Ήρθες στη ζωή μου τόσο ξαφνικά, όταν δε σε περίμενα. Ξέρεις, όπως εκείνες τις στιγμές που κυριαρχεί το σκοτάδι, κι αναζητάς μια ηλιαχτίδα να φωτίσει λίγο το έξω και το μέσα σου. Πίστεψα στο δικό μου μετά, πίστεψα και στο δικό σου. Πόσο χαζή μπορεί να υπήρξα; Άνθρωποι, που το παρελθόν τους κρατά δέσμιους στα δίχτυα του, δεν είναι ποτέ ελεύθεροι ν’ αγαπήσουν.
Αραδιάζω γραμμές για να ξορκίσω την πικρία, που μου άφησε η βιαστική έξοδός σου απ’ τη ζωή μου. Τελικά, κάποια ταξίδια δεν προλαβαίνουν καν να ολοκληρωθούν, διακόπτονται και μένεις με την απογοήτευση της ανεξερεύνητης διαδρομής. Αλήθεια, γιατί ήρθες να διαταράξεις την ησυχία μου και τη ζωή μου, όταν δεν ήσουν διατεθειμένος να μείνεις;
Τι ρωτάω! Προφανώς, δεν το σκέφτηκες. Ήθελες απλώς να περάσεις την ώρα σου, όπως κάνουμε πλέον οι περισσότεροι. Δεν μπόρεσες ν’ αντιληφθείς ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν είμαστε εύκολοι, όχι με την έννοια της κατάκτησης, αλλά με βάση την επιλογή και τη διαχείριση του συναισθήματος. Δε νιώθω συχνά. Και με σένα ένιωσα. Αισθάνθηκα εκείνη τη διασάλευση του είναι μου από μία περίεργη αίσθηση ευφορίας, που μου δημιουργούσες εσύ.
Βιάστηκα να σε βαφτίσω έρωτα, να πιστέψω ότι ήσουν διαφορετικός απ’ όλους τους ανθρώπους που είχα μέχρι σήμερα συναντήσει, να λέω στον εαυτό μου «να είδες, σου χαμογέλασε κι εσένα η τύχη μια φορά!» κι ύστερα συνήλθα. Πόσο τυφλός μπορεί να γίνεις από μία διασάλευση της λογικής σου, όταν η διαίσθησή σου, όμως, λειτουργεί καλύτερα κι από ιδιωτικό ερευνητή;
Κατάλαβα ότι υπήρχε άλλη στη ζωή σου, για την ακρίβεια δεν ξέρω αν είναι μία ή πολλές και δε με αφορά κιόλας. Σύντροφοι του παρελθόντος που υπάρχουν ακόμη και σήμερα, γεμίζοντας απλώς ένα κενό, που δεν μπορείς ν’ αναπληρώσεις ή αναζωπυρώνοντας το πάθος ξεφτισμένων και περίπλοκων σχέσεων.
Ό,τι και να ισχύει, δεν ήσουν ξεκάθαρος. Αν δεν απεκδυθείς το παρελθόν σου, τι περιμένεις; Να ξεκινήσεις κάτι καινούριο ή να διαιρέσεις το χρόνο σου σε κατακερματισμένες ευτυχίες συνθέτοντας το παζλ της ζωής ενός, αδίκως μη γεννηθέντα μαχαραγιά; Τι αποζητάς; Την επιβεβαίωση;
Οι αληθινοί έρωτες είναι προορισμένοι να ζήσουν το απόλυτο, το αδιαίρετο δικαίωμα στο μαζί. Και το μαζί το αποτελούν δύο. Αν δεν έχεις συνηθίσει να δίνεσαι ολοκληρωτικά, γιατί φοβάσαι τη φθορά, μάθε αγάπη μου, ότι το να μοιράζεσαι στα περιστασιακά είναι η μεγαλύτερη άλωση του εγώ σου. Ξέρεις γιατί; Γιατί δε δίνεις τίποτα, παίρνεις μόνο θαυμασμό και στιγμιαία ερωτική επιβεβαίωση, ενώ ο απόλυτα δικός σου άνθρωπος κάθε φορά που δίνεις, θ’ αναπληρώνει το κενό μ’ ένα κομμάτι. Όχι δικό του, δικό σας.
Εσύ λοιπόν, φοβάσαι ν’ αφήσεις τις καβάντζες σου, φοβάσαι ν’ αδειάσεις, τρέμεις μη μείνεις μόνος. Σκέφτεσαι, μήπως δεν μπορέσεις να γεμίσεις ξανά τη ζωή σου με ανθρώπους που σ’ αποδέχονται και τρέχουν, όταν τους το ζητήσεις. Ναι, μπορεί όντως να μην τα καταφέρεις. Μπορεί να μην υπάρξουν άλλες καβάντζες στη ζωή σου, αν τις στείλεις όλες. Αλλά πίστεψέ με, εκεί στη μοναχικότητά σου, θα υπάρξει κάποιος που θα σ’ αγαπήσει χωρίς φανφάρες κι αξέχαστα κρεβάτια. Θα αγαπήσει τον εξιλεωμένο εαυτό σου, αυτόν που προσπαθείς τόσα χρόνια ν’ αγαπήσεις κι εσύ.
Δε σου κρατάω κακία, σιγά. Άναψες μια φωτιά που δεν ήσουν ικανός να σβήσεις. Ίσως γιατί μέτρησες τις αντοχές σου, ίσως γιατί είδες τις δικές μου, ή γιατί είναι αργά ν’ αλλάξεις. Θα σε θυμάμαι πάντως και σου εύχομαι ολόψυχα να ζήσεις ένα ολοκαύτωμα.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
