Αναρωτιόμαστε τι είναι ο τρελός και παθιασμένος έρωτας, ενώ συχνά αφού έχουμε ηρεμήσει και μας έχει τελειώσει σκεφτόμαστε μήπως τελικά δεν ήταν καν έρωτας. Μήπως είναι έκφραση των αναγκών μας, οι οποίες αντανακλώνται με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα ικανοποιηθούν και θα καλυφθούν από τον άλλον άνθρωπο; Κάθε προηγούμενη εμπειρία εξασθενεί, καθώς όλα τώρα είναι δυνατά και διαφορετικά. Τώρα όσα ονειρευόμαστε θα γίνουν και το ταίρι μας θα μας ξυπνήσει τον ιδανικό εαυτό μας. Σε αυτή την πορεία τελικά ο άλλος άνθρωπος παίζει κάποιο ρόλο ή ερωτευόμαστε όταν είμαστε έτοιμοι και συνδεόμαστε με αυτό που έχουμε ανάγκη; Υπάρχει περίπτωση το αντικείμενο του πόθου μας να είναι μια αντανάκλαση των αναγκών μας, η οποία εξιδανικεύεται στο μυαλό μας;
Ο έρωτας είναι ένα από τα κορυφαία συναισθήματα στη ζωή του ανθρώπου. Φυσικά ο έρωτας με ανταπόκριση μάς τροφοδοτεί με μια πρωτόγνωρη ενέργεια, ο χρόνος παγώνει και η καθημερινότητα αποκτά μυθικές διαστάσεις. Προτεραιότητα για όλα έχει ο άλλος άνθρωπος, τον οποίο σκεφτόμαστε χωρίς διακοπή, έχουμε ένα ύφος ονειροπόλο και συχνά είμαστε αφηρημένοι χωρίς να δίνουμε σημασία σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ο έρωτας είναι ξεκάθαρα η κινητήριος δύναμη κατά της αίσθησης του θανάτου και όλων των φόβων που προκύπτουν από αυτόν.
Είναι μια εσωτερική ανάγκη, η οποία τροφοδοτεί τη διαδικασία του να ερωτευτούμε, συχνά έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς ως ιδανικό και απόλυτα ερωτεύσιμο πρόσωπο. Ερωτευόμαστε συχνά την ιδέα του πώς θα είμαστε εμείς δίπλα σε αυτό το πρόσωπο, την εικόνα της ιδανικής ζωής, αυτό που θα θέλαμε να συμβαίνει στη ζωή μας εάν ήταν αυτός ο ξεχωριστός μας άνθρωπος, το οποίο όμως συχνά έχει να κάνει με το πόσο έτοιμοι είμαστε και όχι απαραίτητα με τον άλλον. Ο έρωτας για τον έρωτα κι ας μην είναι συνδεδεμένος τόσο με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Ο έρωτας σαν διαδικασία, σαν τρόπος ζωής, σαν αντίδραση στη βαρετή καθημερινότητα, σαν αντίδοτο στον φόβο του αγνώστου. Αυτή η μορφή έχει ξεκάθαρα μια ψυχολογική βάση, η οποία μας ενισχύει προς αυτή την κατεύθυνση και συχνά το αντικείμενο του πόθου δεν έχει αντιληφθεί κάτι, πολλές φορές δεν είναι ταιριαστό με τη δική μας περίπτωση, ενώ υπό άλλες συνθήκες μπορεί να μην ανταλλάσσαμε ούτε μια κουβέντα στο πλαίσιο μια τυχαίας κοινωνικής περίστασης.
Αυτή η λειτουργία έχει κάποιο αίτιο και εάν το δούμε ψύχραιμα έχει να κάνει με τον εαυτό μας και τη σχέση που θέλουμε μαζί του. Κάτι θέλουμε να αλλάξουμε, ψάχνουμε ένα κίνητρο να ενεργοποιηθούμε να κάνουμε την αλλαγή που ονειρευόμαστε και μέσω του άλλου ανθρώπου αυτό λαμβάνει πραγματική διάσταση. Είναι σημαντικό να το αναγνωρίσουμε και να στρέψουμε ένα σημαντικό κομμάτι της ενέργειας του έρωτα στο να χτίσουμε μια δυνατή σχέση με το πώς είμαστε και εμείς σε αυτή την ιδανική κατάσταση. Τι φοράμε, πώς μιλάμε, εάν γελάμε, τι ενδιαφέροντα έχουμε, εάν είμαστε ξεχωριστοί και με ποιον τρόπο. Εάν δούμε με ψυχραιμία τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια του έρωτα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τι φανταζόμαστε για εμάς τους ίδιους, αφού δούμε τα στοιχεία του νέου μας εαυτού. Μπορούμε να στοχεύσουμε στο να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε και να εξελίξουμε αυτά τα στοιχεία χωρίς την επίδραση του άλλου προσώπου. Είναι αρκετά δύσκολο αλλά έχει ενδιαφέρον και μας βοηθά να αγαπήσουμε εμάς τους ίδιους χωρίς αντανακλάσεις άλλων. Με τον τρόπο αυτό ακόμα και όταν ο τρελός έρωτας έχει τελειώσει, εμείς θα είμαστε διαφορετικοί και καλύτεροι. Το δώρο του έρωτα μάς μεταμόρφωσε, γιατί του το επιτρέψαμε.
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
