Μικροί μεγάλοι, μια τρέλα την είχαμε πάντα να μαζεύουμε ό,τι μας γυάλιζε στο μάτι και μας κέντριζε το ενδιαφέρον, ίσως μάλιστα να την έχουμε ακόμα και να τη διατηρούμε μέχρι και σήμερα. Ναι, για αυτές τις τρελές συλλογές που κάναμε από μωρά παιδιά θα μιλήσουμε. Θα ξυπνήσουμε αναμνήσεις, αισθήσεις και θα ξετρυπώσουμε ό,τι κρύβουμε τόσα χρόνια στα μπαούλα μας.
Εξιστορήσεις από εκείνες που γεννάνε στο νου περιπέτειες που ξεχάσαμε. Στιγμές που λησμονούμε και που μας κάνουν να προσμένουμε με ανυπομονησία το συναίσθημα που θα προκαλέσει η επαφή με το παρελθόν. Κι όλα μαζί ένα κουβάρι νοσταλγίας, σκίρτημα που σε επαναφέρει και σου θυμίζει πως ο χρόνος κυλά, φεύγει και δεν ξαναγυρνά. Αλλά σου αφήνει θησαυρούς και κειμήλια για να μπορείς να ανατρέχεις πίσω σε εκείνον και να πατάς το play των αναμνήσεων.
Κάνεις ένα μικρό throwback και αμέσως συνειδητοποιείς πως ακόμα και τα μικρά πράγματα που μάζευες μικρός, έχουν πάνω τους τόσο μεγάλη σημασία. Συναισθηματικό δέσιμο, μεγάλες ιστορίες να σου πουν και να σου διδάξουν άλλα τόσα. Κάπου εδώ τοποθετούμε όλες οι γενιές τα παιδικά μας χρόνια. Ανάμεσα σε κάποια συλλογή αντικειμένων, ή θα λέγαμε καλύτερα ανάμεσα στις παραξενιές μας να μαζεύουμε με μανία πράγματα που το μόνο που είχαν να μας προσφέρουν ήταν η μόστρα στους συμμαθητές μας. Ήταν όμως μόδα και πέρασε ή κρατά ακόμα;
Εμείς πάντως θα μιλήσουμε για εκείνες τις συλλογές που λίγο πολύ κάναμε -ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε- μόνο και μόνο για να είμαστε μέσα στη μόδα της εποχής.
1. Τάπες, σβούρες και ό,τι άλλο γινόταν στοίβα
Σίγουρα έπαιζες κι εσύ με τους φίλους σου παιχνίδια που είχαν να κάνουν με «πυραμίδα» και ποιος θα καταφέρει να την γκρεμίσει ρίχνοντάς την κάτω. Τάπες με θόρυβο μεταλλικό, που χτυπούσαν με κρότο πάνω στις άλλες και εσένα να παθιάζεσαι ακόμη πιο πολύ και να τις τινάζεις στον αέρα όπως τινάζεται η γάτα πατώντας σε νερό! Και μην ξεχνάμε και τις σβούρες που θέλαμε να τις βλέπουμε να στήνουν χορό η μία δίπλα στην άλλη κι εμείς από δίπλα να κοντρολάρουμε μετρώντας αντίστροφα για το ποιος θα καταφέρει να παραμείνει στην παραζάλη. Και εννοείται πως στο τέλος κάναμε παζάρια μεταξύ μας ποιος έχει την καλύτερη και με ζήλο προσπαθούσαμε να την ανταλλάξουμε για να γίνουμε ο κυρίαρχος της ομάδας.
2. Αυτοκόλλητα και κάρτες· αχ και να ’χα κι άλλες!
Ψάχνοντας για κάτι που είχαμε όλοι και όλες, δε θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα η μανία μας να έχουμε όλα τα αυτοκόλλητα που ζητούσε το τάδε περιοδικό για να γίνεις ο τυχερός νικητής και συλλέκτης του φανταστικού δώρου που σου έταζε. Έτσι και εσύ, κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο γύρναγες στο σπίτι έχοντας αγοράσει από το περίπτερο το σακουλάκι με τα πολυπόθητα αυτοκόλλητα της αγαπημένης σου σειράς, καρτούν ή και ομάδας. Μην ξεχνάμε και τις κάρτες. Από εκείνες που απεικόνιζαν κάποιο χαρακτήρα με σούπερ δυνάμεις ή απλά χαρακτηριστικά που διαβάζοντάς τα έπαιρνες το ύφος «άρχοντα» που ριχνόταν στη μάχη και με βροντερή φωνή έλεγες σοβαρά : «με τη δύναμη που μου δίνει αυτή η κάρτα, σου ρίχνω την κοφτερή μου ματιά» ή ό,τι άλλο νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε και ξυπνούσε η φαντασία μας.
