Πόσες φορές έχεις ευχηθεί να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω; Σε ‘κείνα τα χρόνια που το μόνο που σ’ ένοιαζε ήταν το πόση ώρα θα παίξεις Play Station και πόσο αργά θα κοιμηθείς το βράδυ. Τότε, που οι ευθύνες κι η πραγματικότητα ήταν λέξεις άγνωστες και το μοναδικό σου πρόβλημα ήταν γιατί η μαμά σου σε ανάγκαζε να τρως λαχανικά.
Περάσανε όμως τα χρόνια και βιαζόσουνα τόσο πολύ να μεγαλώσεις, να δεις τον κόσμο, να τους αποδείξεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο όσο το κάνουν να φαίνεται. Είδες πολλούς απ’ αυτούς που νόμιζες πως ήξερες, να αλλάζουν, να γίνονται απόλυτα δοσμένοι στην καθημερινότητα, στις υποχρεώσεις, αφοσιωμένοι στο να κάνουν τη δική τους ζωή άξια, σύμφωνα με τους όρους της κοινωνίας. Απορούσες. Δεν έβλεπαν άραγε ότι έχαναν το χρώμα τους;
Κι όμως, ίσως να μην έφταιγαν εκείνοι. Ίσως να μην ήξεραν πώς να προστατευτούν, ίσως οι συνθήκες ζωής τους να μην τους επέτρεπαν να το δουν. Κάπου εκεί όμως, ορκίστηκες να μη μεγαλώσεις ποτέ. Ότι θα είσαι ενήλικας με τους δικούς σου όρους, τους δικούς σου νόμους, έτσι ώστε να μη χαθεί ποτέ αυτό που οφείλεις να προστατέψεις. Το παιδί που κρύβεις μέσα σου.
Κι ο καιρός περνούσε κι αυτοί που κάποτε είχαν φάση και γούσταρες να πηγαίνεις για μπουγέλο μαζί τους και να γελάς ανεξέλεγκτα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ανησυχούν για σένα. Για το πότε θα αποκατασταθείς, πότε επιτέλους θα σοβαρευτείς! Και σένα σε νοιάζει κατά κύριο λόγο να βγαίνεις έξω με τους φίλους σου και πότε θα πιάσεις τον πίκατσου στο Pokemon Go. Και γουστάρεις. Γουστάρεις να βλέπεις τα σύννεφα και το πρώτο που σκέφτεσαι είναι τι σχήματα έχουν αντί για το αν θα βρέξει τελικά ή όχι.
Μα τι μπορείς να εξηγήσεις τελικά σε κάποιον που θυσίασε τον εαυτό του για να κάνει αυτό που θεωρούσε ότι ήταν πρέπον; Ότι εσύ θέλεις να έχεις στη ζωή σου άτομα που να βγάζεις τον πραγματικό σου εαυτό, ακόμα κι αν δεν αντέχεσαι και πάλι να σε θεωρούν χαριτωμένο; Από τότε που αποφάσισες να ζήσεις όπως γουστάρεις κρατώντας στα χέρια σου μια παιδικότητα που μόνο οι δικοί σου άνθρωποι θα βλέπουν, ένιωσες πιο ελεύθερος από ποτέ. Και κατάλαβες ότι γλίτωσες από μια μελλοντική ξεφτίλα: τον παλιμπαιδισμό.
Τον βλέπεις τον παλιμπαιδισμό σε καθημερινή βάση και στεναχωριέσαι. Γιατί ξέρεις ότι τις περισσότερες φορές, εκείνοι που παλιμπαιδίζουν είναι αποτέλεσμα μιας καταπιεσμένης παιδικότητας. Ένα παιδί που δε χόρτασε την ξεγνοιασιά που του άξιζε κι έσπασε την πόρτα της πραγματικότητας. Διψασμένο, για όλα εκείνα που δεν έζησε, κάνει τον άλλον να φέρεται σαν κλόουν μέσα σε συνέδριο πολυεθνικής, κάνει την άλλη να ντύνεται και να συμπεριφέρεται 30 χρόνια μικρότερη απ’ την ηλικία της.
Μείνε για πάντα παιδί. Εκείνο όμως το παιδί που χορταίνει με την απλότητα, που μπορεί να δει την πραγματική ομορφιά σε κάτι που οι ενήλικες αδυνατούν. Έτσι μόνο θα μπορέσεις να δεις την πραγματική ομορφιά της ζωής και δε θα χάσεις τον εαυτό σου προσπαθώντας να βρεις το πολυπόθητο μυστικό για την ευτυχία.
Επειδή όμως είναι δύσκολο να ελέγξεις ένα παιδί, καθότι αντιπροσωπεύει την ακατέργαστη μορφή ελευθερίας, φρόντισε να επιτρέψεις στην παιδικότητά σου να σε καθοδηγήσει, όχι να σε καθορίσει.
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
