Πολλοί από εμάς συνηθίζουμε να λέμε πως όταν έχεις σχέση έχεις και προβλήματα, ενώ όταν είσαι μόνος σου έχεις ήσυχο το κεφαλάκι σου και περνάς ζάχαρη! Πολύ ωραίο ακούγεται αλλά δεν ξέρουμε κατά πόσο θα συμφωνούσαν οι μη έχοντες σχέση εδώ και πολύ καιρό ή ακόμη και…ποτέ!
Από παιδιά του δημοτικού ξεκινάμε να συνάπτουμε εικονικές σχέσεις και να λέμε ότι θα παντρευτούμε τον τάδε ή τη δείνα με αποτέλεσμα όταν μεγαλώνουμε, οι σχέσεις να μην είναι κάτι περίεργο και ξένο για εμάς, αλλά να έρχονται φυσικά και αβίαστα. Γνωρίζουμε κόσμο σαν κοινωνικά όντα που είμαστε κι όλα γίνονται μόνα τους. Φυσικά, όπως σε κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις έτσι και εδώ υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν δημιουργήσει καμία απολύτως σχέση ακόμα κι αν είναι στην τέλεια ηλικία γι’ αυτό.
Υπάρχουν λοιπόν εκείνοι που φτάνουν μέχρι και τα τριάντα τους και δεν έχουν νιώσει πώς είναι να υπάρχεις μέσα στο πλαίσιο μιας δυάδας με όλα όσα αυτή συνεπάγεται. Μπαίνοντας σε αυτήν τη θέση, το βασικό που οφείλουμε να σκεφτούμε είναι η δική μας προσωπική επιθυμία. Το ότι δεν έχουμε μπει σε σχέση είναι κάτι που όντως μας ενοχλεί; Είναι κάτι που το θέλουμε και απλά δε συμβαίνει, ή είναι κάτι που μέσα μας δεν το αποζητάμε αλλά η κοινωνία το επιβάλλει τόσο πολύ που φτάνουμε να αγχωθούμε; Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να βρούμε αρχικά το πρόβλημα και στη συνέχεια τη λύση.
Στην περίπτωση που όντως αναζητούμε τη συντροφικότητα και τη ζεστασιά μιας σχέσης και αυτή δεν έρχεται, ίσως θα πρέπει να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα μας και να ανακαλύψουμε τους φόβους μας και τα σήματα που δίνουμε στους γύρω μας. Είναι δεδομένο πως αν έχουμε επιλέξει να περνάμε την εικόνα ενός υπερcool και άνετου ανθρώπου που σνομπάρει τη δέσμευση και είναι τρομερά ανεξάρτητος, τότε κάνουμε ένα βασικό λάθος που μας απομακρύνει από την επιθυμία μας. Λογικό είναι να μη θέλουμε να δείχνουμε απελπισμένοι -το σημαντικό είναι να μην είμαστε κιόλας- αλλά εάν είμαστε άνθρωποι που αναζητούμε τη σχέση, με το να υποστηρίζουμε το αντίθετο με τη συμπεριφορά μας, εκπέμπουμε στον άλλο λανθασμένο σήμα το οποίο και θα οδηγήσει τελικά σε μια κατάσταση που δε θέλουμε. Άρα, είναι σημαντικό σε πρώτη φάση να αναγνωρίσουμε το συναίσθημά μας και έπειτα να το επικοινωνήσουμε σωστά στους άλλους.
Ένας άλλος λόγος που μπορεί ένας νέος άνθρωπος άνω των εικοσιπέντε ή και των τριάντα να μην έχει κάνει ποτέ σχέση, είναι οι προτεραιότητες που έχει θέσει στον εαυτό του. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε θέσει στόχους που προσπαθούμε πάση θυσία να επιτύχουμε αφήνοντας στην άκρη άλλα κομμάτια και άλλες ανάγκες της ζωής μας; Για παράδειγμα, κάποιος που θέλει να χαράξει μια μεγάλη επιστημονική πορεία ή καριέρα γενικότερα, τείνει να μένει αφοσιωμένος τόσο πολύ σε αυτό ώστε δε δίνει χρόνο και αξία σε προσωπικά ζητήματα. Εκεί λοιπόν το θέμα είναι πόσο ψηλά βάζουμε τον έρωτα; Μήπως περιμένουμε να έρθει να μας βρει στο γραφείο πάνω από το λάπτοπ που περνάμε τις περισσότερες ώρες μας; Το πιθανότερο είναι πως όχι. Άρα, αν θέλουμε να έχουμε έναν σύντροφο κανονικά δίπλα μας αντί του ανοιχτού υπολογιστή με τα άπειρα mail, πρέπει κάπως να κινητοποιηθούμε, να ενεργοποιηθούμε και να βρούμε δραστηριότητες που θα μας ανεβάσουν την αυτοπεποίθηση και θα μας οδηγήσουν σε νέες γνωριμίες.