3. Αφίσες, poster και κομμένες σελίδες περιοδικών
Ήταν η κάψα σου, ας μην κρυβόμαστε. Δεν άφηνες τοίχο ακάλυπτο χωρίς να έχει πάνω το αγαπημένο σου συγκρότημα. Καλά, ίσως απλά τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, που όπου τον έβλεπες να μοστράρει, τον έκοβες και έτρεχες με ένα απλό σελοτέιπ και τον έβαζες κουτσά-στραβά στον τοίχο. Το να έχεις στο δωμάτιό σου αφίσες αγαπημένων σου καλλιτεχνών ήταν συνηθισμένο στην παιδική κι εφηβική ηλικία. Όταν όμως οι αφίσες γινόντουσαν ταπετσαρία, η οποία κάλυπτε το δωμάτιό σου, τότε σίγουρα μιλούσαμε για συλλογή. Και ο στόχος; Να έχεις τις πιο σπάνιες και ενδιαφέρουσες από όλους τους φίλους σου και να καμαρώνεις γι’ αυτό. Τις καημένες τις μανάδες μας άραγε, πώς καταφέρναμε και τις τουμπάραμε και μας επέτρεπαν να ζούμε σε αυτήν τη φρενίτιδα;
4. Κόμιξ, βιντεοκασέτες και μινιατούρες ηρώων
Αγαπούσες έναν ήρωα και αν δεν τον είχες σε όλες τις μορφές συλλεκτικού χαρακτήρα, δε θεωρούσουν γνήσιος και σκληροπυρηνικός φαν! Αγόραζες όλα τα κόμιξ που τον αφορούσαν, μάζευες χαρτζιλίκι από το ποσό που σου έδιναν για το σχολείο και κάθε Παρασκευή ήσουν από τους πρώτους στο περίπτερο για να το αποκτήσεις πριν πας σχολείο. Και η χαρά σου μεγάλη όταν κατάφερνες μέχρι και μινιατούρα συλλεκτική να βρεις και να τη βάλεις κι αυτή στη στοίβα σου πάνω στο ράφι και ας ήταν παρόμοια με τις υπόλοιπες, φτάνει που είχε διαφορετικό μέγεθος ή απλά χρώμα. Και τέλος, εννοείται πως όταν μας ρώταγαν τι δώρο θέλαμε για Χριστούγεννα, γενέθλια ή γιορτή, λέγαμε πάντα την αγαπημένη μας σειρά, ταινία ή σαπουνόπερα σε μορφή βιντεοκασέτας.
5. Φυτολόγιο, βιβλία μέχρι και ανθολόγια!
Ίσως η πιο κουλή συλλογή που κάναμε μικροί, αλλά το πιο διασκεδαστικό σε όλο αυτό είναι το πόσο «κουλ» μας φαινόταν τότε και πόσο παθιασμένα ξεχυνόμασταν στον κήπο της γιαγιάς μας και κόβαμε με μπρίο από φύλλα μελιτζάνας μέχρι και τσουκνίδα δίχως δισταγμό (ή γάντια). Και φυσικά είχαμε και τους σπασικλάκηδες που μόλις έβγαινε ο τόμος του αγαπημένου τους βιβλίου τους έχανες για καμιά εβδομάδα μέχρι να το τελειώσουν και να σου έρθουν με λογοδιάρροια να σου μιλήσουν για το περιεχόμενό του, που ήθελες δεν ήθελες σώνει και ντε ήσουν αναγκασμένος να ακούσεις. Από την άλλη είχες και τους πιο ρομαντικούς που μάζευαν από κάθε σχολική χρονιά τα ανθολόγια -που ανάθεμα αν τα διδασκόμασταν στο σχολείο- και τα κράταγαν για να έχουν καβάντζα πιασάρικες ατάκες για τα λευκώματα στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Πόσοι να θυμούνται ακόμα αυτές τις ατάκες;
Οι συλλογές σίγουρα δε σταματούν εδώ, θα μπορούσαν να είναι από μια γομολάστιχα και τα ξύσματα μολυβιών, μέχρι και χαρτοπετσέτες. Αλλά ας παραμείνουμε στην κλασική απεικόνιση που λίγο πολύ καταφέρνει σε όλους να δημιουργήσει βουρκωμένα μάτια, κάνοντάς μας να αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια. Και να μην ξεχνάμε, πως υπάρχει πάντα μια στιγμή που μπορείς να ανοίξεις μια πόρτα, απ’ όπου θα μπορέσεις να περάσεις και να μεταφερθείς σε ό,τι σε κάνει να νιώθεις και πάλι παιδί.
Συντάκτης: Νίνα Λυβιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
