Τι γίνεται αν ζητάς όλο και πιο ανεβασμένους τους παλμούς σου;

Τι είναι η αγάπη για την αδρεναλίνη και πώς μπορεί αυτή η λειτουργία του σώματός μας, είτε να μας φανεί χρήσιμη, είτε να μας οδηγήσει σε έναν περίεργο εθισμό; Η αδρεναλίνη είναι μια ορμόνη που απελευθερώνεται στο σώμα ενός ανθρώπου, προσφέροντάς του μέσα σε δευτερόλεπτα αυξημένα ποσοστά αντίληψης, αντίδρασης, ενέργειας και δύναμης. Οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει η αύξηση της αδρεναλίνης στο σώμα ενός ανθρώπου, έχουν φανεί σε πολλαπλές περιπτώσεις και μπορεί να φτάσουν να μοιάζουν σχεδόν σαν θαύματα. Η γυναίκα που θα σηκώσει ολόκληρο αμάξι μετά από σεισμό για να σώσει τα παιδιά της, ο άντρας που θα τρέξει πιο γρήγορα από ό,τι έχει τρέξει ποτέ στη ζωή του όταν εμφανιστεί εμπρός του μια αρκούδα στο δάσος, ακόμα και ο πυροσβέστης που θα μπει μέσα στο φλεγόμενο κτήριο για να σώσει, επιτυχώς, το βρέφος που είναι παγιδευμένο στον τρίτο όροφο. Όλες αυτές οι απίστευτες αντιδράσεις πνεύματος και σώματος, οφείλονται στα διακριτά αποτελέσματα της αδρεναλίνης στον οργανισμό.

Όσο σημαντική και να είναι η αδρεναλίνη όμως στις ζωές των ανθρώπων, βάζοντάς τους αυτόματα σε κατάσταση “fight or flight”, δηλαδή σε αντίδραση «πάλης ή φυγής» απέναντι σε κάτι που τους φόβισε, η συνεχόμενη και επαναλαμβανόμενη έκθεση ενός ατόμου σε καταστάσεις που ενεργοποιούν την αντίδραση αυτή, μπορεί να κάνει ένα άτομο να την βλέπει σαν κάτι που έχει ανάγκη. Ένα πολύ απλό παράδειγμα είναι η υπερβολική επίδοση στα extreme sports. Κάνοντας ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο, ή οδηγώντας ποδήλατο σε πλαγιές βουνών τις οποίες είναι δύσκολο μέχρι και να διαβείς, τα ποσοστά αδρεναλίνης που υπάρχουν μέσα στο σώμα σου είναι εξαιρετικά μεγάλα, δίνοντάς σου καλύτερη αντίληψη, ταχύτερο χρόνο αντίδρασης και φυσικά, αυτήν την πολυπόθητη αίσθηση πως «είσαι ζωντανός».

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί μπορεί κάποιος να επιζητεί τα ανεβάσματα αυτά, ξανά και ξανά. Η υπερδιέγερση που δημιουργεί σε κάποιον η έκκριση αδρεναλίνης είναι μεγάλη, συγκρίσιμη μέχρι και με αυτήν που μπορεί να δημιουργήσει μια δυνατή ουσία. Τελικά όμως, ο άνθρωπος που ζει την αδρεναλίνη συχνά καταντάει να αναζητάει μονίμως το επόμενο ανέβασμα, την επόμενη δραστηριότητα που θα επιφέρει τέτοιου είδους αλλαγές στο σώμα και το μυαλό του. Υπό αυτό το πρίσμα, καταλήγει να είναι συνώνυμη της ευφορίας, της ζωντάνιας, της απελευθέρωσης. Χωρίς αμφιβολία, το συναίσθημα αυτό είναι ωραίο και όλοι μας την έχουμε νιώσει σε κάποια κατάσταση της ζωής μας να λαμβάνει τη θέση του οδηγού. Και με αυτή στο τιμόνι, η ζωή φαντάζει σχεδόν πιο διαυγής, με κάθε κίνησή σου να είναι ένα καρέ από ταινία, μόνο με περισσότερο χρώμα, μεγαλύτερη ένταση και πολλαπλασιασμένη συγκίνηση. Μόνο και μόνο ο χτύπος της καρδιάς σου, που βαράει με πυγμή μέσα στο σώμα σου, κάνοντάς σε να νιώθεις τον παλμό της σε κάθε σπιθαμή του σώματός σου, υποδεικνύει ξεκάθαρα την ορμή της ίδιας σου της ύπαρξης και το άρρηκτα συνδεδεμένο με τον κίνδυνο πάθος που γεννιέται μέσα σου.

