Γράφει η Αναστασία
Εσύ κι εγώ. Εγώ κι εσύ. Μια σχέση που περνάει πολλά. Ένα δίδυμο που τσεκάρει τις αντοχές του τόσες φορές που απορούμε με αυτό. Και γελάμε και πεισμώνουμε. «Πάμε γι’ άλλα», μου λες. Και σε ακολουθώ μόνο με το συναίσθημα. Κι όταν το βήμα σου γίνεται πιο γρήγορο από το δικό μου, με περιμένεις στη στροφή, μου κλείνεις το μάτι κι όλα αλλάζουν όψη.
«Εμένα να ακούς» μου λες. Κι εγώ σε ακούω αλλά ξέρεις κάτι; Πιο πολύ ακούω όσα δε λες με λέξεις. Ακούω τις σιωπές σου. Ακούω το βλέμμα σου όταν με κοιτάζεις και χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ακούω εκείνα τα αγγίγματα που προσμένω να έρθουν και με καίνε και μόνο στη σκέψη τους. Ακούω την ανάσα σου κάθε φορά που θα με καλημερίσεις ή θα με καληνυχτίσεις φανερώνοντας τόσα πολλά.
«Και τι σου λένε όλα αυτά;», μου λες και χαμογελάς. Μου λένε πόσο νοιάζεσαι, πόσο επιθυμείς και πόσο θέλεις. Σου λέω με τη σειρά μου πόσο νοιάζομαι, πόσο επιθυμώ και πόσο θέλω. Μια ονειροπαγίδα είναι ο έρωτας κι εμείς πιαστήκαμε στα δίχτυα της. Αλλά μου αρέσει και σου αρέσει. Είναι η πιο όμορφη παγίδα που έχει υπάρξει και δε θέλω να με σώσει κανείς από αυτήν. Θέλω να μείνω εκεί, να με μαγεύει ακόμη πιο πολύ. Και μέσα στη δική μας ονειροπαγίδα να κλείσουμε τα δικά μας όνειρα.
«Εμένα να ακούς», μου λες και μου χαμογελάς. Σαν να μου υπόσχεσαι μέσα από το χαμόγελό σου τα πάντα. Και το κάνεις με απίστευτη ηρεμία που ταυτόχρονα είναι δύναμη. Και νιώθω σε αυτή τη φράση σου τη σιγουριά της τρέλας σου να με κατακτήσεις και να σε κατακτήσω. Σε μαθαίνω και με μαθαίνεις. Κι όταν σου λέω πως με φοβίζουν τα μεγάλα λόγια και οι υποσχέσεις μού λες και πάλι «εμένα να ακούς» και κάθε μου ανησυχία πετάει το ερωτηματικό και βάζει τελεία.
Δυο θνητοί που βρέθηκαν ο ένας στον δρόμο του άλλου τυχαία ή μοιραία -πες το όπως θέλεις. Με ρωτάς αν το περίμενα και σου λέω με κάθε ειλικρίνεια πως όχι, δεν είχα δει τα σημάδια. Δεν είχα ιδέα πως θα ένιωθα έτσι. Δεν είχα ιδέα πως θα μπορούσα να κάνω κάποιον να νιώσει έτσι. Τα συναισθήματά μας είναι τόσο δυνατά που υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι -δε στο κρύβω- για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει όλο αυτό.
«Εμένα να ακούς», μου λες και χαμογελάω. Κάνω εικόνα κάθε στιγμή που περιμένω να έρθει και χαμογελάω. Δεν ψάχνω για κολακείες, δεν πάω γυρεύοντας για υποσχέσεις. Το μόνο που αποζητώ είναι να το ζήσουμε μέχρι εκεί που δεν πάει. Θέλω να σε ακούω και να σε ζω. Θέλω να σε ακολουθώ στα δικά σου μονοπάτια. Ξέρεις τι κάνεις; Με μαγεύεις και με κάνεις να σε ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ μέσα από την ελευθερία να επιλέγω όχι μόνο για εμένα αλλά για εμάς.
Σε ακούω λοιπόν και θέλω να το ξέρεις. Θέλω να βάλεις καλά στο μυαλό σου το πόσο πολύ ακούω αυτά που θέλεις να μου πεις και που ακόμη δε μου έχεις πει. Η απόσταση το δυναμώνει, το κάνει πιο έντονο. Δε σε τρομάζει μου λες η απόσταση κι ακούω τη σιγουριά σου ξεκάθαρη από τη γραμμή του τηλεφώνου. Δε βάζει εμπόδια η απόσταση για σένα και το βλέπω σε κάθε ευκαιρία που αρπάζεις για να μου το αποδείξεις. Ο έρωτας λες πως εκμηδενίζει τις αποστάσεις κι έχεις τόσο δίκιο. Το βλέπω και το νιώθω.
Τελικά δεν είναι δύσκολοι οι έρωτες, οι άνθρωποι τα κάνουμε δύσκολα. Και τώρα που στα έγραψα όλα αυτά θέλω να σου πω κι εγώ με τη σειρά μου «εμένα να ακούς, καρδιά μου». Άκουσε κάθε μου λέξη σε αυτό το κείμενο και θα καταλάβεις. Σου ανήκει κάθε λέξη, είναι δικαιωματικά δικές σου. Είσαι το πιο όμορφο υπαρκτό μου όνειρο στη δική μας ονειροπαγίδα.
