Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Έχω μια περίεργη ανάγκη απόψε, να σου πω όλα εκείνα που πάντοτε γκρινιάζεις λίγο ότι σου κρύβω. Και μιας και με ξέρω, αναγνωρίζω πως αν έρθω να στα πω κατά πρόσωπο θα δειλιάσω πάλι το τελευταίο δευτερόλεπτο, λίγο πριν ακουμπήσω λέξεις που λένε για συναίσθημα. Θα κάνω λοιπόν τάχα πως γελάω χαλαρά και θα σε ρωτήσω άλλη μία φορά τι θέλεις να φάμε απόψε και τι μουσική γουστάρεις να βάλουμε στο τέρμα, έτσι, μόνο και μόνο για να αποφύγουμε τη συζήτηση. Προτίμησα λοιπόν να στα γράψω πάνω από ένα πληκτρολόγιο και να αποφασίσω μετά αν θέλω να πατήσω ή όχι το κουμπί της αποστολής.
Με έχεις ρωτήσει μερικές φορές γιατί επέλεξα να μείνω τελικά στο μεταξύ μας κι αν κρίνω απ’ τη χροιά της φωνής σου κάθε που έκανες αυτήν την ερώτηση, που γίνονταν λίγο πιο παιδική και γλύκαινε, μάλλον έψαχνες για απάντηση του τύπου «πόσο πολύ σε θέλω». Δεν την έλαβες ποτέ και να σου πω γιατί; Επειδή ειλικρινά, αν με ρωτήσεις, δεν ξέρω αν σε θέλω όσο θα ‘θελες εσύ. Ή μάλλον δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω τώρα, έχει ένα όνομα που να μπορώ να του δώσω, ούτε είμαι σίγουρη αν θα είναι εκεί και αύριο, οπότε δε με έπαιρνε να παίξω με βαρύγδουπες λέξεις και απαντήσεις. Αυτό που γνωρίζω όμως με κάθε βεβαιότητα, είναι ότι κάθε φορά που με βγάζουν από τα ρούχα μου οι καταστάσεις στη δουλειά, σε εσένα σκέφτομαι πως θέλω να πω τι έγινε. Πως είσαι πια το αγαπημένο μου πρόσωπο στη γη για να αράζουμε μαζί στον καναπέ και να βλέπουμε ταινίες, αφού δεν ξέρω πώς το κάνεις, αλλά καταλαβαίνεις ακριβώς πότε να μη μιλάς γιατί μου αρέσει να συγκεντρώνομαι και πότε να κάνεις πλάκα σε στιγμές που λίγο έχω βαρεθεί.
Αν έχεις κι εσύ να πεις σε κάπου πολλά αλλά κολλάς, κάνε κλικ εδώ και στείλε ένα ανώνυμο ραβασάκι!
Είσαι ακόμη το άτομο εκείνο στο οποίο τις, όχι σπάνιες, φορές που έχω νεύρα, δε μου βγαίνει να αρχίσω να φωνάζω και είσαι ίσως ο μόνος στον οποίο όταν ανεβάσω μια στο τόσο τους τόνους, θέλω μετά να έρθω και να ζητήσω συγγνώμη. Έτσι από μόνη μου, όχι γιατί πρέπει. Όχι γιατί ξυπνάει στο κεφάλι μου η φωνή της μάνας μου να επιμένει να το πω για να μη φάω τιμωρία, ούτε του αφεντικού μου να κάνει κήρυγμα για ομαδικό πνεύμα. Είσαι ο ένας και μοναδικός λοιπόν, στον οποίο λέγοντας κάτι τέτοιο δε νιώθω να ρίχνω μπουνιά στο μάτι του εγωισμού μου. Δεν ξέρω αν όλο αυτό έχει όντως κάτι να σου πει κι αν σου δίνει έστω και λίγη από την εικόνα του τι νιώθω, μα εγώ για αυτά επέλεξα να επιμείνω στο μεταξύ μας.
Άλλες φορές ενοχλείσαι λίγο και μου λες πως είμαι κλειστή. Πως δε σου έχω πει και πολλά για το τι έκανα πριν σε γνωρίσω και τονίζεις πως είναι άδικο εγώ να ξέρω τα δικά σου τα προηγούμενα. Είναι όμως περίεργο αυτό για εμένα, αλήθεια, γιατί εγώ νομίζω ότι ξέρεις ήδη τα ουσιαστικά. Ξέρεις πως ενώ πίνω τον καφέ μου σκέτο όλη μέρα, στον πρωινό μου αρέσει να βάζω λίγη ζάχαρη. Ξέρεις ποιο βιβλίο αγαπάω όσο κανένα και γνωρίζεις ακόμη και ποια ήταν η φράση που με έκανε να το ξεχωρίσω. Ξέρεις τον αγαπημένο μου στοίχο ποιήματος και έχεις δει όλες τις φωτογραφίες του αγαπημένου μου φωτογράφου, εγώ στις έδειξα. Ξέρεις τα ονόματα όσων ανθρώπων ξεχωρίζω και αν αναρωτιέσαι, να σου πω πως ξέρουν κι εκείνοι το δικό σου. Τι νόημα έχει λοιπόν να αρχίσω να σου λέω ιστορίες; Φλυαρίες θα είναι, τα ουσιαστικά τα ξέρεις ήδη.
Ναι, ίσως να μην είμαι ο πιο ομιλητικός άνθρωπος που θα μπορούσες να πετύχεις, το αναγνωρίζω. Ίσως ακόμη να σου είναι περίεργο που κολλάω τόσο να σου πω το «σε θέλω». Το πώς νιώθω όμως καλύτερα να το κοιτάς από κινήσεις, όχι από λέξεις. Κι αυτό γιατί υπάρχει ένα μικρό ενδεχόμενο αυτές να μην ακουστούν ποτέ. Δεν έχουν ουσία στα αυτιά μου, τι να κάνω. Οι πράξεις άλλωστε μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα κι αυτές μονάχα θα έρθουν να καθορίσουν και τη συνέχειά μας. Τι λες; Πάμε να τη ζήσουμε χωρίς πολλές κουβέντες;
