Θ’ ακούσεις να σου λένε να μαζεύεις εμπειρίες, να κάνεις πράγματα, να δοκιμάσεις κι αυτό κι εκείνο και το άλλο. Να μην αφήνεις καμιά μέρα σου να πηγαίνει χαμένη γιατί από την κάθε μια μπορείς κάτι να κερδίσεις ή να μάθεις. Η ζωή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο υπολογίζεις οπότε ν’ αρπάζεις κάθε ευκαιρία γιατί δεν ξέρεις αν θα σου δοθεί και πάλι μελλοντικά.
Θ’ ακούσεις επίσης να σου λένε ότι για να ξεχωρίσεις πρέπει ν’ αποκτήσεις όσα περισσότερα εφόδια μπορείς, γιατί καλώς ή κακώς ο ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα είναι μεγάλος. Να πάρεις ένα πτυχίο παραπάνω, να δοκιμαστείς και στην τάδε δουλειά, να κάνεις και το δείνα επαγγελματικό ταξίδι. Να βρίσκεσαι δηλαδή συνεχώς σε «κίνηση», να μην επαναπαύεσαι.
Είναι σαν να έχεις ένα κουτί, το κουτί της ζωής σου ας το πούμε. Κι είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα να ‘χεις την όρεξη και τη δύναμη να το γεμίζεις διαρκώς. Θα νιώθεις καλά με τον εαυτό σου κι οι γύρω σου θα σ’ επικροτούν. Βέβαια, θα μου πεις, όλες οι εμπειρίες κι οι ασχολίες με τις οποίες καταγινόμαστε, δεν έχουν πάντα θετικό πρόσημο. Αυτό είναι και το πλέον λογικό. Κάπου θ’ αποτύχεις, κάτι θα στραβώσει. Στην πορεία κάποιων πραγμάτων θα καταλάβεις ότι δεν κάνουν για ‘σένα, δε σου ταιριάζουν. Είναι δύσκολο εξ αρχής να μαντέψεις την έκβαση όλων των καταστάσεων.
Το κουτί σου λοιπόν θα γεμίσει με εμπειρίες σπουδαίες, με εφόδια απαραίτητα που θα καθορίσουν την ταυτότητα και την πορεία σου και με στιγμές δύσκολες ή που απλά δεν ήταν εσύ. Το πιο σημαντικό όμως απ’ όλα είναι πάντα οι άνθρωποι που κέρδισες μέσα απ’ αυτά.
Όσο μοναχικά κι αν είναι κάποια «ταξίδια» σου, ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει παντού και πάντα. Ακόμη και μεταφορικά να το δούμε, σ’ ένα ταξίδι που θα κάνεις μόνος σου, κάπου στο δρόμο θα σταματήσεις για τσιγάρα. Θα συνομιλήσεις με κάποιον. Μ’ έναν εντελώς άγνωστο, που ίσως σου πει μία μονάχα κουβέντα, η οποία όμως μπορεί να «κολλήσει» μέσα σου τόσο ταιριαστά, σαν να την περίμενες από πάντα.
Επειδή όμως τα περισσότερα «ταξίδια» σου κάθε άλλο παρά μοναχικά είναι, ας μετράς τους ανθρώπους. Κάθε φορά που έρχεται η ώρα της αποτίμησης, ορίζοντας αν μια εμπειρία ήταν τελικά καλή ή κακή για εσένα, σκέψου τους ανθρώπους που είτε πορεύτηκαν μαζί σου, είτε συνέβαλαν με μια μικρή κίνηση, είτε και χάθηκαν στη μέση της διαδρομής. Οι άνθρωποι πάντα μα πάντα, εμένα προσωπικά, θα με εκπλήσσουν. Γιατί μερικές φορές, αυτοί που έχεις ορίσει ως δικούς σου, θα εξαφανιστούν χωρίς εξήγηση, ενώ άλλοι που δεν έχετε ζήσει παρά λίγες στιγμές, θα θελήσουν να σταθούν πλάι σου.
Δεν μπορείς παρά να νιώσεις ευλογημένος, όταν στον απολογισμό σου, θα δεις ότι έστω κι ένας νέος άνθρωπος είναι εκεί και σου χαμογελάει. Ακόμα κι η πιο επώδυνή σου εμπειρία, που ένιωσες να χάνεις χρόνο κι ίσως και κάτι απ’ τον εαυτό σου, ίσως σου χάρισε έναν άνθρωπο. Κανένα βραβείο, καμιά δουλειά, κανένα υλικό αντικείμενο ή πνευματικό εφόδιο, δε θα σου δώσει την αγάπη και τη στήριξη που θα σου δώσουν οι άνθρωποι. Τίποτα δε θα γεμίσει τόσο την καρδιά σου όσο ένα χέρι φιλικό, μια κουβέντα αδερφική, μια αγκαλιά.
Γι’ αυτό άλλωστε δε ζούμε μόνοι μας. Γι’ αυτό είμαστε προγραμματισμένοι να έχουμε την ανάγκη της συντροφικότητας. Αυτό μας ξεχωρίζει κι απ’ τα ζώα, οι τόσο πολύπλοκες σχέσεις που αναπτύσσουμε μεταξύ μας. Το νιώθεις σίγουρα, στο τέλος κάθε ημέρας, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια κι αναλογιστείς όσα σου λείπουν, πάντα το αίσθημα κάποιου ανθρώπου θα ‘ναι το πιο δυνατό.
Ο πιο πλούσιος άνθρωπος είναι αυτός που έχει ανθρώπους δίπλα του που τον εκτιμούν και θα ‘ναι δίπλα του ό,τι κι αν γίνει. Ο πιο τυχερός άνθρωπος είναι αυτός που οι καταστάσεις στη ζωή του, του έδωσαν συνοδοιπόρους για τη συνέχεια. Κι ο πιο άξιος είναι αυτός που έχει την ικανότητα ν’ αναγνωρίζει όσα του χαρίστηκαν απλόχερα.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
