Αυτή τη φορά την τιμητική τους θα έχουν όσοι ερωτεύονται με όλη τους την καρδιά, αλλά το ταίρι τους δε θα έχει την τύχη να το νιώσει στο πετσί του. Πώς είναι να βρίσκεσαι σε σχέση με έναν άνθρωπο που δεν ακολουθούν τα συναισθήματά του την αναμενόμενη εκδήλωσή τους; Θα έλεγε κανείς πως αποδεχόμαστε το ταίρι μας ακριβώς όπως είναι και στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε τη χαρά να λέμε πως τα καταφέρνουμε, επιβεβαιώνουμε τον κανόνα πως ο έρωτας είναι τυφλός κι αυτό μας κάνει ευέλικτους κι όχι άκαμπτους. Παρ’ όλα αυτά, στην περίπτωση ενός ζευγαριού, στο οποίο ο ένας εκ των δύο δεν μπορεί να παίξει με ανοιχτά τα χαρτιά της καρδιάς του, τα πράγματα αλλάζουν και συνήθως το φύλλο δε βολεύει τον συμπαίκτη του. Κι επειδή στα συναισθήματα ρέγουλα δε βάζεις, δεν αντέχεις και να μην ξέρεις τι νιώθει ο άλλος για σένα, να μην το βιώνεις στο μέγιστο ώστε να πεις πως αυτό που ζεις σε γεμίζει, δε σε αφήνει με ερωτηματικά.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως η έλλειψη ή η δυσκολία της εξωτερίκευσης των συναισθημάτων δε συνεπάγεται και την απουσία τους. Θα λέγαμε πως ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Άνθρωποι πιο συνεσταλμένοι, είναι πολύ πιο σίγουροι για όσα νιώθουν και κάνουν, καθώς φαίνεται να έχουν πολύ πιο έντονη την αίσθηση του μέτρου. Το πρόβλημα επομένως δεν εντοπίζεται στην ύπαρξη του ενδιαφέροντος- αυτό έχει ήδη απαντηθεί. Η απάντηση που καλούμαστε να φέρουμε στην επιφάνεια είναι πώς αυτό το ρημάδι το συναίσθημα, που τόση φασαρία γίνεται για χάρη του, θα εκδηλωθεί από αυτούς τους δύσκολους παίκτες που μας παιδεύουν λίγο παραπάνω.
Τα χέρια μάς λύνει και πάλι, η γλώσσα του σώματος. Σε κάθε είδους σχέση, ερωτική και μη, τα μηνύματα που το σώμα μας στέλνει λένε όσα η γλώσσα μας δεν μπορεί. Με άλλα λόγια, εάν γίνουμε υποκείμενα πιο προσεκτικής παρατήρησης, θα καταλάβουμε πως τίποτα από όσα νιώθουμε ή σκεφτόμαστε, δε γίνεται να μείνει κρυφό για πολύ. Κινήσεις, βλέμματα κι αγγίγματα δείχνουν πόσο μας ευχαριστεί μια κατάσταση ή σε πόσο άβολη θέση έχουμε βρεθεί. Στην περίπτωση που κάνουμε προσπάθειες να φέρουμε τον σύντροφό μας ένα βήμα πιο κοντά να ανοιχτεί και να αφήσει τους συναισθηματικούς ενδοιασμούς του στην άκρη, είναι πολύ σημαντικό να διαχειριστούμε με σεβασμό τον χώρο που χρειάζεται. Πιο συγκεκριμένα, έντονες εκδηλώσεις αγάπης, κυρίως σε δημόσιους χώρους δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, κάνοντας τον άνθρωπό μας να φαίνεται άγαρμπος και κάποιες φορές απότομος, μια εικόνα που στην πραγματικότητα μάλλον τον αδικεί. Προσδοκίες για έντονη διαχυτικότητα επίσης μπορεί να φέρει κάποιον σε δύσκολη θέση, κάνοντας τα μηνύματα που μεταδίδει ακόμη πιο δυσνόητα.
