Πιστεύουμε σε ό,τι ταιριάζει περισσότερο με την ιδεολογία μας

Όλοι ψάχνουμε ένα πρότυπο, όλοι ψάχνουμε έναν Θεό. Αρχέγονο ένστικτο που σε σημερινές πρόχειρες συζητήσεις αφορά την εικασία διαχείρισης του αγνώστου και του θανάτου. Βάρυνε το κλίμα αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η θρησκεία μας, ο Θεός μας -γνωστός ή άγνωστος- είναι το μέσο που απαντά τα μεγαλύτερα γιατί. Αυτά που εγώ κι εσύ δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Αυτά που δε μας αρκεί η απάντηση «γιατί έτσι». Αυτό το γιατί παίρνει αγκαζέ την αναζήτηση του νοήματος της ζωής και προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω μας, να του βάλει κανόνες και εν τέλει να προβλέψει το αύριο. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη φοβία από το άγνωστο. Υπάρχουν άνθρωποι -και ευτυχώς είναι πολλοί- που έχουν καταφέρει να ζουν στο εδώ και τώρα, ερμηνεύοντας το σήμερα με βάση τη λογική της επιβίωσης και του ευ ζειν.

Η σχέση μας με τους γονείς μας, τους φίλους, τους δασκάλους, τους προπονητές μας ή και τους εργοδότες μας κινούνται γύρω από τη βασική αρχή της μάθησης και της καθοδήγησης. Αυτόν που εγώ μπορεί να πω μέντορα, εσύ μπορεί να πεις πνευματικό και η Αλεξία μπορεί να τον πει Θεό. Είτε με υλική είτε με άυλη υπόσταση, ψάχνουμε -περισσότερο ή λιγότερο- αυτόν που θα μας δείξει τον δρόμο. Ή έναν δρόμο. Τα πρότυπά μας, ο τρόπος με τον οποίο μιμούμαστε όσους θαυμάζουμε είναι κομμάτι της θρησκείας μας. Αυτής της προσωπικής και απαλλαγμένης από δόγματα θρησκείας.

Στην πραγματικότητα η θρησκεία δεν είναι παρά μια ιδεολογία, ένα σύστημα αξιών με το οποίο τασσόμαστε άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, φανατικά ή μη. Με το να πει κανείς ότι είναι άθεος στην πραγματικότητα αποποιείται αυτό που μπορεί να του φορτώνουμε εγώ κι εσύ σαν Θεό. Αποποιείται τον δικό μας Θεό και μας λέει πως έχει έναν δικό του. Μπορεί να μην τον λέει Θεό, μπορεί να τον λέει αξίες, ιδεολογία, πεποιθήσεις.

Το πώς θα διαμορφωθούν οι πεποιθήσεις μας είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Και αυτό γιατί υπάρχει επιλογή. Κάτι που θα ήταν ιδιαίτερα βολικό και σε προγράμματα κινητής τηλεφωνίας. Υπάρχουν προκαθορισμένα προγράμματα, με τα τάδε ή τα δείνα δωρεάν λεπτά ομιλίας και gigabyte, κάποια φθηνότερα, κάποια ακριβότερα. Στην αναλογία μας αυτό μπορεί να είναι ένα δόγμα, κάτι προδιαγεγραμμένο, ένα σύστημα πεποιθήσεων που επιλέγουμε να ακολουθήσουμε χωρίς να το έχουμε διαμορφώσει στα μέτρα μας.

Υπάρχουν όμως και τα προγράμματα κινητής που μπορείς να διαμορφώσεις μόνος σου. Ανάλογα με τις ανάγκες σου, το τι θέλεις να δώσεις και να πάρεις. Σε αυτή την αναλογία η θρησκεία μπαίνει σε εισαγωγικά, βγαίνει από το αυστηρό πλαίσιο που εσύ κι εγώ μπορεί να την τοποθετούμε από κεκτημένη ταχύτητα και διαχέεται σε ό,τι μπορεί να φανταστείς. Δε θα μείνουμε στο ότι είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει και με όποιον τρόπο θέλει. Θα μείνουμε στο ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο συγκεκριμένα αν οι πράξεις μας συνόδευαν την πεποίθησή μας.

Υπό αυτό το πρίσμα της custom διαμόρφωσης της θρησκείας, μπαίνει το ερώτημα αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα. Στο τέλος της ημέρας η μόνη σταθερά είμαστε εμείς και μάλιστα σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει. Ακόμη και εμείς ως σταθερά αλλάζουμε. Είναι τα ερεθίσματα, τα γεγονότα στα οποία καλούμαστε να απαντήσουμε με την πράξη ή την απραξία μας, με τη φωνή ή τη σιωπή μας. Και κυρίως με το γιατί που συνοδεύει όλα αυτά. Κοινός παρονομαστής σε όλους τους Θεούς και σε όλες τις θρησκείες είναι η πνευματική εξέλιξη. Τα υπόλοιπα είναι ένα μπέρδεμα στους ορισμούς και ακόμη και οι ορισμοί είναι μια προσπάθεια ένταξης της ιδεολογίας και της πεποίθησης σε μια ομάδα μεγαλύτερη από εμάς. Το ανήκειν και η ταυτότητα είναι η βάση για οποιαδήποτε ιδεολογία.

Είτε λοιπόν πιστεύεις σε Θεό, είτε σε ύλη, είτε σε άλλο άνθρωπο, στο τέλος της ημέρας αρκεί να πιστεύεις με τον ίδιο τρόπο και στον εαυτό σου. Η βαθύτερη ερμηνεία της θρησκείας, κάθε θρησκείας, είναι ο Θεός ή ο «Θεός» που έχουμε μέσα μας. Αυτός που δε φωνάζει ότι είναι Θεός γιατί αρκείται να σκέφτεται και να δρα με βάση το σύστημα αξιών που ο ίδιος έχει διαμορφώσει.