σου, όπου και αν πας. Γιατί οι μνήμες, φίλε μου, δε χωρούν σε βαλίτσες και πακεταρισμένα μπαούλα. Οι αναμνήσεις δε φορτώνονται σε σακούλες κι όλα όσα έζησες είναι πολύ μεγάλα για να τα αντέξει μια μεταφορική.
Σαν τα σκυλάκια που έχουν ξαπλώσει στο δρόμο και το αφεντικό τους τα σέρνει για να προχωρήσουν μπροστά. Έτσι κι όποιος συνειδητοποιεί ότι φεύγει. Ενώ το έχει αποφασίσει και το θέλει ίσως πραγματικά, την τελευταία στιγμή, εκεί οπού βλέπει το χθες του πιεσμένο και ταξινομημένο μέσα σε ένα αμάξι, χάνει κάθε διάθεση για αλλαγή. Το μόνο που φαίνεται λογικό είναι να τρυπώσει κάτω απ’ το πάπλωμα και να μη βγει ποτέ από εκεί.
Δεν υπάρχει εύκολη μετακόμιση. Θα το ένιωσες αι εσύ στο κορμί και στο μυαλό σου. Ξεβολεύεσαι, χάνεις τη σειρά σου, ανυπομονείς να τελειώσει. Όσο χάος και να κρύβεις στο μυαλό σου, άλλο τόσο φιλοξενείς γύρω σου, αναλαμβάνοντας μία μετακόμιση. Πόσα να αντέξεις, καημένε μου; Συνεπώς, η μετακόμιση είναι ο ορισμός της φθοράς. Τόσο το μυαλό σου, όσο και το σώμα σου βρίσκονται σε κατάσταση πανικού κι εγρήγορσης. Δεν είναι τυχαίο που όσο ψυχοφθόρο και να γίνεται το να αφήνεις πίσω κάτι δικό σου, άλλο τόσο θέλεις να το αφήσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να αποφύγεις τον πόνο, τις σκέψεις, τους αποχαιρετισμούς.
Ναι, ξέρω, πριν το τέλος, αυτό που αφήνεις πίσω, μοιάζει σαν κάτι που δε θα έπρεπε να το αφήσεις ποτέ. Η επιλεκτική μνήμη ξαναχτυπά. Τη στιγμή που φεύγεις, έρχονται στο μυαλό σου μόνο όσα θετικά έχεις ζήσει. Όσο και να πασχίζεις, δε θα θυμηθείς γιατί καταριόσουν το σπίτι που έμεινες, ή ποιος είναι ο λόγος που η πόλη σου δεν είναι αρκετή πια για σένα και τα όνειρά σου.
Σαν κάποιος να προσπαθεί να δοκιμάσει τη δύναμη της απόφασής σου. Το πόσο σίγουρος είσαι γι’ αυτό που πας να κάνεις. Μάντεψε, πότε δε θα νιώσεις έτοιμος ολοκληρωτικά ή σίγουρος για όσα πας να βρεις. Κι όσο ακόμα έχεις μπροστά σου το παρελθόν, δεν έχεις τη δυνατότητα να δεις ήρεμος το μέλλον. Γιατί όπως και να έχει, κάθε μετακόμιση φέρνει και μία εξέλιξη. Μπορεί να είναι δύσκολη κι επώδυνη, αλλά σε οδηγεί σε ένα επόμενο επίπεδο, Θα είσαι πιο γεμάτος και πλούσιος γιατί όλα όσα άφησες θα τα κουβαλάς μέσα σου. Είναι το μεταβατικό στάδιο που σε πλάθει και σου πλασάρει στα μούτρα όλα τα λάθη και τα σωστά της ζωής σου μέχρι σήμερα.
Πετάς όσα δε χρειάζεσαι και κρατάς αυτά που θα έχεις ανάγκη για την προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Οπότε μην προσπαθείς να μειώσεις στο μυαλό σου τη δυσκολία της. Όσες και να έχεις κάνει, κάθε μία έχει τη δική της δυσκολία. Γιατί πάντα αφήνεις κάτι διαφορετικό πίσω σου. Ένα διαφορετικό σου εαυτό. Κι η αλήθεια είναι πως όταν έχεις να σε περιμένει κάτι όμορφο κι ασφαλές, ίσως την περάσεις πιο διασκεδαστικά με αποχαιρετιστήρια πάρτι κι όμορφες «τελευταίες» μέρες, αλλά πάντα το βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια θα κοιτάζεις τις κούτες δίπλα σου και θα νιώθεις σκόρπιος και περαστικός.
Και στην τελική μη χολοσκάς. Ετοιμάζεσαι να γράψεις το επόμενο κεφάλαιο της ζωής σου. Τελείωνε με το πακετάρισμα, πέτα τις περιττές στάχτες απ’ το τασάκι και κλείσε την πόρτα σε αυτό που δε σε εξυπηρετεί άλλο πια.
Τα λέμε, στο δικό σου «εκεί».
Επιμέλεια Κειμένου Χαράςς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