Οι κινήσεις και οι βαρύγδουπες κουβέντες για ανθρώπους μετρημένους συναισθηματικά, έχουν νόημα όταν δεν τις σκορπάμε με την πρώτη ευκαιρία, και κάτι ανάλογο θα μπορούσε να τους ξεκλειδώσει εκ μέρους του συντρόφου τους. Όταν λέμε «σ’ αγαπώ» φροντίζουμε να έχει βαρύτητα η στιγμή, να τιμούμε τo timing που συνοδεύει μια τέτοια γενναία δήλωση. Δίνουμε μια αγκαλιά, όταν θέλουμε να πούμε «μου έλειψες σήμερα» κι αν ακόμη δεν το πιστεύουμε, το ταίρι μας έχει καταλάβει ακριβώς αυτό που πρέπει.
Είναι σαν να λέμε πως στην προσπάθειά μας να αποκρυπτογραφήσουμε τον πιο ιδιαίτερο στα μάτια μας συναισθηματικό κώδικα του συντρόφου μας, ανακαλύπτουμε νέα εργαλεία για να σπάσουμε τις άμυνές του κι όχι τη σχέση που έχουμε χτίσει. Οι απαιτήσεις σε μία τέτοια σχέση, δε δύνανται να περιστρέφονται γύρω από υπερβολές κι αντιστοιχίες των couple goals που λίγο πολύ προδιαγράφουν τον δρόμο που θα μπορούσε να ακολουθήσει ένα ταίριασμα που προήλθε από δυνατό συναίσθημα- αυτό που πλάθει το γνωστό love story. Ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, σε ψυχή και σώμα, πρέπει να βρεθούν ξεχωριστές ισορροπίες στο σκοινί που λέγεται ενσυναίσθηση. Κατανοείς τις αδυναμίες, δεν κρίνεται κανείς. Και ναι, το δύσκολο βήμα έγινε.
Αναγκαίο είναι, σε τέτοιες σχέσεις να γίνει εξ αρχής κατανοητή η πολυπλοκότητά τους, καθώς πρόκειται για το κλειδί που βοηθά το ζευγάρι να δει τις διαφορές του ως νέο δρόμο κι όχι ως τροχοπέδη στη σχέση. Στην προκειμένη, χρειάζεται λίγη περισσότερη υπομονή από τον έναν να βρει τον τρόπο να ξεκλειδώσει τον σύντροφό του χωρίς αυτός να αισθανθεί πως πνίγεται και χάνεται μέσα σε μια σχέση που τα όριά του δε γίνονται σεβαστά ή αντιληπτά. Με τη σειρά του κι αυτός όμως καλείται να δώσει ευκαιρίες στον απέναντί του να έρθει πιο κοντά του και σιγά σιγά ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που συμπληρώνουν γοητευτικά άκρα αντιθέτων, να γεννηθεί ένας αδιόρατος για τους έξω κώδικας επικοινωνίας.
Εάν εστιάσει κανείς στο συναίσθημα και το τοποθετήσει στην κορυφή της πυραμίδας, θα συνειδητοποιήσει πως δεν έχει τόση μεγάλη σημασία αν ο ένας εκ των δύο το εκφράζει διαφορετικά. Ζητάμε ανθρώπους στη ζωή μας να είναι εκεί, να μας διαλύσουν τον φόβο για μια μέρα που θα ξημερώσει και θα μας βρει χωρίς αυτούς. Εάν κάτι τέτοιο μας χτύπησε την πόρτα, αξίζει να το κρατήσουμε κι ας ξεδιπλωθεί στα χέρια μας με τον τρόπο του. Ο δρόμος ίσως φανεί πιο μακρύς, αλλά μόνο καλό θα μας κάνει.
Συντάκτης: Αλίκη Μουσμούλα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
