Να κόβεις τις ερωτήσεις για όσα δεν αντέχεις να μιλήσεις

Αράζεις με το παρεάκι σου, αμέριμνος απολαμβάνεις τον καφέ ή το ποτό σου. Όλα πάνε ρολόι, περνάς καλά τη ζωή σου, δίχως drama. Ξάφνου, όμως, από εκεί που δεν το περιμένεις, κάποιος αποφασίζει να αναφέρει ένα όνομα, που ξέρετε όλοι καλά πως δε θες να ακούς. Είτε πρόκειται για πρώην σχέση ή φίλο υπάρχουν πάντοτε τα όρια, που η παρέα πρέπει να διατηρεί, ώστε να μη σού χαλάει η διάθεση στην προσπάθεια που κάνεις για να ξεπεράσεις ένα χωρισμό. Και γνωρίζουμε όλοι πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, όταν περιτριγυρίζεσαι από πολλά άτομα.

Τον έλεγχο των καταστάσεων δεν μπορεί κανείς μας να έχει, παρά μόνο τον έλεγχο του εαυτού μας και της προστασίας μας. Είμαστε σε θέση να ορίζουμε πότε θα πούμε «όχι», αν θα  δεχτούμε μια προσβολή ή αν θα επιλέξουμε να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, που μάς κάνει να νιώθουμε άβολα. Το πώς θα αντιδράσει ο άλλος δεν είναι καθόλου δικό μας θέμα. Πρέπει να είναι κι εκείνος σε θέση, να αντιλαμβάνεται την αύρα ορισμένων καταστάσεων.

Γιατί άραγε να ήθελε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να μάς κάνει την ερώτηση, που μάς χάλασε τη διάθεση; Ως φίλος σίγουρα δεν είχε καμία κακιά πρόθεση πέρα από το να μάθει εάν είμαστε καλά και πώς τα βγάζουμε πέρα. Είναι εκείνος, που μάς έχει δει να πέφτουμε στα πατώματα και θέλει να ξέρει τι εξέλιξη υπάρχει μέσα μας. Ακόμη κι αν εμάς μας φαίνεται αδιάκριτος και περίεργος και αγενής, εκείνος δεν το βλέπει έτσι. Για εκείνον, μπορεί να είναι μια απλή καθημερινή ερώτηση και στο μυαλό του δεν αναλύει το ζήτημα, όπως το κάνουμε εμείς.

Από τη στιγμή που κάτι μας ενοχλεί χρειάζεται, να διευκρινίζουμε ότι αυτό το κάτι μάς ενοχλεί. Δεν μπορεί ο άλλος να μυρίσει τα νύχια του ούτε να μπει στο κεφάλι μας. Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά ζητήματα που μάς έχουν ταλαιπωρήσει ψυχολογικά, μάς έχουν πονέσει και κάνουμε έξτρα κόπο για να τα ξεπεράσουμε είναι άκρως φυσικό η θύμηση ενός προσώπου ή γεγονότος να γκρεμίσει την όποια πρόοδο έχουμε κάνει. Όταν ένα ζήτημα είναι ακόμα φρέσκο, το οτιδήποτε μπορεί να μάς φέρει σε ένταση ή να οδηγήσει σε ξέσπασμα. Γι’ αυτό ας μιλάμε και κανείς δε θα παρεξηγηθεί.

Προπάντων τη στιγμή, που θα είσαι ψυχολογικά και πνευματικά έτοιμος να ανοίξεις συζήτηση για κάτι που σε έχει πονέσει ή σε ενοχλεί, την καθορίζεις ολοκληρωτικά εσύ και μόνο εσύ. Δεν πάν’ να σου λένε πως είτε είσαι υπερβολικός είτε πρέπει να ανοιχτείς, μονάχα εσύ γνωρίζεις τι παίζει μέσα σου. Από μία εβδομάδα έως έξι μήνες ή και δύο χρόνια, η ανάρρωση, η εξιλέωση και η αναγέννηση απαιτούν χρόνο και προσπάθεια, προσωπική και υπομονετική.