Όμως αυτός που είναι γαντζωμένος από πάνω της, είναι το ίδιο κολλημένος και στο ρίσκο, στο απρόοπτο και στο επικίνδυνο. Η αδρεναλίνη απελευθερώνεται στο σώμα του ανθρώπου σε στιγμές που πράγματι υπάρχει λόγος να ανάψουν όλα τα κόκκινα προειδοποιητικά λαμπάκια μέσα μας. Συνεπώς, αυτό που οφείλει να κάνει κάποιος για να μένει με τα επίπεδά της ψηλά, είναι να παίζει με λεπτά όρια μονίμως. Είτε μέχρι να ξεφύγει από όλο αυτό, είτε μέχρι να χάσει στο παιχνίδι. Μόνο που χάνοντας στο συγκεκριμένο παιχνίδι, χάνεις πολλά.

Η αδρεναλίνη, όπως και πολλές άλλες ουσίες που εκκρίνει το σώμα μας, είναι απαραίτητες για την επιβίωσή μας. Η υπερβολή όμως, πάντα οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις και ακραία αποτελέσματα. Έχοντας ξεκαθαρίσει βέβαια πως υπάρχει και αυτή, η πιο «σκοτεινή» πλευρά της υπόθεσης, μπορούμε να αντικρίσουμε το θέμα από μία άλλη οπτική γωνία. Όσοι ονομάζονται adrenaline lovers, μπορούν συχνά να αναφερθούν και ως thrill seekers, αυτοί δηλαδή, που ψάχνουν τη συγκίνηση, αυτήν την ολική συγκίνηση που θα κάνει τα γόνατα σου να τρέμουν, τις τρίχες στο σβέρκο σου να σηκωθούν και τα μάτια σου να δακρύσουν. Και ποιος από εμάς δε θα ήθελε αυτήν τη συγκίνηση να κυριαρχεί στη ζωή του, να κάνει πιο εύγευστες τις στιγμές που θα μπορούσαν, υπό άλλες περιστάσεις, να περνούν απλώς μπροστά από τα μάτια του δίχως να τον αγγίζουν καν;

Δεν είναι άλλωστε και αυτός ο σκοπός της ζωής; Να τη ζούμε; Δεν είναι τυχαίο πως υπάρχουν τόσες πολλές δραστηριότητες που ανεβάζουν την αδρεναλίνη μας στα ύψη κι άμα το καλοσκεφτεί κανείς, δεν είναι συνυφασμένες με το ρίσκο. Από τα roller coaster, μέχρι την ιστιοπλοΐα σε τρικυμισμένη θάλασσα, την οδήγηση μοτοσυκλέτας, ή και την αναρρίχηση μέχρι την κορυφή ενός βουνού, όλα αυτά μπορούν να μας προσφέρουν το συναίσθημα αυτό, το συναίσθημα που αναζητεί κάποιος που θέλει να νιώσει την ίδια τη ζωή να κυλάει μέσα στις φλέβες του, καθώς η καρδιά του δηλώνει δυναμικά το παρόν της. Εν τέλει, λοιπόν, ίσως να είμαστε όλοι κολλημένοι μαζί της, με κάποιο τρόπο και σε κάποιο βαθμό. Μα γιατί; Γιατί είμαστε ζωντανοί.