Βέβαια, το να μην έχουμε πραγματοποιήσει καμία σχέση μέχρι αυτήν την ηλικία μπορεί να μην είναι και τόσο απλό ή επιφανειακό. Μπορεί μέσα μας να υπάρχει κάτι πιο βαθύ και κρυμμένο που πρέπει να ανακαλύψουμε, να ξεσκονίσουμε και να αναγνωρίσουμε. Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί κάποιοι από εμάς να τρέμουν στην έννοια της δέσμευσης ακόμη κι αν το αρνούνται κατηγορηματικά; Το πιο δύσκολο είναι αυτό που δε γίνεται συνειδητά. Είναι κάποιοι που όντως μπορεί να πουν πως φοβούνται και απέχουν, αλλά εκείνοι που δεν το καταλαβαίνουν αλλά εκδηλώνονται με άλλους τρόπους χρειάζονται βοήθεια. Οι τρόποι που μπορεί να εκδηλώσουμε το φόβο μας στη δέσμευση πριν τη σχέση, είναι να βρίσκουμε συνέχεια στους άλλους ελαττώματα, ή ακόμη και να μην εμπιστευόμαστε κανέναν. Όσα κομπλιμέντα κι αν μας πουν, όσες όμορφες κινήσεις και να κάνουν, εμείς θα βρούμε κάτι να μας δημιουργήσει καχυποψία και φόβο. Ίσως όμως αυτό να μην υποδηλώνει μόνο φόβο ως προς τη δέσμευση αλλά ένα διαφορετικό φόβο, που οι περισσότεροι από εμάς τρέφουμε. Μην πληγωθούμε.
Η απορία είναι εύλογη, αν δεν έχεις κάνει ποτέ σχέση πώς ξέρεις ότι θα πληγωθείς; Αυτό το ένστικτο όμως μπορεί να κινητοποιηθεί με την εμπειρία από περιπτώσεις που ακούμε. Είναι σαν το παράδειγμα με το χέρι μας στην πρίζα, δεν είναι απαραίτητο να βάλουμε όλοι το χέρι μας για να νιώσουμε και να φοβηθούμε την ηλεκτροπληξία, αρκεί το ότι κάποιος άλλος πριν από εμάς το έχει κάνει για να αποφύγουμε αυτή μας την ενέργεια. Άρα, μέσα από όλα αυτά, εννοούμε πως οι κακές εμπειρίες που μας έχουν μεταφερθεί από άλλους ίσως αποτελούν εμπόδιο για να προχωρήσουμε εμείς στη δημιουργία μιας σχέσης. Εδώ η λύση είναι να μη θεωρούμε πως όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες. Η δική μας μπορεί να είναι διαφορετική και υπέροχη, ακόμη όμως κι αν δεν είναι θα είναι μοναδική και ασύγκριτη. Κλείνουμε τα αυτιά μας, αφήνουμε τους φόβους στην άκρη, βουτάμε στη χαρά του έρωτα και όπου μας βγάλει!
Το σημαντικό είναι να προσπαθούμε να μη γεμίζουμε με άγχος και φορτωνόμαστε ένα ακόμη βάρος. Όσο πιο πολύ αγχωνόμαστε τόσο πιο σπασμωδικές είναι οι κινήσεις μας και πέφτουμε σε περιπτώσεις που δε μας ταιριάζουν ή δε μας αρκούν, απλώς και μόνο για να βγάλουμε από πάνω μας μια ταμπέλα την οποία τελικά μάλλον επιλέγαμε να έχουμε εκεί. Το να κάνεις μια σχέση απλώς για αυτό, είναι σχεδόν βέβαιο πως δε θα αποδώσει. Ο έρωτας θέλει το τυχαίο, το ξαφνικό και το αμοιβαίο. Ο συνδυασμός τους είναι που θα οδηγήσει σε μια όμορφη σχέση σαν αυτή που πάντα ονειρευόμασταν!
Συντάκτης: Μαρία Αθανασοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