Το νιώθεις μέσα σου, πως επιτέλους μπορείς να μιλήσεις – ήρεμα πλέον – για όλα εκείνα που σε έφτασαν σε εκείνη την κατάσταση. Σε διαπερνά ένα καθηλωτικό πνεύμα ηρεμίας, που κι εσύ ο ίδιος αναρωτιέσαι εάν όντως είναι αληθινό ή αν το ξέσπασμα ελλοχεύει σε μια γωνίτσα. Όταν ελέγχεις τις καταστάσεις, που αφορούν αποκλειστικά εσένα, δηλαδή τον δικό σου χώρο, ηρεμία και ανεξαρτησία, τότε μπορείς και να οριοθετείς τα μέρη της συζήτησης, που αγγίζουν απάτητα εδάφη. Εν συνεχεία, αυτή σου η στάση σε βοηθάει να αντιμετωπίσεις ερωτήσεις, που άλλοτε μπορεί να σε σύγχυζαν και με οδηγό τη λογική, να δεις την κατάσταση ως παρατηρητής και να εξιλεωθείς ψυχικά.

Ας υποθέσουμε, ωστόσο, πως δεν έχεις κατορθώσει ακόμη να φτάσεις σε αυτό το σημείο και πως κάθε συνάντηση με φίλους, μπορεί να οδηγήσει σε ένα απρογραμμάτιστο ξέσπασμα, που θα χαλάσει τη δική σου διάθεση, αλλά και των γύρω σου. Πώς να συμπεριφερθείς; Πώς πρέπει να αντιμετωπίσεις την ούσα κατάσταση; Δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν είμαστε ευέξαπτοι και αδύναμοι, ώστε να υποστηρίξουμε μια θέση, που ούτε εμείς οι ίδιοι έχουμε καταφέρει ακόμη να αποδεχτούμε, τα πράγματα είναι ολίγον τι δύσκολα και ο φίλος, που τόλμησε να κάνει την ερώτηση, πάτησε πάνω σε κρυμμένη χειροβομβίδα (είχε θάρρος πάντως, δεν μπορείς να πεις).

Εκείνη τη στιγμή, δε μπορείς να σκεφτείς λογικά, ότι δηλαδή δεν είναι μέσα στο μυαλό σου ο άλλος για να ξέρει τι θα σε ενοχλήσει και τι όχι. Οπότε ξεσπάς, σαν να μην υπάρχει αύριο ή τα κρατάς όλα μέσα σου, αλλά  -χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω- όσο πνίγεις πράγματα, άλλο τόσο το ξέσπασμα θα ανυψώνεται σε εκθετικό βαθμό. Οπότε σε μια τέτοια κατάσταση, αποδεχόμαστε πως όλοι είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα και μερικές φορές, βγαίνουμε εκτός ελέγχου. Ο φίλος δε θα σε παρεξηγήσει, όταν καταλάβει.

Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας έχουμε ανάγκη εκείνους τους ανθρώπους, που μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια, προστασία και εμπιστοσύνη. Η αδυναμία της στιγμής δε μάς αφήνει, να δεχτούμε κάτι λιγότερο από αυτό, γιατί είμαστε ικανοί να το διώξουμε – ίσως και βραχυπρόθεσμα. Σημαντικό είναι, να μην προτρέχουμε και να μην δικάζουμε ανθρώπους, επειδή μάς ρώτησαν κάτι που εμείς δε θέλαμε να ακούσουμε.  Είναι δική μας υποχρέωση, να θέτουμε κάποια όρια και να λέμε τι μάς ενοχλεί. Δεν είναι διόλου κακό, να θέλουμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας και το χώρο μας, αρκεί να μην απαιτούμε τον πλήρη έλεγχο των καταστάσεων. Ένα δικό μας θέμα δεν πρέπει να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τους γύρω μας, γιατί έτσι το μόνο που καταφέρνουμε είναι να απομακρύνουμε κι εκείνους.

Εάν αποζητάς την ηρεμία σου, έχεις κάθε δικαίωμα να τη διεκδικήσεις έως ότου νιώσεις έτοιμος κι αισιόδοξος. Μπρος στην ψυχική υγεία και ζωή, εσύ έχεις τον πρώτο και μοναδικό λόγο!