Όχι, σήμερα δε θα μιλήσω για τα λάθη σου. Δε θα κατεβάσω σαν νερό τα ποτά μου για να σε πάρω μέσα στο μεθύσι μου να σου πω πόσο έφταιξες και πόσο με πλήγωσες με τις πράξεις σου. Με τα πολλά που υποσχέθηκες και τα λίγα που έκανες. Σήμερα κάνω εγώ νηφάλια τον απολογισμό μου.
Άργησα να κάνω την αυτοκριτική μου, όμως απόψε ήρθε κι αυτής η ώρα. Ή μάλλον ήρθε η δική μου ώρα να εκτεθώ και να αναλάβω κι εγώ τις δικές μου ευθύνες, χωρίς να με νοιάζει αν θα τσαλακωθώ. Ίσως το χειρότερο που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι είναι να αποποιούμαστε των ευθυνών μας και να κατηγορούμε τον άλλον για όλα. Μας έρχεται πιο εύκολο κι ανώδυνο να ρίξουμε όλες τις κατηγορίες πάνω στον έναν. Έτσι κι εγώ σε καταδίκασα για το χαμό που μαζί προκαλέσαμε στη σχέση μας.
Απόψε λοιπόν, βάζω στην άκρη τον εγωισμό μου και παραδέχομαι αυτό που δεν τόλμησα. Ναι, έφταιξα. Σταμάτησα να σε κατηγορώ για ό,τι συνέβη μεταξύ μας, έβαλα για λίγο στην άκρη τα λάθη σου και έπιασα να αναλύσω τα δικά μου.
Στη δική μας ιστορία δεν ήσουν μόνο εσύ ο παλιάνθρωπος που τα ανέτρεψες όλα. Γιατί στην τελική ούτε εγώ ήμουν εντάξει απέναντί σου. Δεν κάθισα να βρω τη λύση στα προβλήματά μας, αντίθετα τα έκρυψα κάτω απ’ το χαλί, λες και δε θα έβγαιναν κάποια στιγμή στη φόρα. Κάθε λάθος σου το κάλυπτα με ένα δικό μου μονάχα για να καλύψω τον εγωισμό μου. Μετέτρεψα τη σχέση μας σε παιχνίδι αντοχής και πόνου. Ποιος θα πληγώσει πιο πολύ τον άλλον και ποιανού λάθος θα υπερισχύσει στην επιφάνεια.
Μέσα μου άρχισες να δημιουργείς κενά. Σου μίλησα μια φορά, προσπάθησα να σου εξηγήσω, όμως δεν ήθελες να καταλάβεις. Εθελοτυφλούσες και καταλήξαμε να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Και κάπως έτσι έχασα το μυαλό μου, προσπάθησα να καλύψω τα κενά που δημιούργησες, να τα αναπληρώσω πριν χαθώ τελείως.
Πολλές φορές όταν οι σχέσεις φτάνουν σε τέτοιο σημείο, όταν κανείς απ’ τους δύο δεν έχει το θάρρος να λήξει την ήδη τελειωμένη κατάσταση , φτάνουμε σε αδιέξοδο, χάνουμε τον έλεγχο και βάζουμε στην άκρη τις αντιλήψεις, τις επιθυμίες μας και τις ηθικές μας. Δεν είμαστε όμως μόνο εμείς τα θύματα, πολλές φορές γινόμαστε και θύτες, άσχετα αν δεν θέλουμε να το δούμε κι αν δειλιάζουμε να το παραδεχτούμε. Και το πιο όμορφο πράγμα είναι να αποδέχεσαι τα λάθη σου, μόνο αυτό θα μπορέσει να ηρεμήσει την ψυχή σου.
Το να αντιμετωπίζεις την κατάσταση κατάματα και να κάνεις τον δικό σου απολογισμό σε κάνει πιο ώριμο, σου δείχνει τι θέλεις, τι δίνεις και τελικά τι αξίζεις να πάρεις απ’ τον άλλον. Ο πιο ξεδιάντροπος είναι αυτός που προσπαθεί με μανία να σκεπάσει την αλήθεια, αντί να μιλήσει γι’ αυτήν. Κι εγώ άργησα να μιλήσω για τη δική μου μεγάλη αλήθεια, σαν να μην ήξερα πως αυτή πάντα βρίσκει έστω κι ένα μικρό παραθυράκι για να βγει.
Κάπως έτσι, άρχισα να κάθομαι και να σκέφτομαι πού έφταιξα κι εγώ, πώς βοήθησα στο να δημιουργηθεί αυτό το χάος ανάμεσά μας. Και καταλήγω τώρα να σου δίνω ελαφρυντικά και να ομολογώ πως σε πρόδωσα κι εγώ. Με τον ίδιο τρόπο που είχες επιλέξει να με προδώσεις κι εσύ. Και τελικά, τι ειρωνεία; Φτάσαμε να πληγώνουμε ο ένας τον άλλον ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Maria
